Nowe wymagania akustyczne dla sal wykładowych i konferencyjnych oraz w zakresie ochrony przed hałasem pogłosowym w budynkach według normy PN-B 02151-4:2015-06
New acoustic requirements for auditoriums and conference rooms, and for reverberation noise protection in buildings according to pn-b 02151-4:2015-06
Chronić pomieszczenia przed hałasem pogłosowym można przede wszystkim na płaszczyźnie architektonicznej - przez ograniczenie kubatury projektowanych wnętrz, fot. Rockfon
Pomijanie zagadnień akustyki wnętrz zarówno na etapie projektowania, jak i wykonawstwa obiektów użyteczności publicznej prowadzi często do znacznego pogorszenia ich funkcjonalności, a poprawianie błędów w funkcjonujących już budynkach jest kłopotliwe i kosztowne. Dlatego istotne jest, żeby o komfort akustyczny wnętrz obiektów użyteczności publicznej zadbać już w fazie projektowej.
Zobacz także
Rockwool Polska Termomodernizacja domu – na czym polega i jak ją zaplanować?
Termomodernizacja to szereg działań mających na celu poprawę energochłonności Twojego domu. Niezależnie od zakresu inwestycji, kluczowa dla osiągnięcia spodziewanych efektów jest kolejność prac. Najpierw...
Termomodernizacja to szereg działań mających na celu poprawę energochłonności Twojego domu. Niezależnie od zakresu inwestycji, kluczowa dla osiągnięcia spodziewanych efektów jest kolejność prac. Najpierw należy docieplić ściany i dach, aby ograniczyć zużycie energii, a dopiero potem zmodernizować system grzewczy. Dzięki kompleksowej termomodernizacji domu prawidłowo wykonanej znacznie zmniejszysz koszty utrzymania budynku.
Recticel Insulation Nowoczesne technologie termoizolacyjne Recticel w renowacji budynków historycznych
W dzisiejszych czasach zachowanie dziedzictwa kulturowego i jednoczesne dostosowanie budynków do współczesnych standardów efektywności energetycznej stanowi duże wyzwanie zarówno dla inwestora, projektanta...
W dzisiejszych czasach zachowanie dziedzictwa kulturowego i jednoczesne dostosowanie budynków do współczesnych standardów efektywności energetycznej stanowi duże wyzwanie zarówno dla inwestora, projektanta jak i wykonawcy. Niejednokrotnie w ramach inwestycji, począwszy już od etapu opracowywania projektu, okazuje się, że tradycyjne materiały izolacyjne i metody ich aplikacji nie są wystarczające, aby zapewnić właściwe parametry termiczne i należytą ochronę wartości historycznych budynku.
Sievert Polska Sp. z o.o. System ociepleń quick-mix S-LINE
System ociepleń quick-mix S-LINE to rozwiązanie warte rozważenia zawsze, kiedy zachodzi potrzeba wykonania termomodernizacji ścian zewnętrznych. Umożliwia montaż nowej izolacji termicznej na istniejącym...
System ociepleń quick-mix S-LINE to rozwiązanie warte rozważenia zawsze, kiedy zachodzi potrzeba wykonania termomodernizacji ścian zewnętrznych. Umożliwia montaż nowej izolacji termicznej na istniejącym już systemie ociepleń, który nie spełnia dzisiejszych wymagań pod kątem wartości współczynnika przenikania ciepła U = 0,2 W/(m²·K).
ABSTRAKT |
|---|
|
W artykule przedstawiono nowe wymagania dotyczące akustyki. Omówiono zagadnienia pogłosu, transmisji mowy oraz chłonności akustycznej. Przedstawiono wymagania akustyczne stawiane obiektom biurowym i sportowym, salom i pracowniom szkolnym, salom audytoryjnym i wykładowym oraz innym pomieszczeniom o podobnym przeznaczeniu. |
New acoustic requirements for auditoriums and conference rooms, and for reverberation noise protection in buildings according to pn-b 02151-4:2015-06The article presents the new acoustic requirements. The issues discussed include reverberation, speech transmission, and sound absorption. There is also a presentation of acoustic requirements for office buildings, sports facilities, rooms/labs in schools, auditoriums/lecture halls, and other rooms with similar designation. |
W Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1] zawarto ogólne wymagania dotyczące akustyki, które odnoszą się również do projektowania pomieszczeń.
Dwa z tych wymagań podano poniżej.
Pierwsze wymaganie zapisano w § 323, pkt 2, lit 4:
"Pomieszczenia w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej należy chronić przed hałasem:
1) zewnętrznym przenikającym do pomieszczenia spoza budynku;
2) pochodzącym od instalacji i urządzeń stanowiących techniczne wyposażenie budynku;
3) powietrznym i uderzeniowym, wytwarzanym przez użytkowników innych mieszkań, lokali użytkowych lub pomieszczeń o różnych wymaganiach użytkowych;
4) pogłosowym, powstającym w wyniku odbić fal dźwiękowych od przegród ograniczających dane pomieszczenie".
Wymaganie to dotyczy potrzeby ochrony pomieszczeń przed hałasem, w tym jedną ze składowych hałasu - hałasem pogłosowym - którego wielkość zależy wyłącznie od samego pomieszczenia, a dokładnie od jego kubatury i sposobu wykończenia wnętrza.
Im większa kubatura, tym większe ryzyko wystąpienia hałasu pogłosowego.
Im bardziej twarde materiały zastosowano we wnętrzu, tym to ryzyko się zwiększa.
Chronić pomieszczenia przed hałasem pogłosowym można przede wszystkim na płaszczyźnie architektonicznej - przez ograniczenie kubatury projektowanych wnętrz albo (jeśli ograniczenie kubatury nie jest możliwe) przez stosowanie w pomieszczeniach materiałów wykończeniowych (mebli, okładzin), które posiadają właściwości dźwiękochłonne.
Hałas pogłosowy to składowa hałasu w pomieszczeniu powstająca w wyniku odbić fali akustycznej od powierzchni ograniczających dane pomieszczenie oraz od obiektów w nim się znajdujących.
Hałas pogłosowy pojawia się we wnętrzu w momencie, gdy pojawi się w nim jakieś źródło hałasu - rozmowa, muzyka, szum wentylatora, odgłos kroków czy też dowolny inny hałas będący skutkiem emisji hałasu przez elementy wyposażenia technicznego znajdujące się w pomieszczeniu albo samego użytkowania pomieszczenia przez jego użytkowników.
Hałas źródła zostaje wyemitowany do pomieszczenia, lecz to, jak długo w nim pozostanie, zależy właśnie od poziomu hałasu pogłosowego.
Przykładowo, w pokoju hotelowym odgłos trzaśnięcia drzwiami jest słyszalny jedynie przez krótką chwilę. Ten sam odgłos w obszernym hallu budynku sądu może trwać nawet kilka sekund.
Efekt ten nazywamy pogłosem. Można go zmierzyć, mierząc czas zanikania dźwięku w pomieszczeniu – tzw. czas pogłosu.
Im dłuższy czas pogłosu wnętrza, tym bardziej odczuwalny będzie w nim hałas pogłosowy.
§ 323 WT [1] nakazuje chronić pomieszczenia przed hałasem pogłosowym, czyli innymi słowy: nakazuje wprowadzić ograniczenia w wartości czasu pogłosu we wnętrzach.
Drugie wymaganie zapisano w § 326 w pkt 5, lit 4:
"W pomieszczeniach budynków użyteczności publicznej, których funkcja związana jest z odbiorem mowy lub innych pożądanych sygnałów akustycznych, należy stosować takie rozwiązania budowlane oraz dodatkowe adaptacje akustyczne, które zapewnią uzyskanie w pomieszczeniach odpowiednich warunków określonych odrębnymi przepisami (…)".
Wymaganie to dotyczy wszelkich pomieszczeń w budynkach użyteczności publicznej, w których istotny jest odbiór mowy (klasy szkolne, sale wykładowe, sale konferencyjne itd.) albo wszelkiego innego rodzaju sygnałów dźwiękowych [czyli muzyki, sygnałów alarmowych, komunikatów dźwiękowych systemów ostrzegawczych (DSO)].
Rozporządzenie odwołuje się w tym artykule do wymagań określonych odrębnymi przepisami, których w momencie pisania treści samych warunków technicznych jeszcze nie było.
Inne szczegółowe wymagania wiążące się z ochroną przed hałasem środowiskowym, instalacyjnym i bytowym (§323, pkt 2, podpunkty 1–3) zawarte są w dwóch normach powołanych w omawianym rozporządzeniu:
- PN-B-02151-02:1987 [2]
- oraz PN-B-02151‑3:1999 [3].
Pogłos |
|---|
|
To zjawisko stopniowego zanikania energii dźwięku w pomieszczeniu po wyłączeniu źródła dźwięku jest związane z występowaniem dużej liczby odbić fal dźwiękowych od powierzchni ograniczających to pomieszczenie oraz przedmiotów w nim się znajdujących. Jeżeli odstęp czasowy między kolejnymi odbiciami docierającymi do słuchacza jest mały (przyjmuje się zwykle, że mniejszy niż 50 ms), zlewają się one w jeden ciągły dźwięk. Ponieważ każde kolejne odbicie fali dźwiękowej i każdy metr pokonywanej przez nią przestrzeni oznacza pewną utratę energii (wskutek pochłaniania dźwięku przez powietrze oraz odbicia od kolejnych powierzchni), kolejne odbite dźwięki docierające do słuchacza są coraz cichsze. Z tego powodu każdy impuls dźwiękowy w pomieszczeniu nie urywa się nagle jak w przestrzeni otwartej, tylko stopniowo zanika. Tempo tego zaniku zależy od wielkości, ukształtowania i wykończenia pomieszczenia. Im mniejsza kubatura i im większa chłonność akustyczna pomieszczenia, tym pogłos jest słabszy. Słabszemu pogłosowi sprzyja także równomierne rozłożenie powierzchni dźwiękochłonnych w pomieszczeniu, a także obecność elementów rozpraszających dźwięk. Pogłos mierzony jest wielkością zwaną czasem pogłosu T [s] – jest to czas potrzebny na zmniejszenie, po wyłączeniu źródła dźwięku, poziomu ciśnienia akustycznego we wnętrzu o 60 dB. Wartości czasu pogłosu dla różnych pasm częstotliwości (w odniesieniu do tego samego pomieszczenia) mogą znacznie się różnić. Jeżeli w pomieszczeniu o odczuwalnym pogłosie zamiast dźwięków impulsowych (np. klaśnięcia) wytwarzany jest ciągły sygnał dźwiękowy (np. przemowa), mamy do czynienia ze stale utrzymującym się pogłosem, który zwiększa poziom dźwięku i niekorzystnie wpływa na zrozumiałość mowy. W pobliżu źródła dźwięku dominuje dźwięk bezpośredni, a w dalszych partiach pomieszczenia przeważają dźwięki odbite (mówi się wtedy o polu pogłosowym). O ile w pobliżu źródła zrozumiałość mowy i czytelność innych sygnałów dźwiękowych emitowanych przez źródło jest zwykle bardzo dobra, to w polu pogłosowym gwałtownie się pogarsza. Odległość od źródła, w której zaczyna się pole pogłosowe, zależy od kubatury pomieszczenia i czasu pogłosu. Im dłuższy jest czas pogłosu, tym pole pogłosowe zaczyna się bliżej źródła. Czas pogłosu jest parametrem najczęściej stosowanym do opisu akustyki wnętrz. Mimo że niedoskonały, dużo mówi o charakterze akustycznym pomieszczenia. Jeśli wnętrze charakteryzuje się relatywnie krótkim czasem pogłosu, to znaczy, że jest cichsze, panują w nim lepsze warunki do komunikacji słownej (naturalnej czy z użyciem nagłośnienia), a w odbiorze subiektywnym wydaje się bardziej przytulne. |
Należy zwrócić uwagę, że powołania są powołaniami datowanymi, czyli pomimo wydania nowej wersji danej normy (np. w październiku 2015 została wydana aktualizacja normy PN-B 02151-3:2015-10 [4]), do momentu zmiany powołania w treści WT obowiązuje cały czas stara norma.
Obecnie na stronach internetowych ministerstwa opublikowano projekt nowelizacji WT, w którym zaktualizowano już datowanie normy PN-B 02151-3:2015 [4], jeśli zatem nic się nie zmieni, od kolejnej edycji WT będzie juz obowiązywać ta wersja normy.
Do czerwca 2015 r. nie było natomiast żadnego dokumentu, który by określał wymagania dotyczące warunków pogłosowych (§323, pkt 2, podpunkt 4) oraz zrozumiałości mowy (§326, pkt 5).
Lukę tę wypełnia opublikowana w czerwcu 2015 r. norma PN-B-02151-4:2015‑06 "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. Część 4: Wymagania dotyczące warunków pogłosowych i zrozumiałości mowy w pomieszczeniach oraz wytyczne prowadzenia badań" [5].
Norma PN-B-02151-4:2015-06 [5]
Norma ta dotyczy wybranych grup pomieszczeń w budynkach zamieszkania zbiorowego oraz użyteczności publicznej i powinna być stosowana przy ich projektowaniu, wznoszeniu, modernizacji oraz przebudowie.
Norma z założenia nie dotyczy wnętrz o akustyce kwalifikowanej, takich jak sale koncertowe, teatralne i operowe, sale projekcyjne w kinach, studia nagraniowe, radiowe i telewizyjne czy sale prób w szkołach muzycznych. Specjalistyczne pomieszczenia wymagają zwykle indywidualnego podejścia, a określenie wymagań powinno zawsze następować z pomocą specjalisty zajmującego się akustyką wnętrz.
Wymagania normy są osobno zdefiniowane dla dwóch zasadniczych grup pomieszczeń:
- pomieszczenia, w których celem nadrzędnym jest zapewnienie dobrej zrozumiałości mowy,
- pomieszczenia, w których celem nadrzędnym jest ograniczenie hałasu pogłosowego.
Taki sposób podziału wymagań jest spójny z ogólnymi wymaganiami zawartymi w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1].
Zapewnienie zrozumiałości mowy
W pierwszej grupie znajdują się pomieszczenia przeznaczone do komunikacji słownej, i to głównie prowadzonej przy znacznej odległości mówca -słuchacz:
- sale i pracownie szkolne,
- sale wykładowe (w tym audytoryjne),
- sale konferencyjne,
- sale rozpraw sądowych i inne pomieszczenia o podobnej funkcji.
Dla tych pomieszczeń określone są dwa rodzaje wymagań, które powinny być spełnione łącznie:
- maksymalny dopuszczalny czas pogłosu T
- oraz minimalna dopuszczalna wartość wskaźnika transmisji mowy STI.
Wskaźnik transmisji mowy (ang. Speech Transmission Index) to parametr określający w sposób obiektywny zrozumiałość mowy w pomieszczeniu. Przybiera wartości w zakresie od 0 do 1, gdzie wyższa wartość oznacza lepszą zrozumiałość mowy. Wartość STI może być określona zarówno za pomocą obliczeń, jak i pomiarów.
TABELA 1. Zależność między wskaźnikiem STI a subiektywnym odbiorem mowy
TABELA 2. Wymagania stawiane salom i pracowniom szkolnym, salom audytoryjnym oraz wykładowym zlokalizowanym w szkołach podstawowych, średnich i wyższych oraz innym pomieszczeniom o podobnym przeznaczeniu
Technicznie pomiar polega np. na emisji w pomieszczeniu szumu o paśmie zbliżonym do pasma mowy ludzkiej, modulowanego częstotliwościami zbliżonymi do tych, które występują w naturalnej mowie. Poziom dźwięku sygnału odpowiada poziomowi dźwięku normalnego głosu. Następnie bada się zmiany głębokości modulacji (czyli zniekształcenie) sygnału w różnych miejscach pomieszczenia.
Wartość STI mierzona w danym miejscu pomieszczenia zależy od poziomu tła akustycznego (poziomu dźwięku zakłócającego sygnał), od czasu pogłosu oraz od odległości od źródła sygnału. Im niższy poziom tła akustycznego, im krótszy czas pogłosu i im bliżej jest źródło, tym większe wartości przyjmuje STI (TAB. 1).
Określony w normie PN-B-02151-4:2015-06 [5] maksymalny dopuszczalny czas pogłosu pomieszczenia zależy od jego kubatury oraz przeznaczenia i waha się w granicach 0,6-1,0 s.
Czas pogłosu nie powinien być dłuższy od wartości maksymalnej w żadnym z pasm oktawowych o środkowych częstotliwościach z zakresu 250–8000 Hz.
W przypadku pasma o środkowej częstotliwości 125 Hz może być on dłuższy maks. o 30% od podanej wartości maksymalnej. Wymagania są podane dla pomieszczeń o kubaturze do 2000 m3 - dla pomieszczeń większych wymagania powinny być ustalane indywidualnie.
Dla wszystkich pomieszczeń tej grupy minimalna wartość wskaźnika transmisji mowy STI wynosi 0,6. Wymaganie to dotyczy pomieszczeń o kubaturze do 2000 m3 - dla pomieszczeń większych wymagania powinny być ustalane indywidualnie.
W TAB. 2 podano wymagania dla sal i pracowni szkolnych, sal audytoryjnych oraz wykładowych zlokalizowanych w szkołach podstawowych, średnich i wyższych oraz dla innych pomieszczeń o podobnym przeznaczeniu.
Wymagania dotyczące zarówno czasu pogłosu, jak i STI dotyczą pomieszczeń wykończonych, umeblowanych w sposób typowy dla przeznaczenia, ale bez obecności ludzi.
W przypadku pomieszczeń przeznaczonych do nauczania początkowego lub językowego maksymalny czas pogłosu powinien być o 0,1 s krótszy od wymagania podstawowego.
W przypadku pomieszczeń (o kubaturze do 250 m3) przeznaczonych do prowadzenia zajęć dla osób z ubytkami słuchu lub innymi problemami z komunikacją słowną maksymalny czas pogłosu nie powinien być dłuższy niż 0,4 s.
Zrozumiałość mowy w danym miejscu pomieszczenia zależy od występującej w tym miejscu różnicy w poziomie dźwięku - głosu mówcy i mogącego go zagłuszać tła akustycznego.
Zjawiskiem silnie ograniczającym zrozumiałość mowy jest pogłos. Dlatego norma zaleca jego ograniczenie.
Pogłos można łatwo zmniejszyć dzięki wprowadzeniu do pomieszczenia materiałów dźwiękochłonnych ograniczających odbicia dźwięku. Głos mówcy w miejscu lokalizacji słuchacza będzie wtedy dużo wyraźniejszy, ale będzie też cichszy.
W dużych wnętrzach, w których część słuchaczy znajduje się w znacznej odległości od mówcy (> 8-9 m) może się zdarzyć, że po wprowadzeniu materiałów dźwiękochłonnych w tych odległych od mówcy miejscach jego głos będzie zbyt cichy w stosunku do tła akustycznego.
Wprowadzenie do wymagań minimalnej wartości STI stanowi właśnie zabezpieczenie pomieszczeń przeznaczonych do komunikacji słownej przed taką sytuacją. Wymaganie to jest nadrzędne w stosunku do czasu pogłosu. Oznacza to, że w uzasadnionych przypadkach, udokumentowanych obliczeniami, dopuszcza się przekroczenie dopuszczalnej wartości czasu pogłosu, jeżeli jest to niezbędne do spełnienia wymagań dotyczących wartości wskaźnika transmisji mowy STI.
W normie określono szczegółowo sposób przeprowadzania pomiaru kontrolnego wartości STI w pomieszczeniu. Określono sposób wytwarzania pola akustycznego, usytuowanie, ukierunkowanie i liczbę pozycji źródła dźwięku, usytuowanie i liczbę punktów pomiarowych, a także liczbę pomiarów. Przyjęto, że pomieszczenie spełnia wymagania dotyczące wskaźnika transmisji mowy STI, jeżeli średnia ze wszystkich wyników pomiarów jest większa od 0,6 oraz żaden z wyników pomiarów nie jest mniejszy od 0,55.
Ograniczenie hałasu pogłosowego
W drugiej grupie znajdują się pozostałe pomieszczenia, w których komunikacja słowna nie jest wiodącą funkcją lub jeśli nią jest, to odległość mówca - łuchacz jest niewielka (np. biura obsługi klienta, rozmowa przy recepcji w dużym hallu itd.). Głównym celem jest ograniczenie hałasu pogłosowego. Dla tych pomieszczeń wymagania sformułowano na dwa sposoby.
Maksymalny dopuszczalny czas pogłosu pomieszczenia zależy od jego przeznaczenia (a w kilku przypadkach także kubatury lub wysokości) i waha się w granicach 0,4-2,5 s.
Czas pogłosu nie powinien być dłuższy od wartości maksymalnej w żadnym z pasm oktawowych o środkowych częstotliwościach z zakresu 250-4000 Hz.
Dla pasma o środkowej częstotliwości 125 Hz nie ustalono wymagania, jednak zalecono, aby w pomieszczeniach o dużej kubaturze, w których przewiduje się zainstalowanie systemu nagłaśniającego, czas pogłosu w tym paśmie był zbliżony do wartości czasu pogłosu w pasmach częstotliwości 500 Hz i 1000 Hz. Wymaganie dotyczy zasadniczo pomieszczeń wykończonych, z trwale zamocowanymi elementami umeblowania i wyposażenia, bez obecności ludzi, chociaż jest kilka odstępstw od tej reguły.
W tej grupie znajduje się wiele pomieszczeń o rozmaitym przeznaczeniu:
- sale w żłobkach i przedszkolach,
- świetlice i stołówki szkolne,
- biblioteki i czytelnie,
- sale sportowe i hale basenowe pływalni,
- pokoje biurowe i gabinety lekarskie,
- atria, hole i foyer,
- wielokondygnacyjne strefy komunikacji ogólnej w centrach handlowych,
- terminale pasażerskie portów lotniczych,
- dworce kolejowe i autobusowe,
- galerie wystawowe i sale ekspozycyjne w muzeach.
W TAB. 3 podano jako przykład wymagania stawiane obiektom sportowym.
TABELA 3. Wymagania stawiane obiektom sportowym
TABELA 4. Wymagania stawiane pomieszczeniom biurowym
W normie określono, że pomiar kontrolny czasu pogłosu w pomieszczeniu powinien być wykonany zgodnie z normami PN-EN ISO 3382-1:2009 [6] lub PN-EN ISO 3382-2:2010 [7].
Przyjęto, że pomieszczenie spełnia wymagania dotyczące czasu pogłosu, jeśli wartości otrzymane w wyniku pomiarów nie są wyższe od dopuszczalnych. Dopuszcza się jednak przekroczenie dopuszczalnej wartości w pojedynczym paśmie częstotliwości, jednak nie więcej niż o 5%.
Dla niewielkiej części pomieszczeń wymaganie zdefiniowano nie przez maksymalny czas pogłosu, tylko przez minimalną chłonność akustyczną A.
Dla każdego typu pomieszczeń minimalna chłonność akustyczna została określona jako wielokrotność powierzchni rzutu tego pomieszczenia: np. A ≥ 0,6×S, gdzie S to powierzchnia pomieszczenia w m2. W ten sposób sformułowana minimalna chłonność akustyczna pomieszczeń waha się w zależności od rodzaju pomieszczenia w przedziale 0,4-1,3.
Minimalna chłonność akustyczna powinna zostać osiągnięta w każdym z pasm oktawowych o środkowej częstotliwości 500 Hz, 1000 Hz i 2000 Hz.
Wymaganie dotyczy zasadniczo pomieszczeń wykończonych, ale nieumeblowanych, chociaż w przypadku kilku typów pomieszczeń wskazano konieczność uwzględnienia w obliczeniach chłonności akustycznej umeblowania i wyposażenia.
Wymagania podane w normie dotyczą pomieszczeń o wysokości w świetle wykończenia nie większej niż 4 m.
W przypadku wyższych pomieszczeń minimalną chłonność akustyczną należy określić indywidualnie, zwiększając ją w stosunku do podanych wymagań proporcjonalnie do stopnia przekroczenia wysokości 4 m.
Pochłanianie dźwięku i chłonność akustyczna |
|---|
|
Fala dźwiękowa docierająca do przeszkody może także zostać przez nią pochłonięta lub odbita. Jeżeli dla danego materiału i dla danego pasma częstotliwości współczynnik a przyjmuje wartość 0,6, oznacza to, że materiał ten pochłania 60% energii padającej na niego fali dźwiękowej, a odbija 40%. Jeśli zna się własności dźwiękochłonne materiałów użytych we wnętrzu, można obliczyć chłonność akustyczną całego pomieszczenia: Apom = S1 × α1 + S2 × α2 + S3 × α3 + … gdzie: Sn – pole powierzchni poszczególnych elementów ograniczających wnętrze (ściany, okna, sufit itd.), an – właściwy dla tego elementu współczynnik pochłaniania dźwięku. Podczas obliczania chłonności akustycznej pomieszczenia można także uwzględnić chłonność akustyczną powietrza w nim zawartego oraz znajdujących się w nim obiektów (np. mebli). |
W tej grupie pomieszczeń znalazły się m.in. biura typu open space, sale operacyjne banków i urzędów, biura obsługi klientów, centra obsługi telefonicznej, szatnie i warsztaty w szkołach, korytarze w przedszkolach, szkołach, hotelach, szpitalach i przychodniach, klatki schodowe w przedszkolach, szkołach, obiektach służby zdrowia i administracji publicznej, sale chorych na oddziałach intensywnej opieki medycznej, poczekalnie i punkty przyjęć w szpitalach i przychodniach lekarskich.
W TAB. 4 podano jako przykład wymagania stawiane pomieszczeniom biurowym.
W normie przedstawiono wzór służący do obliczania chłonności akustycznej pomieszczenia, pozwalający uwzględnić także chłonność akustyczną zawartego w nim powietrza oraz umeblowania. Do normy dołączone są załączniki informacyjne zawierające przykładowe obliczenia oraz dane dotyczące własności dźwiękochłonnych przykładowych ustrojów, wyrobów i elementów budowlanych i wykończeniowych oraz wyposażenia.
Opisywana norma ma stanowić dla projektantów i inwestorów punkt odniesienia przy ustalaniu wymagań funkcjonalnych i samym projektowaniu.
Literatura
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU 2002 nr 75 poz. 690).
- PN-B-02151-02:1987, "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach".
- PN-B-02151-3:1999, "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych. Wymagania".
- PN-B 02151-3:2015-10, "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. Część 3: Wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej przegród w budynkach i elementów budowlanych".
- PN-B-02151-4:2015-06, "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. Część 4: Wymagania dotyczące warunków pogłosowych i zrozumiałości mowy w pomieszczeniach oraz wytyczne prowadzenia badań".
- PN-EN ISO 3382-1:2009, "Akustyka. Pomiar parametrów akustycznych pomieszczeń. Część 1: Pomieszczenia specjalne".
- PN-EN ISO 3382-2:2010, "Akustyka. Pomiar parametrów akustycznych pomieszczeń. Część 2: Czas pogłosu w zwyczajnych pomieszczeniach".
- PN-EN ISO 3382-3:2012, "Akustyka. Pomiar parametrów akustycznych pomieszczeń. Część 3: Pomieszczenia biurowe typu open space".
