Izolacyjność ogniowa aluminiowo-szklanych ścian osłonowych w zależności od sposobu wypełnienia profili szkieletu konstrukcyjnego
Fire insulation of glazed aluminium curtain walls depending on insulation inserts in structural profiles

Rigips
Na odporność ogniową aluminiowo-szklanych ścian osłonowych składa się wiele czynników, jak rodzaj przeszklenia, sposób jego zamocowania czy rodzaj profili. Jednym z istotniejszych elementów decydujących o końcowych właściwościach konstrukcji jest także typ zastosowanych wkładów izolacyjnych.
Zobacz także
M.B. Market Ltd. Sp. z o.o. Czy piana poliuretanowa jest palna?

W artykule chcielibyśmy przyjrzeć się bliżej temu aspektowi i rozwiać wszelkie wątpliwości na temat palności pian poliuretanowych.
W artykule chcielibyśmy przyjrzeć się bliżej temu aspektowi i rozwiać wszelkie wątpliwości na temat palności pian poliuretanowych.
Ultrapur Sp. z o.o. Pianka poliuretanowa a szczelność budynku

Wielu inwestorów, wybierając materiał do ocieplenia domu, kieruje się głównie parametrem lambda, czyli wartością współczynnika przewodzenia ciepła. Jest on jedynym zestandaryzowanym współczynnikiem, który...
Wielu inwestorów, wybierając materiał do ocieplenia domu, kieruje się głównie parametrem lambda, czyli wartością współczynnika przewodzenia ciepła. Jest on jedynym zestandaryzowanym współczynnikiem, który określa właściwości izolacyjne materiału. Jednocześnie jest współczynnikiem wysoce niedoskonałym – określa, jak dany materiał może opierać się utracie ciepła poprzez przewodzenie.
Rockwool Polska Termomodernizacja domu – na czym polega i jak ją zaplanować?

Termomodernizacja to szereg działań mających na celu poprawę energochłonności Twojego domu. Niezależnie od zakresu inwestycji, kluczowa dla osiągnięcia spodziewanych efektów jest kolejność prac. Najpierw...
Termomodernizacja to szereg działań mających na celu poprawę energochłonności Twojego domu. Niezależnie od zakresu inwestycji, kluczowa dla osiągnięcia spodziewanych efektów jest kolejność prac. Najpierw należy docieplić ściany i dach, aby ograniczyć zużycie energii, a dopiero potem zmodernizować system grzewczy. Dzięki kompleksowej termomodernizacji domu prawidłowo wykonanej znacznie zmniejszysz koszty utrzymania budynku.
ABSTRAKT |
---|
W artykule przedstawiono główne problemy związane z odpornością ogniową aluminiowo-szklanych ścian osłonowych. Omówiono wymagania stawiane tego typu elementom zgodnie z przepisami polskiego prawa. Przedstawiono metodykę badań oraz sposób klasyfikacji w zakresie odporności ogniowej. Porównano również izolacyjność ogniową elementów próbnych ścian osłonowych w zależności od sposobu ich wypełnienia oraz przyrosty temperatury na nienagrzewanej powierzchni profili w odniesieniu do dwóch rodzajów wypełnienia. |
The article presents main issues related to the fire resistance of glazed aluminium curtain walls. It discusses the requirements for elements of this type in accordance with the provisions of Polish law and presents test methodology and classification of these elements. Moreover, the article also provides a comparison of test specimens of fire insulation of curtain walls depending on the profile insulation inserts, as well as temperature rises on unexposed surface of the profiles in relation to the two types of insulation inserts. |
W nowoczesnej architekturze jako zewnętrzne ściany budynków powszechnie stosuje się słupowo-ryglowe konstrukcje szkieletowe, w których przestrzenie między aluminiowymi profilami wypełnione są przeszkleniami.
Przegrody tego typu, nazywane ścianami osłonowymi, tworzą lekkie, ciągłe pokrycie zewnętrzne budynku. Musi ono - samodzielnie lub w połączeniu z konstrukcją budynku - spełnić wszystkie normalne funkcje nienośnej ściany zewnętrznej, w tym również te związane z bezpieczeństwem pożarowym.
Ze względu na to, że temperatura mogąca wystąpić podczas pożaru w znacznym stopniu przewyższa temperaturę topnienia stopów aluminium, profile zastosowane w szkielecie omawianych konstrukcji wypełniane są specjalnymi wkładami izolacyjnymi.
Wymagania wobec ścian osłonowych
Ściany osłonowe powinny być wykonane zgodnie z przepisami przedstawionymi w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1].
Przede wszystkim powinny być zaprojektowane w taki sposób, by w przypadku wystąpienia pożaru spełniały 4 podstawowe wymagania stawiane nienośnym elementom budynku:
- ograniczały rozprzestrzenianie się ognia i dymu w danym budynku,
- ograniczały rozprzestrzenianie się pożaru na sąsiednie obiekty,
- umożliwiały ewakuację użytkownikom,
- zapewniały bezpieczeństwo ekipom ratowniczym.
Ściany osłonowe muszą zatem spełniać określone wymagania związane z reakcją na ogień wyrobów oraz odpornością ogniową.
W przypadku reakcji na ogień od przegród tego typu wymaga się, by były nierozprzestrzeniające ognia (w niektórych przypadkach dopuszcza się konstrukcje słabo rozprzestrzeniające ogień).
W odniesieniu do budynków o wysokości przekraczającej 25 m wymagane jest również, aby okładzina elewacyjna, jej zamocowania mechaniczne oraz izolacja cieplna ściany zewnętrznej znajdujące się na wysokości powyżej 25 m nad poziomem terenu wykonane były z materiałów niepalnych, co biorąc pod uwagę właściwości uszczelek, silikonów itp., z formalnego punktu widzenia jest niemożliwe do spełnienia.
Wymagania w zakresie odporności ogniowej wobec ścian osłonowych, odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku, określane są przez wyznaczenie minimalnych klas odporności ogniowej EI.
Klasy odporności pożarowej budynku (oznaczone literami A, B, C, D i E w kolejności od najwyższej do najniższej) uzależnione są od przeznaczenia i sposobu użytkowania budynku (ZL I–V - kategorie zagrożenia ludzi), jego wysokości lub liczby kondygnacji oraz obciążenia ogniowego.
Ściany zewnętrzne budynku, do których zaliczane są również ściany osłonowe, powinny posiadać klasę odporności ogniowej od EI 30 (o↔i) do EI 120 (o↔i), w zależności od klasy odporności pożarowej budynku.
Wymagania te dotyczą w głównej mierze obszaru pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze stropem, jednakże w przypadku bliskiego sąsiedztwa innego budynku dotyczyć mogą również całości ściany osłonowej.
Zastosowanie pasów międzykondygnacyjnych o odpowiedniej wysokości (min. 0,8 m w większości przypadków, czasami 1,2 m) ma zapewnić w razie pożaru powstrzymanie przejścia ognia na sąsiednie kondygnacje.
Wymagane jest również, aby elementy okładzin elewacyjnych mocowane były do konstrukcji budynku w sposób uniemożliwiający ich odpadanie w przypadku pożaru w czasie krótszym niż wynikający z wymaganej klasy odporności ogniowej. Problem ten szczegółowo opisano w artykule "Bezpieczeństwo użytkowania elewacji" [2].
Badania i klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej
Badania w zakresie odporności ogniowej ścian osłonowych w pełnej konfiguracji wykonuje się zgodnie z wytycznymi opisanymi w przedmiotowej normie badawczej PN-EN 1364-3:2014 [3].
Zdefiniowano dwa osobne rodzaje badań w zakresie odporności ogniowej ścian osłonowych w pełnej konfiguracji:
- badanie przy nagrzewaniu od wewnątrz,
- badanie przy nagrzewaniu od zewnątrz.
W przypadku badania przy nagrzewaniu od wewnątrz (podobnie jak w przypadku konstruowania ścian osłonowych na obiektach budowlanych) montaż polega na zamocowaniu słupów ściany osłonowej do żelbetowych płyt stropowych gr. min. 150 mm położonych w zamierzonym rozstawie (nie mniejszym niż 3000 mm).
Sposób mocowania elementu powinien być dokładnym odwzorowaniem rozwiązania stosowanego w praktyce. Krawędzie pionowe elementu próbnego powinny pozostać niezamocowane (swobodne).
Podczas badania przy nagrzewaniu od zewnątrz rozstaw płyt stropowych oraz ich minimalna grubość powinny być identyczne jak w badaniu przy nagrzewaniu od wewnątrz, ale słupy ściany osłonowej nie są mocowane do stropów. Krawędzie pionowe elementu próbnego pozostają niezamocowane.
Płyty żelbetowe stosowane w obu rodzajach badań muszą być uprzednio odpowiednio wysezonowane.
W przypadku dwugodzinnych odporności ogniowych zaleca się, by okres sezonowania elementów żelbetowych nie był krótszy niż 90 dni.
Zapisane w normie wymagania dotyczą minimalnych wymiarów elementu próbnego (w obu rodzajach badań), a także szerokości, która (podobnie jak wysokość) powinna być badana w wymiarze min. 3000 mm.
Schemat ściany osłonowej w pełnej konfiguracji przy badaniu w zakresie odporności ogniowej z nagrzewaniem od wewnątrz pokazano na RYS. 1, na RYS. 2 pokazano zaś schemat badania w zakresie odporności ogniowej z nagrzewaniem od zewnątrz.
W badaniu od wewnątrz kryteria izolacyjności i szczelności sprawdzane są na powierzchniach zdefiniowanych i oznaczonych w normie PN-EN 1364-3:2014 [3] symbolami S2–S6 (RYS. 1) oraz dodatkowo wzdłuż poziomej szczeliny (na styku pasa międzykondygnacyjnego ze stropem) oraz wzdłuż pionowej szczeliny ściany osłonowej na styku z konstrukcją stowarzyszoną (opcjonalnie).
W badaniu od zewnątrz kryteria izolacyjności i szczelności sprawdzane są natomiast jedynie na powierzchni oznaczonej symbolem S1 (RYS. 2), zgodnie z definicją podaną w normie badawczej.
W obu rodzajach badania (przy nagrzewaniu od wewnątrz oraz przy nagrzewaniu od zewnątrz) wprowadzono także dodatkową konfigurację elementu próbnego z załamaniami pod kątem w płaszczyźnie poziomej, gdzie sąsiadujące, rozdzielone słupkami wypełnienia znajdują się pod kątem.
Możliwe konfiguracje (wraz z minimalnymi wymiarami) elementów próbnych z załamaniami w odniesieniu do nagrzewania od wewnątrz pokazano na RYS. 3-5, a nagrzewania od zewnątrz - na RYS. 6-8.
Podział na badania ścian osłonowych w pełnej konfiguracji przy nagrzewaniu od wewnątrz oraz od zewnątrz implikuje jeszcze jedną znaczącą różnicę: w badaniach od wewnątrz nagrzewanie odbywa się według krzywej standardowej N (odwzorowującej pożar wewnątrz budynku), przy badaniach od zewnątrz odbywa się zaś według krzywej zewnętrznej E (odwzorowującej pożar na zewnątrz budynku).
Krzywe nagrzewania oraz inne podstawowe warunki badania, jak ciśnienie czy sposób pomiaru temperatury, powinny być zgodne z normami PN EN 1363-1:2012 [4] i PN EN 1363-2:2001 [5].
Podobnie kryteria skuteczności działania stosowane do oceny ścian osłonowych są identyczne jak innych nienośnych elementów budowlanych.
Ocenia się zatem:
- szczelność ogniową - ocena na podstawie trzech aspektów: zapalenia tamponu bawełnianego, utrzymywania się płomienia na powierzchni nienagrzewanej, pęknięć lub otworów przekraczających dopuszczalne wymiary; jeśli element klasyfikowany jest tylko w zakresie szczelności ogniowej bez uwzględnienia klasyfikacji izolacyjności ogniowej, nie bierze się pod uwagę kryterium związanego z zapaleniem się tamponu bawełnianego;
- izolacyjność ogniową - ocena na podstawie przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego (przyrost temperatury średniej ograniczony jest do 140°C powyżej początkowej średniej temperatury, natomiast przyrost temperatury maksymalnej w dowolnym punkcie badanej ściany osłonowej ograniczony jest do 180°C powyżej temperatury początkowej);
- promieniowanie - ocena na podstawie czasu, w którym maksymalna wartość promieniowania mierzonego zgodnie z normą PN-EN 1363-2:2001 [5] nie przekracza 15 kW/m².
Parametry skuteczności działania danego elementu próbnego reprezentującego dany rodzaj ściany osłonowej (rozpatrywane oddzielnie dla badań ścian osłonowych przy nagrzewaniu od wewnątrz oraz od zewnątrz) uzyskane podczas badania dają podstawy do sklasyfikowania danego rozwiązania, czyli do określenia konkretnej klasy odporności ogniowej.
Zgodnie z normą klasyfikacyjną PN-EN 13501-2+A1:2010 [6] dotyczącą wyrobów budowlanych i elementów budynków (pod kątem oceny badań odporności ogniowej) ściany osłonowe mogę charakteryzować się następującymi klasami odporności ogniowej:
- E 15, E 30, E 60, E 90, E 120
- EI 15, EI 30, EI 60, EI 90, EI 120
- EW 20, EW 30, EW 60.
Przy czym (co unikalne w grupie podobnych, wielkogabarytowych, przeszklonych przegród budowlanych) w klasyfikacji wprowadzono rozdział klas w odniesieniu do rodzaju badania, w którym uzyskano określone parametry skuteczności działania.
I tak zdefiniowano następujące oznaczenia podawane razem ze standardowymi klasami odporności ogniowej:
- "i→o" - dla ścian osłonowych badanych od wewnątrz,
- "o→i" - dla ścian osłonowych badanych od zewnątrz,
- "o↔i" - dla ścian osłonowych badanych zarówno od wewnątrz, jak i od zewnątrz.
Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami (wymaganiami zawartymi w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1]) klasa odporności ogniowej ściany osłonowej (jako ściany zewnętrznej budynku) powinna posiadać daną klasę z oznaczeniem „o↔i”.
W praktyce rynkowej, gdy mowa o ścianie osłonowej o klasie EI 30, należy przez to rozumieć, że dane rozwiązanie posiada zarówno klasę "EI 30 (i→o)", jak i "EI 30 (o→i)", czyli "EI 30 (o↔i)".
Opisane procedury mają zastosowanie do ścian osłonowych montowanych do czoła stropu.
Trochę inaczej sytuacja wygląda w przypadku ścian osłonowych wypełniających (montowanych między stropami).
Ściany tego typu z punktu widzenia badawczego oraz klasyfikacyjnego traktowane są jako ściany działowe. Sposób ich badania przedstawiono w artykułach "Metodyka badań odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych" [7] oraz "Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych" [8], a sposób klasyfikacji - w artykule "Klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych" [9].
Przeszklone ściany osłonowe w praktyce są bardzo często wyposażone w drzwi, wobec których również stawiane są wymagania dotyczące odporności ogniowej, a w określonych przypadkach również dymoszczelności.
Elementy te także podlegają badaniu w zakresie odporności ogniowej i/lub dymoszczelności.
Badanie przeprowadzane jest jednak według innej normy badawczej - elementem próbnym są wtedy dane drzwi, a ściana osłonowa stanowi stowarzyszoną (w przypadku odporności ogniowej) lub uzupełniającą (w przypadku dymoszczelności) konstrukcję mocującą.
Przypadki tego typu oraz metodykę badania takich elementów w zakresie odporności ogniowej przedstawiono w artykułach "Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych" [10, 11], a w zakresie dymoszczelności w pracach "Przeszklone drzwi dymoszczelne - badania oraz klasyfikacja w zakresie dymoszczelności" [12] i "Odporność ogniowa i dymoszczelność drzwi przeciwpożarowych na wyjściach awaryjnych z tuneli - badania i klasyfikacja" [13].
Rozwiązania techniczne
Aluminiowe, profilowe, przeszklone ściany osłonowe mają konstrukcję szkieletową, słupowo-ryglową.
Elementem nośnym są słupy - w postaci aluminiowych profili o przekroju skrzynkowym, zazwyczaj dodatkowo wzmacnianych wkładami usztywniającymi wsuwanymi do wewnątrz środkowej komory profili. Wypełniane są także wkładami izolacyjnymi.
Materiał wkładów oraz stopień wypełnienia, a dokładnie liczba wypełnionych komór profili (najczęściej wypełnia się wszystkie komory profilu lub tylko środkową komorę) uzależniony jest od przeznaczenia zastosowania dla danej klasy odporności ogniowej ściany osłonowej.
Materiał stosowany na wkłady izolacyjne to zazwyczaj płyty gipsowo-kartonowe, silikatowo-cementowe lub krzemianowo-wapniowe.
Elementem ściany osłonowej o największej powierzchni nagrzewanej są szyby oraz panele nieprzezierne, stosowane zazwyczaj tylko w obszarze pasa międzykondygnacyjnego (nadprożowo-podokiennego).
Także tafle szklane stosowane jako wypełnienia aluminiowego szkieletu ściany osłonowej dobierane są zgodnie z przewidywaną klasą odporności ogniowej ściany osłonowej.
Ze względu na wymagania dotyczące termiki oraz akustyki najpopularniejszym rozwiązaniem są szyby zespolone składające się z szyby ognioochronnej zespolonej z szybą zewnętrzną.
W ostatnim czasie nowością są rozwiązania z podwójnym zespoleniem - do szyby ogniowej zespalane są dwie szyby hartowane (szyby dwukomorowe).
Najpopularniejsze rozwiązanie szyb ognioochronnych charakteryzuje się także budową warstwową - tafle hartowanych szyb przedzielane są np. żelem, który pęcznieje lub się krystalizuje pod wpływem temperatury.
Grubość żelu, jego skład, sposób aplikacji, grubość hartowanych tafli szklanych oraz liczba warstw są właściwe dla danego rozwiązania, jednak zasada działania jest w każdym przypadku podobna.
Istotnym elementem rozwiązania jest także sposób mocowania szyb do szkieletowej konstrukcji aluminiowej.
Najczęściej spotykanym rozwiązaniem jest osadzanie szyb na podkładkach z twardego drewna i mocowanie za pomocą listew systemowych oraz śrub ze stali nierdzewnej przykręcanych przez podkładki.
Aby uszczelnić mocowanie, po jego obwodzie stosuje się uszczelki z kauczuku syntetycznego EPDM. Przykład takiego mocowania pokazano na RYS. 9.
Coraz częściej spotyka się również rozwiązania, w których listwy przyszybowe zastępowane są przez specjalny silikon strukturalny.
Warto zaznaczyć, że rozwiązania tego typu stosuje się również w konstrukcjach dachów [14, 15] - przeszklone świetliki dachowe wykonywane są z dokładnie takich samych profili jak do ścian osłonowych.
Porównanie przyrostów temperatury w zależności od sposobu wypełnienia profili szkieletu
W Laboratorium Badań Ogniowych w Pionkach przeprowadzono dwa badania w zakresie odporności ogniowej prostych elementów próbnych ścian osłonowych w pełnej konfiguracji.
Badania przeprowadzono w warunkach odzwierciedlających pożar wewnątrz budynku (działanie ognia od strony przeciwnej do listew przyszybowych). Wymiary elementów próbnych w świetle otworu pieca wynosiły 5000×4800 mm (szerokość×wysokość), a rozstaw między kotwami mocującymi słupy wynosił 5000 mm.
Elementy próbne miały ten sam schemat konstrukcyjny. Wykonane były z tych samych profili aluminiowych (słupy o przekroju 50×130 mm oraz rygle o przekroju 50×115 mm) z zastosowanymi dwoma różnymi rodzajami wkładów izolacyjnych.
W pierwszym z badań profile wypełniono wkładami z płyt gipsowo-kartonowych typu F (wkład 1), w drugim wkładami ze specjalnych chłodzących płyt glinokrzemianowych (wkład 2).
W każdym badaniu nagrzewana powierzchnia elementu próbnego przeszklona była szybami o takiej samej powierzchni.
W badaniach zastosowano dwa rodzaje szyb wielowarstwowych o różnych grubościach (18 i 33 mm) z tej samej grupy producenta.
Szyba gr. 18 mm składała się z 2 szyb ESG i umieszczonej między nimi warstwy żelu. Szyba gr. 33 mm składała się z 4 szyb ESG z umieszczonymi między nimi 3 warstwami żelu.
W obu badaniach oprócz szyb w przestrzeniach między profilami zamocowane były również panele nieprzezierne wykonane z szyby hartowanej, wełny mineralnej oraz płyty gipsowo-kartonowej typu F.
Porównano wartości średnich przyrostów temperatury na profilach w zależności od rodzaju zastosowanego wkładu izolacyjnego.
Przyrosty temperatury mierzono za pomocą termoelementów powierzchniowych rozmieszczonych zgodnie z RYS. 10 (cztery termoelementy umieszczone na słupach oraz jeden na ryglu).
Na RYS. 11-12 przedstawiono porównanie przyrostów temperatury na profilach odpowiednio słupów i rygli w zależności od zastosowanego wkładu izolacyjnego.
Na RYS. 13 przedstawiono różnicę między przyrostami temperatury na słupach oraz ryglach w zależności od zastosowanego wkładu izolacyjnego.
Podczas badań porównywano również wartości przyrostów temperatury na przeszkleniach – wyniki przedstawiono w artykułach "Badania odporności ogniowej ścian osłonowych - przyrosty temperatury na szybach" [16] oraz "Fire resistance tests of large glazed aluminium curtain wall test specimens - results comparison" [17].
Podsumowanie
Na podstawie analizy wykresów zamieszczonych na RYS. 7-9 można zauważyć, że zdecydowanie lepszą izolacyjność ogniową mają ściany osłonowe z profilami wypełnionymi specjalnymi wkładami chłodzącymi.
Nagrzewają się one zdecydowanie wolniej niż profile wypełnione wkładami z płyt gipsowo-kartonowych typu F.
Różnica między zarejestrowanymi temperaturami na profilach słupów i rygli zaczyna gwałtownie rosnąć od ok. 20 min badania - profile wypełnione płytami gipsowo-kartonowymi typu F nagrzewają się coraz bardziej, temperatura na nich wzrasta o ok. 5°C z każdą minutą, natomiast temperatura na profilach z wypełnieniem płytami glinokrzemianowymi pozostaje prawie niezmienna.
Zauważyć można również, że pomimo różnych wymiarów przekroju profili słupów i rygli, przyrosty na nich w odniesieniu do danego wkładu izolacyjnego są bardzo zbliżone.
Literatura
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU Nr 75 z 15 czerwca 2002 r., poz. 690).
- J. Kinowski, P. Sulik, "Bezpieczeństwo użytkowania elewacji", "Materiały Budowlane", nr 9/2014, s. 38–39.
- PN-EN 1364-3:2014, "Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 3: Ściany osłonowe pełna konfiguracja (kompletny zestaw)".
- PN-EN 1363-1:2012, "Badania odporności ogniowej. Część 1: Wymagania ogólne".
- PN-EN 1363-2:2001, "Badania odporności ogniowej. Część 2: Procedury alternatywne i dodatkowe".
- PN-EN 13501-2+A1:2010, "Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnych".
- P. Roszkowski, B. Sędłak, "Metodyka badań odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych", "Świat Szkła", nr 9/2011, s. 59–64.
- B. Sędłak, "Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych", "Świat Szkła", nr 2/2014, s. 30–33.
- B. Sędłak, P. Roszkowski, "Klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych", "Świat Szkła", nr 7–8/2012, s. 54–59.
- B. Sędłak, "Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 1", "Świat Szkła", nr 3/2012, s. 50–52, 60.
- B. Sędłak, "Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 2", "Świat Szkła", nr 4/2012, s. 55–58, 60.
- B. Sędłak, "Przeszklone drzwi dymoszczelne – badania oraz klasyfikacja w zakresie dymoszczelności", "Świat Szkła", nr 4/2013, s. 35–38.
- P. Sulik, B. Sędłak, D. Izydorczyk, "Odporność ogniowa i dymoszczelność drzwi przeciwpożarowych na wyjściach awaryjnych z tuneli – badania i klasyfikacja", "Logistyka", nr 6/2014, s. 10104–10113.
- P. Roszkowski, B. Sędłak, "Badania odporności ogniowej poziomych elementów przeszklonych" "Świat Szkła", nr 12/2014.
- P. Roszkowski, B. Sędłak, "Metodyka badań odporności ogniowej dachów przeszklonych", "Świat Szkła", nr 6/2014, s. 50–52.
- B. Sędłak, J. Kinowski, "Badania odporności ogniowej ścian osłonowych - przyrosty temperatury na szybach", "Świat Szkła", nr 11/2013, s. 20–25.
- B. Sędłak, J. Kinowski, A. Borowy, "Fire resistance tests of large glazed aluminium curtain wall test specimens - results comparison", "MATEC Web of Conferences", vol. 9/2013, p. 02009, EDP Sciences, DOI: 10.1051//matecconf/20130902009.
- PN-EN 1364-1:2001, "Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 1: Ściany".
- PN-EN 1364-4:2014, "Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 4: Ściany osłonowe częściowa konfiguracja".
- PN-EN 13830:2005, "Ściany osłonowe. Norma wyrobu".
- B. Sędłak, "Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 1", "Świat Szkła", nr 9/2012, s. 52–54.
- B. Sędłak, "Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 2", "Świat Szkła", nr 10/2012, s. 53–58, 60.
- B. Sędłak, "Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych wg nowego wydania normy PN-EN 1364-3", "Świat Szkła", nr 7-8/2014, s. 49–53.
- B. Sędłak, "Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 1", "Świat Szkła”, nr 3/2014, s. 16–19, 25.
- B. Sędłak, "Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 2", "Świat Szkła", nr 5/2014, s. 28–31.
- B. Sędłak, "Systemy przegród aluminiowo-szklanych o określonej klasie odporności ogniowej", "Świat Szkła", nr 10/2013, s. 30–33, 41.
- P. Sulik, B. Sędłak, J. Kinowski, "Bezpieczeństwo pożarowe ścian zewnętrznych (Cz. 1) - Elewacje szklane: wymagania, badania, przykłady". "Ochrona przeciwpożarowa", nr 4/2014, s. 10–16.
- P. Sulik, B. Sędłak, P. Turkowski, W. Węgrzyński, "Bezpieczeństwo pożarowe budynków wysokich i wysokościowych" [w:] A. Halicka, "Budownictwo na obszarach zurbanizowanych. Nauka, praktyka, perspektywy", Politechnika Lubelska, Lublin 2014, s. 105–120.