Dyspersyjne wyroby budowlane

Wspólną cechą wszystkich wyrobów dyspersyjnych jest postać, w jakiej są dostępne, czyli pasta gotowa do użycia bezpośrednio po otwarciu opakowania i przemieszaniu w celu ujednorodnienia konsystencji. Pakowane są w plastikowe wiaderka, które przy szczelnym zamknięciu pozwalają przechowywać gotową masę przez okres nawet do 18 lub 24 miesięcy, w zależności od producenta.

W tym czasie masę można stopniowo zużywać, w zależności od potrzeb. Drugą wspólną cechą wyrobów polimerowych jest charakter procesu wiązania, który przebiega dwuetapowo. W pierwszym etapie następuje odparowanie wody stanowiącej rozcieńczalnik wyrobu, w drugim -polimeryzacja spoiwa, czyli reakcja, w wyniku której ze związków o małej masie cząsteczkowej powstają związki wielkocząsteczkowe. Innymi słowy, stopniowe odparowywanie wody z masy nałożonej na podłoże powoduje sieciowanie żywicy i utwardzanie się warstwy.

Dyspersyjne kleje do płytek ceramicznych

Płytki ceramiczne oraz płytki kamienne są w Polsce mocowane przede wszystkim z użyciem cementowych zapraw klejących, produkowanych na bazie cementu portlandzkiego i wymagających przed użyciem zmieszania z odpowiednią ilością wody. Mniej popularne są znajdujące się nieco na uboczu tego trendu kleje do płytek na bazie dyspersji żywic syntetycznych, produkowane w postaci gotowych do użycia past. Kleje tego typu znajdują się w ofercie kilku krajowych producentów chemii budowlanej.

Kleje dyspersyjne, produkowane na bazie wodnej dyspersji polimerowej, najczęściej akrylowo-styrenowej, zawierają również wypełniacze mineralne oraz dodatki zagęszczające, konserwujące i odpieniające.

Za największą zaletę klejów w paście można uznać możliwość natychmiastowego użycia tego materiału. Brak konieczności mieszania suchej mieszanki z wodą pozwala uniknąć uciążliwego pylenia, a także błędów związanych z zastosowaniem niewłaściwej ilości wody zarobowej. Jest to zatem dobre rozwiązanie w przypadku prac remontowych lub niewielkich poprawek glazurniczych, np. wymiany jednej lub kilku uszkodzonych płytek.

Stosowanie klej przygotowany fabrycznie daje pewność, że masa będzie miała właściwą konsystencję roboczą i pozwoli uzyskać zakładane parametry, przede wszystkim przyczepność do podłoża. Ze względu na wysoką zawartość polimeru kleje są zalecane na podłoża trudne, szczególnie drewnopochodne, np. sklejkę, płytę wiórową, płytę MDF lub OSB. Niewykorzystany materiał można pozostawić w wiaderku, przykryć folią i ponownie użyć w razie potrzeby.

Wadą klejów dyspersyjnych do płytek jest natomiast ograniczenie możliwości ich zastosowania w miejscach nienarażonych na stałe działanie wody oraz, przede wszystkim, wewnątrz budynków, choć na rynku są również kleje o takim zakresie stosowania. Stosując klej tego typu, trzeba się też liczyć z koniecznością odczekania ponad 48 godzin do rozpoczęcia spoinowania, proces wiązania masy pod płytkami ceramicznymi jest bowiem bardzo powolny; okładziny podłogowe nie powinny być wówczas intensywnie eksploatowane.

Dyspersyjne kleje do płytek ceramicznych posiadają specyfikację techniczną w postaci normy europejskiej PN-EN 12004+A1:2012 "Kleje do płytek -Wymagania, ocena zgodności, klasyfikacja i oznaczenie". Zgodnie z normą oznaczane są jako kleje typu D, dyspersyjne kleje do płytek.

Hydroizolacje jednoskładnikowe

Hydroizolacje jednoskładnikowe potocznie nazywane są foliami w płynie lub foliami uszczelniającymi. Są to wyroby budowlane stosowane do wykonywania tzw. uszczelnień zespolonych (podpłytkowych) w postaci powłokowego uszczelniania powierzchni posadzek i ścian przed działaniem wilgoci nieoddziałującej pod ciśnieniem. Mogą być stosowane do zabezpieczania różnych podłoży budowlanych, np. na powierzchniach wykonanych z betonu, tynku (cementowego, cementowo-wapiennego, gipsowego), jastrychu cementowego, a także na płytach gipsowo-kartonowych i płytach OSB.

Hydroizolacje jednoskładnikowe produkowane są na bazie wodnej dyspersji żywic syntetycznych, która stanowi spoiwo tego materiału oraz decyduje o wodoszczelności gotowej powłoki i jej przyczepności do podłoża. Skład uzupełniają wypełniacze, którymi są mączka dolomitowa i talk, oraz dodatki chemiczne - środki odpieniające, dyspergujące, konserwujące i barwiące.

Hydroizolacje jednoskładnikowe są bardzo wygodne do stosowania, co jest istotne z uwagi na technologię prac uszczelniających, polegającą na etapowym nakładaniu co najmniej dwu warstw produktu. Pomiędzy nakładaniem kolejnych warstw musi minąć kilka godzin, dlatego materiał w postaci pasty, który można pozostawić w zamkniętym opakowaniu, jest rzeczywiście bardzo praktyczny. Podczas wysychania i wiązania hydroizolacje jednoskładnikowe nie wydzielają intensywnego zapachu, co może być istotne na przykład podczas remontów we wciąż użytkowanych budynkach. Ich zastosowanie pozwala uzyskać wystarczające zabezpieczenie przed wodą w większości typowych przypadków: w kuchniach, łazienkach, pomieszczeniach WC, czyli wszędzie tam, gdzie woda działa bezciśnieniowo.

Hydroizolacje jednoskładnikowe posiadają specyfikację techniczną w postaci normy europejskiej PN-EN 14891:2009 "Wyroby nieprzepuszczające wody stosowane w postaci ciekłej pod płytki ceramiczne mocowane klejami. Wymagania, metody badań, ocena zgodności, klasyfikacja i oznaczenie". Zgodnie z normą mają one oznaczenie DM i są klasyfikowane jako dyspersyjne wyroby nieprzepuszczające wodę. Warto także wspomnieć, że norma dotyczy wyłącznie wyrobów przeznaczonych do stosowania na zewnątrz budynków.

Kleje stosowane podczas ociepleń ścian metodą ETICS

Metoda ETICS polega na przyklejeniu do ścian warstwowego układu ociepleniowego z warstwą materiału do izolacji cieplnej, warstwą zbrojoną siatką oraz tynkiem cienkowarstwowym. Do wykonania warstwy zbrojonej niektórzy producenci systemów ociepleń przewidują zastosowanie gotowych, bezcementowych mas klejących, które stosuje się do zatapiania siatki zbrojącej. Warto jednak zaznaczyć, że podczas ocieplania budynków wymagane jest stosowanie wyłącznie kompletnych zestawów materiałów (systemów), pochodzących od jednego producenta i objętych specyfikacją techniczną w postaci np. Krajowej Oceny Technicznej lub Aprobaty Technicznej. Kleju dyspersyjnego można zatem użyć, o ile jest on objęty jednym ze wspomnianych dokumentów.

Dyspersyjne masy klejąca do wykonywania warstwy zbrojonej w systemach ociepleń są mieszanką żywic polimerowych, włókien, modyfikatorów oraz wypełniaczy. Produkowane są w dwóch wariantach. W wariancie pierwszym w opakowaniu dostarczany jest produkt gotowy do użycia, a w wariancie drugim przed użyciem do masy dosypuje się w odpowiednich proporcjach cement.

Najbardziej istotną cechą klejów dyspersyjnych do wykonywania warstwy zbrojonej jest ich elastyczność - parametr niezwykle pożądany z uwagi na funkcję, jaką warstwa zbrojona spełnia dla ocieplenia. Wysoka zawartość spoiwa polimerowego oraz rozproszone zbrojenie w postaci włókien, np. poliamidowych, sprawia, że warstwa kleju ma wysoką zdolność do kompensowania odkształceń termicznych, a także wysoką odporność na powstawanie mikrorys i spękań.

Tym samym stanowi doskonałe, stabilne podłoże pod tynk cienkowarstwowy, co może wydatnie podnieść trwałość nie tylko samego tynku, ale przede wszystkim całego układu ociepleniowego. Przy odpowiednim zestawieniu z odpowiednim tynkiem elewacyjnym, np. silikonowym, można także uzyskać bardzo wysoką odporność tynku na uderzenia i uszkodzenia mechaniczne; warstwę wierzchnią ocieplenia trudno wówczas uszkodzić.

Ograniczeniem stosowanie klejów bezcementowych do wykonywania warstwy zbrojonej jest większa wrażliwość tego typu materiałów na warunki zewnętrzne. Z uwagi na fizyczny proces wiązania i konieczność odparowania wody, produkty tego typu mogą być stosowane tylko w stabilnych warunkach zewnętrznych, w temperaturze powyżej +5°C i przy niezbyt wysokiej wilgotności powietrza. W przeciwnym wypadku proces wysychania i wiązania warstwy może ulec istotnemu wydłużeniu, a to naraża świeżą warstwę na uszkodzenia spowodowane np. opadami deszczu.

Istotna jest również cena, wyższa niż w wypadku zapraw cementowych, co przy dużych elewacjach generuje znacznie wyższe koszty materiału i tym samym dłuższy okres czasu, po którym taka inwestycja zbilansuje się niższymi kosztami ogrzewania pomieszczeń.

Dyspersyjne masy klejące są elementami zestawów do wykonywania ociepleń ścian zewnętrznych. Są zatem wprowadzane do obrotu jako jeden z elementów systemu ociepleń, objętego specyfikacją techniczną (np. Krajową Oceną Techniczną lub Aprobatą Techniczną).

Gładzie polimerowe

Gładzie polimerowe to jedno z najnowszych rozwiązań materiałowych w zakresie produktów przeznaczonych do prac wykończeniowych w budownictwie. Przeznaczone są do ostatecznego wyrównywania powierzchni ścian i sufitów, czyli do wykonywania tzw. warstw finiszowych stanowiących podłoże pod malowanie. Mogą służyć do wykonywania zupełnie nowych gładzi lub do poprawy jakości gładzi wykonanych wcześniej, np. za pomocą gipsu szpachlowego.

Produkowane są na bazie spoiwa w postaci kopolimerów akrylowych, natomiast wypełniaczem jest bardzo drobno zmielona mączka dolomitowa. Produkty tego typu nie zawierają gipsu.

Najważniejszą właściwością gładzi polimerowych jest możliwość stosowania ich w bardzo cienkiej warstwie, czyli do wykonywania wspomnianych warstw finiszowych. Ilość nakładanego materiału można dostosować do właściwości podłoża, a gładź polimerowa idealnie je wyrówna i pozwoli uzyskać odpowiednią przyczepność. Równie istotną zaletą gładzi tego typu jest możliwość nakładania ich maszynowo, za pomocą agregatów natryskowych.

Wprawdzie niektóre gładzie gipsowe także można nakładać w ten sposób, ale użycie gładzi polimerowych jest zdecydowanie bardziej wygodne. Po pierwsze, jest to materiał gotowy do użycia – wystarczy go przemieszać i umieścić w pojemniku agregatu. Po drugie, z uwagi na fizyczny charakter procesu wiązania, gładź nie wiąże w wężach i nie powoduje ich zapychania się. Po trzecie, masa podczas natrysku dodatkowo się upłynnia - jest to tzw. efekt tiksotropowy - przez co łatwo ją rozprowadzić i wygładzić, uzyskując powierzchnie o wysokim stopniu gładkości. Po czwarte, spoiwo polimerowe sprawia, że powierzchnia gładzi lepiej przyjmuje farbę i malowanie jest bardzo łatwe.

Warto jednak pamiętać również o ograniczeniach w stosowaniu gładzi polimerowych. Trzeba więc wspomnieć o tym, że nie mogą one być stosowane do wyprowadzania płaszczyzn, że trudno je zastosować jednorazowo w grubej warstwie, a w wypadku zbyt wczesnego nakładania drugiej warstwy, pierwsza może się zrywać i wałkować. Ponadto można je stosować tylko wewnątrz budynków.

Gładzie polimerowe klasyfikowane są według zharmonizowanej normy europejskiej PN-EN 15824:2010 "Wymagania dotyczące tynków zewnętrznych i wewnętrznych na spoiwach organicznych". Zgodnie z tą normą, gładzie polimerowe klasyfikowane są jako dyspersyjne tynki wewnętrzne, rozcieńczalne wodą.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!