Jak wykonać okładzinę ceramiczną?

Nakładanie kleju pacą
Atlas
Kiepski glazurnik potrafi spartaczyć robotę, używając najlepszej zaprawy, dobry rzemieślnik zrobi cuda, używając najtańszego kleju. Osiągnie to dzięki doświadczeniu i rozwadze. Bez względu jednak na to, czy jest się dobrym, czy początkującym wykonawcą, warto korzystać z różnorodności zapraw dostępnych na rynku i umieć wybrać właściwą, uwzględniając czynniki oddziałujące na okładzinę.
Zobacz także
Sika Poland Nowe Centrum Hydroizolacji Sika na Pomorzu

Z przyjemnością informujemy o otwarciu nowego Centrum Hydroizolacji w firmie Broker – hurtownia materiałów budowlanych w Rokocinie.
Z przyjemnością informujemy o otwarciu nowego Centrum Hydroizolacji w firmie Broker – hurtownia materiałów budowlanych w Rokocinie.
Alchimica Polska Sp. z o.o. Skuteczna naprawa betonu z zaprawą Hygrosmart®-Fix&Finish

Hygrosmart Fix&Finish to jednoskładnikowa, szybkowiążąca, zbrojona włóknami zaprawa cementowa typu PCC (beton polimerowo-cementowy nazywany również betonem żywicznym). Służy do napraw strukturalnych betonu...
Hygrosmart Fix&Finish to jednoskładnikowa, szybkowiążąca, zbrojona włóknami zaprawa cementowa typu PCC (beton polimerowo-cementowy nazywany również betonem żywicznym). Służy do napraw strukturalnych betonu i wyrównywania jego powierzchni.
Fiberglass Fabrics sp. z o.o. Wiele zastosowań siatki z włókna szklanego

Siatka z włókna szklanego jest wykorzystywana w systemach ociepleniowych jako warstwa zbrojąca tynków zewnętrznych. Ma za zadanie zapobiec ich pękaniu oraz powstawaniu rys podczas użytkowania. Siatka z...
Siatka z włókna szklanego jest wykorzystywana w systemach ociepleniowych jako warstwa zbrojąca tynków zewnętrznych. Ma za zadanie zapobiec ich pękaniu oraz powstawaniu rys podczas użytkowania. Siatka z włókna szklanego pozwala na przedłużenie żywotności całego systemu ociepleniowego w danym budynku. W sklepie internetowym FFBudowlany.pl oferujemy szeroki wybór różnych gramatur oraz sposobów aplikacji tego produktu.
W kuchniach, łazienkach, przedpokojach i pokojach bardzo dobrze sprawdzają się podstawowe kleje typu C1T lub C1TE. Są jednak sytuacje, gdy konieczne jest sięgnięcie po klej wyższej klasy – elastyczny lub charakteryzujący się wysoką przyczepnością. Oto przykłady:
- ogrzewanie podłogowe i ścienne – ze względu na częste wahania temperatury najlepiej stosować zaprawy elastyczne,
- prace na zewnątrz – należy stosować tylko zaprawy mrozoodporne; w przypadku przyklejania płytek na dużych powierzchniach – zaprawy elastyczne, które będą przenosić odkształcenia spowodowane dużymi dobowymi i rocznymi wahaniami temperatury,
- podłoża krytyczne – należy stosować zaprawy o podwyższonej przyczepności, typu C2 lub zaprawy specjalistyczne,
- okładziny o wysokiej nasiąkliwości, np. marmur – należy używać zapraw na białym cemencie, aby uniknąć przebarwień przyklejanych elementów,
- okładziny o minimalnej nasiąkliwości, np. gres – należy stosować specjalne zaprawy przeznaczone do przyklejania płytek gresowych; są to zaprawy z dużą ilością żywic,
- gdy występuje konieczność szybkiego użytkowania pomieszczeń, np. korytarzy – należy stosować zaprawy szybkowiążące, np. typu C1TF, które umożliwiają wchodzenie na okładzinę już po kilku godzinach od jej przyklejenia.
Doświadczenie wykonawcze
Przyklejanie płytek w typowych sytuacjach uda się każdemu, kto ma smykałkę do majsterkowania. Jednak zdolności manualne i dobre chęci nie zawsze wystarczą. Poniższe przykłady to tylko niewielka porcja wiedzy potrzebna do prawidłowego wykonania okładziny w sytuacjach szczególnych.
Przyklejanie płytek na ścianach
Płytki ścienne mocuje się zaprawami klejącymi metodą cienkowarstwową. Polega ona na nakładaniu kleju pacą zębatą na ścianę. Na powierzchniach pionowych najlepiej sprawdzają się kleje o ograniczonym spływie, np. typu C1T. Dzięki ich zastosowaniu prace okładzinowe można rozpocząć od góry ściany.
Jest to o tyle korzystne, że unikamy w ten sposób wykonywania listwy startowej. Nie trzeba też układać docinanych, niezbyt estetycznie wyglądających płytek w eksponowanej podsufitowej części ściany.
Mocowanie płytek podłogowych
Mocując płytki podłogowe, najlepiej nakładać klej zarówno na podłoże, jak i na płytkę – tzw. metoda kombinowana. Jednak w pewnych sytuacjach nałożenie kleju tylko na podłoże nie jest błędem. Wszystko zależy od okoliczności.
Metoda kombinowana pozwala całkowicie wypełnić przestrzeń pomiędzy podłożem a płytką, bez pozostawiania pustych miejsc. Nie uda się tego osiągnąć, nakładając klej pacą zębatą tylko na podłoże (zwłaszcza przy dużych płytkach i nierównej powierzchni).
Dzięki metodzie kombinowanej płytka jest lepiej przytwierdzona do podłoża, a cała okładzina bardziej odporna na obciążenia, zwłaszcza miejscowe, które działając na pusty narożnik, mogą doprowadzić do jego ukruszenia.
W przypadku gdy płytka jest przyklejana na zewnątrz, brak pustek powietrznych uniemożliwia gromadzenie się wody pod okładziną. Mamy wtedy pewność, że nie ulegnie ona zniszczeniu na skutek cyklicznego zwiększania się i zmniejszania objętości wody podczas procesów jej zamarzania i rozmarzania w sezonie jesienno-zimowym.
Do przyklejania płytek podłogowych najlepiej jednak zastosować specjalny klej samorozpływny, typu C2E. Dzięki tiksotropowości, przy dociskaniu płytki do podłoża, rozpływa się on pod jej powierzchnią i w ten sposób wypełnia całą przestrzeń. Klej ten nakłada się tylko na podłoże, używając do tego celu pacy z półokrągłymi zębami.
Uszczelnianie podłoża w pomieszczeniach mokrych
Przed przyklejaniem płytek w pomieszczeniach mokrych (np. w łazience) należy zaizolować podłoże, zwłaszcza jeśli jest wykonane z materiałów, które mogą ulec uszkodzeniu w kontakcie z wodą. Podłożami takimi są płyty gipsowo-kartonowe, beton komórkowy, podkłady anhydrytowe lub tynki gipsowe.
Do wykonania izolacji podłoża należy zastosować np. folię uszczelniającą, a wszystkie połączenia ściany ze ścianą i ściany z podłogą uszczelnić dodatkowo taśmami uszczelniającymi. Ponadto w miejscach wyjścia rur pod baterią oraz u wylotu rury odpływowej należy zastosować kołnierze uszczelniające.
Dylatacje
Ważnym elementem okładziny, zwłaszcza na tarasach i innych dużych powierzchniach, są dylatacje. Na okładzinę należy przenieść wszystkie istniejące już dylatacje konstrukcyjne. Trzeba też zastosować dylatacje skrajne, oddzielające poszczególne warstwy od pionowych elementów budynku (ściany, słupy itp).
Dylatacje należy przenosić przez kolejne warstwy tarasu – powinny być one odwzorowane na okładzinie ceramicznej tarasu. Najlepiej powierzchnię płytek podzielić dylatacjami na pola o powierzchni około 1,5–2 m2.
Szczeliny dylatacyjne należy wypełnić materiałami elastycznymi, np. odpowiednimi masami silikonowymi. Dylatacje eliminują skurcze wynikające m.in. z dużej różnicy temperatur, na jakie narażona jest okładzina ceramiczna na zewnątrz budynku.
Wymagania przy odbiorze robót
Opierając się na wytycznych ITB, okładzina z płytek powinna spełniać kilka wymagań. Cała okładzina powinna być wykonana zgodnie z umową lub dokumentacją techniczną. Po zakończeniu prac należy sprawdzić przede wszystkim przyczepność, równość płaszczyzny oraz przebieg i równość spoin. Oto szczegółowe wymagania:
- w zakresie przyczepności – okładzina nie powinna wydawać głuchych odgłosów przy lekkim jej opukiwaniu,
- w zakresie równości – odchylenia powierzchni okładziny od płaszczyzny poziomej lub pionowej, mierzone łatą długości 2 m, nie powinny być większe niż 3 mm na całej długości łaty,
- w zakresie przebiegu i równości spoin – odchyłki nie powinny być większe niż 1 mm,
- w zakresie spadków – ich kierunki i wielkość powinny być zgodne z dokumentacją techniczną lub umową.
Pozostałe kontrole okładziny powinny być przeprowadzane w trakcie jej wykonania. Kontroli takiej podlegają:
- podłoże – powinno zapewniać możliwość nałożenia równomiernie grubej warstwy kleju na całej powierzchni okładziny oraz odpowiednią przyczepność,
- grubość kleju pod płytkami – powinna być zgodna z zaleceniami producenta,
- rodzaj i jakość zastosowanych materiałów – na podstawie deklaracji zgodności lub certyfikatów przedłożonych przez producenta.