Izolacje.com.pl

Zaawansowane wyszukiwanie

Metody diagnostyki konstrukcji obiektów budowlanych oraz ustalanie stopnia ich zużycia technicznego

Poznaj metody diagnostyki konstrukcji obiektów budowlanych

Poznaj metody diagnostyki konstrukcji obiektów budowlanych

Warunkiem bezpiecznego użytkowania każdego obiektu jest jego stan techniczny, w tym stan techniczny każdego z elementów składowych, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo konstrukcji i bezpieczeństwo użytkowe [1].

Ustalenie aktualnego stanu technicznego obiektu i jego ocena wiąże się z przeprowadzeniem w nim szeregu odpowiedzialnych czynności, o których będzie mowa w niniejszym artykule i powinno się zakończyć oszacowaniem rzeczywistego stopnia zużycia technicznego, nie tylko tego, który świadczy o utracie wartości w skali kosztów jego odtworzenia [1].

Inwentaryzacja architektoniczno-konstrukcyjna

Punktem wyjściowym do przeprowadzenia jakichkolwiek badań stanu technicznego obiektu budowlanego powinna być inwentaryzacja, i to niezależnie od tego, czy badany obiekt będzie posiadał archiwalną dokumentację techniczną, czy też nie. Takie dokumenty wraz z książką obiektu budowlanego [2] powinny być przechowywane przez całą żywotność techniczną budynku.

Inwentaryzacja przeprowadzana jest metodami tradycyjnymi, tj. metodą pomiaru bezpośredniego „z natury” lub za pomocą skanujących urządzeń laserowych [3]. Powinna być na tyle dokładna, aby w oparciu o nią można było ustalić schematy statyczne i rodzaj konstrukcji, lokalizację „słabych miejsc” w obiektach budowlanych oraz uzyskać wytyczne (wskazówki) dotyczące np. ewentualnych miejsc zakrytych, dotychczas nierozpoznanych. Inwentaryzację, pomimo tego że z pozoru wydaje się czynnością prostą, powinny wykonywać osoby doświadczone, co pozwoli już na tym etapie wskazać lokalizację możliwych miejsc nadmiernego zużycia lub uszkodzeń.

Inwentaryzacja architektoniczno-konstrukcyjna jako odrębne opracowanie nie będzie jeszcze oceną stanu technicznego obiektu lub wskazaniem zjawisk w nim zachodzących, lecz uzupełniona o te elementy może stać się dokumentem wyjściowym do późniejszych opracowań projektowych: wzmocnień i napraw. Stąd też zaleca się, aby osoba dokonująca oceny stanu technicznego obiektu współuczestniczyła przy przeprowadzaniu jego inwentaryzacji lub odwrotnie.

Zużycie techniczne, funkcjonalne oraz środowiskowe

Ogólne zużycie obiektu (w tym jego poszczególnych elementów) można oszacować na podstawie określonego procentowo stopnia zużycia technicznego, który powinien uwzględniać faktyczny stan techniczny obiektu oraz urządzeń związanych z nim w sposób trwały. Stopień zużycia jest znacznie łatwiejszy do oszacowania w przypadku obiektów, dla których były wykonywane regularnie okresowe przeglądy techniczne, na bieżąco była prowadzona dokumentacja obiektu, a ocen dokonywała osoba o odpowiednim przygotowaniu i doświadczeniu zawodowym. Nie należy jednak traktować tak ustalonego stopnia zużycia technicznego, funkcjonalnego oraz środowiskowego, jako rzeczywistego, ściśle technicznego wymiaru zużycia obiektu lub też jego poszczególnych elementów składowych, pod kątem jego bezpieczeństwa.

Powszechnie obliczane w praktyce budowlanej wskaźniki są wykorzystywane głównie do szacowania uszkodzeń budynków i budowli w porównaniu do ich wartości odtworzeniowej, a tym samym mogą również wskazywać na opłacalność wykonywania robót w danym obiekcie. Takie sytuacje nie powinny dotyczyć obiektów zabytkowych.

Oszacowanie stopnia zużycia obiektu może stać się problematyczne, gdy:

  • od wielu lat nie przeprowadzano w nim żadnych przeglądów, a ocena stopnia jego zużycia była przeprowadzana wiele lat wcześniej lub wcale,
  • obiekt już nie istnieje (dot. to oceny np. na dzień, kiedy obiekt lub jego część uległa katastrofie lub został rozebrany),
  • oceny dokonuje osoba nieposiadająca stosownych kwalifikacji i wykształcenia z dziedziny budownictwa.

Zużycie techniczne może być funkcją wad projektowych, wieku obiektu, trwałości zastosowanych materiałów, jakości wykonawstwa budowlanego, sposobu użytkowania, a także warunków eksploatacyjnych, oraz prowadzonej gospodarki remontowej. Głównie opisuje się je procentowo.

Na RYS. 1 w układzie schematycznym przedstawiono czynniki techniczno-funkcjonalne wpływające na obiekt budowlany [4].

rys1

RYS. 1. Czynniki techniczno-funkcjonalne wpływające na obiekt budowlany [4]; rys.: D. Bajno

Podstawą do ustalenia wielkości zużycia technicznego obiektu jest ocena stanu technicznego, która może być przeprowadzona w sposób wizualny lub badawczy. Dla zabytków nieruchomych adekwatną oceną będzie ekspertyza techniczna. Przeprowadzanie takich czynności powinno się powierzać uprawnionym specjalistom (rzeczoznawcom, projektantom) lub właściwym jednostkom naukowo-badawczym [4].

Stopień zużycia funkcjonalno-użytkowego obiektów budowlanych jest niczym innym, jak wielkością porównawczą zastosowanych w nich pierwotnych i aktualizowanych w okresach późniejszych rozwiązań funkcjonalno-użytkowych, do aktualnie preferowanych (ocena nowoczesności).

Powyższe porównanie dotyczy również standardu wykończenia i wyposażenia w urządzenia techniczne i „inteligentne”. Miarą tego zużycia jest zmniejszenie potencjalnej dochodowości danej nieruchomości w stosunku do podobnych nieruchomości zlokalizowanych w tożsamym terenie.

W przypadku zabytków sytuacja ta kształtuje się odwrotnie, wyższy stopień zużycia funkcjonalno-użytkowego podwyższałby ich walory historyczne i autentyczność, lecz tylko wtedy, gdy byłyby one eksploatowane w stanie niezmienionym.

Zużycie środowiskowe jest jednym z głównych czynników zużycia technicznego każdego obiektu budowlanego i powinno być każdorazowo uwzględniane przy szacowaniu tego stopnia (SZT). Jest ono wynikiem oddziaływania na obiekt środowiska zewnętrznego, w tym zmian w otoczeniu nieruchomości, na której budowane są nowe obiekty, lokowania dróg o intensywnym ruchu (głównie transportu ciężkiego), dokonywania zmian w stosunkach wodnych, w ukształtowaniu terenu oraz eksploatacji górniczej.

Na RYS. 2 w układzie schematycznym przedstawiono czynniki wpływające na wielkość zużycia środowiskowego, w podziale na zagrożenia zewnętrzne otoczenia, zagrożenia losowe oraz ekologiczne wewnętrzne.

rys2

RYS. 2. Czynnik środowiskowe wpływające na obiekt budowlany [4]; rys.: D. Bajno

Każdy z wyżej wymienionych czynników środowiskowych, z wyjątkiem niektórych zagrożeń ekologicznych wewnętrznych (hałasu, agresywnych zapachów oraz promieniowania żył wodnych, promieniowania radonowego) ma bardzo istotny wpływ na stan techniczny obiektu i to nie tylko zabytkowego. Wymienione wyżej czynniki powinny być każdorazowo brane pod uwagę przy wszelkiego rodzaju przeprowadzanych badaniach i ocenach stanu technicznego obiektów budowlanych i ich konstrukcji, oraz podczas wykonywania prac projektowych, będących efektem tych ocen.

Zużycie funkcjonalne odgrywa bardzo istotną rolę, o ile mamy do czynienia z obiektami intensywnie eksploatowanymi oraz starszymi i niebędącymi zabytkami. Dla zabytku nieruchomego, o ile w całości nie zaadaptowano go na inne cele, zużycie funkcjonalne będzie miało drugorzędne znaczenie. Podstawową zasadą będzie tu utrzymywanie go jak najdłużej w stanie zbliżonym do wyjściowego (w ramach bieżących konserwacji) natomiast jego czasowe „starzenie” się będzie świadczyło o wysokim stopniu jego autentyczności.

Zużycie funkcjonalne [4] jest ściśle powiązane z zakładaną funkcją eksploatacyjną obiektu budowlanego. W rzeczywistości będzie to oznaczało, że budynek może zostać zużyty funkcjonalnie w całości (w 100%) lub w ogóle (0%). Dla zabytków nieruchomych, dla których zasadne jest utrzymanie ich wartości historycznej, dobrze byłoby, gdyby jego zużycie funkcjonalne było zbliżone do maksymalnego, tj. ok. 100%, czyli powinny one charakteryzować się jak najniższą nowoczesnością.

Metody diagnostyki stanu technicznego obiektów budowlanych [1]

Diagnozowanie techniczne realizowane jest podczas każdorazowej, okresowej kontroli technicznej oraz każdego innego badania stanu technicznego w czasie bieżącej eksploatacji, a także w sytuacji naruszenia konstrukcji lub też innych elementów budynków i budowli. Czynność ta powinna być wykonywana przez specjalistę lub zespół specjalistów branżowych. Rozróżnia się tu diagnozy:

  • proste i złożone (jedno- i wieloparametrowe) w zależności od stopnia skomplikowania problemu (niejednokrotnie wymagające wnikliwych badań i odpowiednich obliczeń sprawdzających),
  • okresowe, doraźne i docelowe,
  • jedno-, dwu- i wieloetapowe.

Analiza bezpieczeństwa konstrukcji oceniana jest pod względem zachowania stanu granicznego nośności oraz stanu granicznego użytkowania na poziomie bezpiecznym, ustalonym w polskich normach. Można ją przeprowadzić w oparciu o teoretyczny model konstrukcji z uwzględnieniem jej np. procentowego osłabienia, lub poprzez sprawdzenie modelu o zmienionej już geometrii, odpowiadającej warunkom rzeczywistym. Obliczenia wykonuje się w oparciu o normy z zakresu konstrukcji budowlanych, fizyki budowli oraz doświadczenie i własną wiedzę specjalisty badającego problem.

Bardzo ważnym elementem, jaki powinien być uwzględniany w ocenach stanu technicznego konstrukcji obiektów, są widoczne już defekty, w postaci rys, pęknięć oraz deformacji. Morfologia rys i układ przemieszczeń może już wyraźnie wskazywać na rzeczywiste przyczyny uszkodzeń konstrukcji obiektu. Rysy i pęknięcia ocenia się tu metodami makroskopowymi. Można je również prześwietlać.

Tak, jak to już podkreślano wcześniej, punktem wyjścia do przeprowadzania wszelkich ocen stanu technicznego każdego obiektu powinna być jego inwentaryzacja, uwzględniająca wielkość i lokalizację uszkodzeń.

Inwentaryzacja powinna dotyczyć przedmiotu i zakresu opracowania i nie musi być ona każdorazowo inwentaryzacją całego obiektu, lecz powinna uwzględniać elementy sąsiadujące w stosunku do uszkodzonych.

Zakres diagnostyki konstrukcyjnej:

  • analiza dokumentacji technicznej i powykonawczej (o ile taka istnieje i jest dostępna),
  • analiza dokumentacji budowy (uwaga j.w.),
  • analiza informacji uzyskanej od użytkowników i wykonawcy obiektu (o ile okaże się to możliwe),
  • analiza dotychczasowych ocen technicznych, orzeczeń i ekspertyz,
  • inwentaryzacja konstrukcji autentycznie wbudowanej,
  • ustalenie pierwotnej i aktualnej funkcji obiektu oraz określenie wymagań stawianych dla tych dwóch sposobów użytkowania, o ile się różnią,
  • analiza i ocena warunków obecnej lub planowanej eksploatacji,
  • ustalenie rodzaju, kolejności oraz sposobu wbudowania materiałów budowlanych w przegrody,
  • inwentaryzacja uszkodzeń i ustalenie aktualnego schematu obliczeniowego konstrukcji,
  • wykonanie obliczeń,
  • sprecyzowanie wniosków i zaleceń końcowych.

Definicje ocen stanów konstrukcji i elementów konstrukcji (interpretacja GUNB):

1. stan zadowalający – elementy nie wykazują zarysowań, nadmiernych ugięć i śladów korozji,

2. stan mało zadowalający – elementy wykazują niewielkie zarysowania, nieznaczne ugięcia oraz objawy korozji, plamy i wykwity na tynkach, nieszczelność pokrycia itp.,

3. stan niezadowalający – elementy ulegają znacznej korozji, wykazują objawy znacznych ugięć, uszkodzenia (odpadanie) tynków itp.,

4. stan przedawaryjny – elementy wykazują ugięcia i zarysowania świadczące o przekroczeniu stanu granicznego użytkowalności lub nośności,

5. stan awaryjny – konstrukcja wykazuje trwałe uszkodzenia i silne zarysowania, pęknięcia, miejscową utratę stateczności itp.,

6. katastrofa budowlana – niezamierzone, gwałtowne zniszczenie obiektu budowlanego lub jego części, a także konstrukcyjnych elementów rusztowań, elementów urządzeń formujących, ścianek szczelnych i obudowy wykopów.

Ocena techniczna dotyczy określonych zdarzeń, zjawisk lub procesów bez podawania przyczyn, ale z oceną zagrożeń i stanu obiektu. Jest to opracowanie oparte na tych samych zasadach, co sporządzanie i sprawdzanie projektów budowlanych. Ocena techniczna opisuje, analizuje i ocenia spodziewany (projektowany) stan techniczny obiektu budowlanego, opierając się na zasadach projektowych. Ocenę techniczną może opracowywać osoba posiadająca odpowiednie uprawnienia budowlane.

Opinia techniczna dotyczy określonych rozwiązań projektowych, zdarzeń lub zjawisk z procesu realizacji lub użytkowania. Może zawierać również osąd rozwiązań materiałowych oraz nakładów finansowych. Opinia techniczna określa, analizuje i interpretuje stan projektowy, a w niektórych elementach odnosi się do stanu rzeczywistego obiektu budowlanego. Do wykonania tego typu opracowań stosuje się wiedzę powszechnie dostępną z pogłębioną analizą techniczno-ekonomiczną. Opinię techniczną winna wykonać osoba posiadająca uprawnienia budowlane lub specjalistyczne.

Orzeczenie techniczne zawiera ocenę rozwiązań technicznych, zjawisk i zdarzeń zachodzących w procesie projektowania, realizacji oraz użytkowania obiektu budowlanego. Może również obejmować ocenę poszczególnych elementów konstrukcyjnych, elementów ogólnobudowlanych, ocenę rozwiązań technologicznych i materiałowych oraz ocenę nakładów finansowych, w przypadku wystąpienia niekorzystnych zdarzeń lub zjawisk określa przyczyny ich powstania oraz formułuje ocenę końcową. Orzeczenie techniczne wykonuje osoba uprawniona.

Ekspertyza jest najbardziej złożonym przypadkiem oceny technicznej, w którym do ustalenia stanu rzeczywistego niezbędne są badania i zastosowanie zasad opartych na badaniach naukowych lub naukowo-technicznych. Ekspertyza zawiera dokumentację i ocenę zjawisk, zdarzeń i procesów zachodzących w czasie realizacji lub użytkowania obiektu budowlanego. Obejmuje na ogół inwentaryzację uszkodzeń elementów konstrukcyjnych i elementów ogólnobudowlanych, badania podłoża gruntowego, badania kontrolne podstawowych materiałów konstrukcyjnych, badania mechaniczno-strukturalne wbudowanych materiałów. Zawiera także sprawdzającą analizę statyczną elementów i ustroju konstrukcyjnego, ocenę rozwiązań technologicznych w poszczególnych fazach realizacji obiektu, określa i podaje główne przyczyny uszkodzeń, proponuje zalecenia i wariantowe sposoby wzmocnienia uszkodzonych elementów budynku oraz formułuje wnioski końcowe.

Wnioski z ekspertyzy mają stanowić podstawę do ustalenia dalszego postępowania z obiektem lub konstrukcją budowlaną. Ekspertyzę powinna wykonywać jednostka naukowo badawcza, rzeczoznawca budowlany lub osoba z uprawnieniami w danej specjalności, bez ograniczeń.

Metody ustalania stopnia zużycia technicznego oraz zużycia funkcjonalnego i środowiskowego

Tak jak to już kilkukrotnie podkreślono wyżej, ustalenie bliskiego rzeczywistości stopnia zużycia technicznego obiektów budowlanych (SZT) nie jest czynnością prostą, a przy tym jest bardzo odpowiedzialną. To szacunek ustalający aktualny stan techniczny obiektów będzie ważył na bezpieczeństwie ich użytkowania oraz trwałości, lecz nie będzie w pełni miarodajny pod względem technicznym.

Istnieje kilka metod szacowania SZT obiektów. Wyróżnia się wśród nich podejście: czasowe, wizualne oraz ekonomiczne. Ostatnia z wymienionych metod, tj. wskaźników ekonomicznych, została pominięta w niniejszym artykule z uwagi na to, że nie dotyczy bezpośrednio technicznego aspektu SZT i jest podejściem czysto ekonomicznym [4, 5].

Ponieważ, jak to się powszechnie sądzi, jedną z głównych przyczyn „starzenia się” obiektów jest ich wiek, stąd też głównym kryterium, jakie obrano w metodach czasowych, jest właśnie aktualny oraz prognozowany czas ich eksploatacji. Wśród kilku metod czasowych można wyróżnić: metodę liniową, Rossa, Romsterfena, Eytelweina, które w skrócie zostaną omówione poniżej.

Metoda liniowa

Najprostszą w swej formie jest metoda liniowa, która została opracowana dla obiektów niewłaściwie eksploatowanych i konserwowanych. Opisano ją wykresem (RYS. 3) oraz wzorem (1):

rys3

RYS. 3. Graficzna interpretacja wyników dla dwóch przypadków trwałości obiektów wg wzoru (1); rys.: D. Bajno

gdzie:

Sz – stopień zużycia technicznego obiektu w [%],
t – wiek obiektu w latach,
T – przewidywany okres trwałości obiektu w latach.

Metoda Rossa

Metodę Rossa stosuje się do szacowania SZT dla budynków o prawidłowej gospodarce remontowej. Opisano ją wykresem (RYS. 4) oraz wzorem (2) .

rys4

RYS. 4. Graficzna interpretacja wyników dla dwóch przypadków trwałości obiektów wg wzoru (2); rys.: D. Bajno

gdzie:

Sz – stopień zużycia technicznego obiektu w [%],
t – wiek obiektu w latach,
T – przewidywany okres trwałości obiektu w latach.

Metoda Romsterfena

Jest to metoda przeznaczona do ogólnej oceny stopnia zużycia dla obiektów o więcej niż przeciętnie dobrym utrzymaniu. Opisano ją wykresem (RYS. 5) oraz wzorem (3).

rys5

RYS. 5. Graficzna interpretacja wyników dla dwóch przypadków trwałości obiektów wg wzoru (3); rys.: D. Bajno

gdzie:

Sz – stopień zużycia technicznego obiektu w [%],
t – wiek obiektu w latach,
T – przewidywany okres trwałości obiektu w latach.

Metoda Eytelweina

Jest to metoda przeznaczona do szacowania SZT dla obiektów starannie konserwowanych i remontowanych we właściwym czasie. Określa się ją opisano ją wykresem (RYS. 6) i wzorem (4):

rys6

RYS. 6. Graficzna interpretacja wyników dla dwóch przypadków trwałości obiektów wg wzoru (4); rys.: D. Bajno

gdzie:

Sz – stopień zużycia technicznego obiektu w [%],
t – wiek obiektu w latach,
T – przewidywany okres trwałości obiektu w latach.

Wiek obiektu można określić na wiele sposobów:

  • w oparciu o posiadane dokumenty (nie tylko dotyczące jego strony technicznej),
  • dane uzyskane z rejestru zabytków znajdujących się w siedzibach wojewódzkich urzędów ochrony zabytków,
  • poprzez porównanie do innych obiektów o podobnej konstrukcji, funkcji i wyglądzie, dla których istnieją ww. dokumenty,
  • własną wiedzę oraz doświadczenie,
  • na podstawie historycznej i technicznej literatury, w zakresie architektury oraz problematyki ocen stanu technicznego, a także zasad napraw obiektów budowlanych wykonanych w tradycyjnych technologiach.

Na RYS. 7 zamieszczono wykres porównujący wyniki uzyskane dla każdej z wymienionych wyżej metod, w zakładanym czasie trwania obiektu, tj. do 100 lat.

rys7

RYS. 7. Graficzne porównanie czterech metod; rys.: D. Bajno

Linie wykresu uwidaczniają tu spore różnice pomiędzy metodą liniową (opracowaną dla obiektów niewłaściwie eksploatowanych i konserwowanych) a pozostałymi dotyczącymi obiektów o prawidłowej gospodarce remontowo-konserwacyjnej.

Wyraźne różnice można również zauważyć pomiędzy wykresem obrazującym SZT wg metod Rossa i Romsterfena a Eytelweina. Bardzo zbliżone do siebie wyniki można uzyskać, stosując metodę Rossa i Romsterfena, pomimo istniejących tu różnic w poziomie utrzymywania technicznego obiektów. Najbardziej różniącym pomiędzy sobą wszystkie te metody jest przedział czasowy od 20 do 70 lat.

O ile ustalenie przybliżonego wieku obiektu nie powinno przysporzyć zbyt wielu kłopotów, to określenie jego trwałości może stać się już problematyczne. Nie istnieją dwa identyczne obiekty, a jeżeli nawet by tak było, to wewnętrzne procesy zużycia mogłyby przebiegać w nich zupełnie inaczej. Byłoby to związane z jakością wbudowanych materiałów, technologią wykonania oraz warunkami eksploatacji. Tak więc każdy obiekt wymaga niezależnego podejścia dotyczącego jego zużycia technicznego oraz funkcjonalno-użytkowego. Wymienione wyżej metody czasowe stosuje się dla budynków o różnym stopniu utrzymania.

Trudno tu o sprecyzowanie, co oznaczają terminy: „niewłaściwa eksploatacja i konserwacja”, „prawidłowa gospodarka remontowa”, „staranna konserwacja i przeprowadzanie remontów we właściwym czasie”, „więcej niż przeciętnie dobre utrzymanie”. Takie kwalifikacje wymagałyby od osoby zajmującej się szacunkiem poziomu zużycia technicznego obiektu znacznie głębszej analizy tematu, niż to powszechnie ma miejsce w praktyce budowlanej.

tab1

TABELA 1. Wybrane przedziały czasowe żywotności konstrukcji budynku

Tak jak to już wspomniano wyżej, każdy obiekt jest inny, lecz występują ich grupy o podobnych cechach, dla których do celów statystycznych, wstępnego szacunku kosztów odtworzenia, a także wstępnej oceny ich stanu technicznego można, a nawet należy posługiwać się opisanymi wyżej metodami czasowymi. W TABELACH 1–3 zamieszczono wybrane przedziały czasowe trwałości budynków oraz okresy żywotności kilku elementów konstrukcyjnych zebrane z kilku publikacji [6, 7].

tab2

TABELA 2. Wybrane przedziały czasowe żywotności konstrukcji budynku w zależności od rodzaju budynku

Należy podkreślić, że w sytuacji, kiedy mamy do czynienia z różnym podejściem do utrzymania obiektów w należytym stanie technicznym oraz niejednakowymi warunkami ich eksploatacji, nie jest możliwe stworzenie uniwersalnego modelu matematycznego, który za pomocą kilku zależności mógłby skutecznie oszacować stopnie ich zużycia.

tab3

TABELA 3. Wybrane przedziały czasowe żywotności w zależności od typu budynku

Niejednokrotnie zdarza się tak, że obiekt, który teoretycznie przekracza magiczną cyfrę progu jego żywotności, znajduje się w zupełnie dobrej kondycji technicznej, jak również bardzo często zdarzają się sytuacje odwrotne. Przedmiotem monografii są konstrukcje obiektów zabytkowych. W oparciu o dane można przyjąć, że ich udział w koszcie odtworzenia całego obiektu waha się w przedziale 44–60% (dla budynków starszych [6, 7]) i 42–72% dla budynków nowo wznoszonych [8], w zależności od tego, jaką funkcję będą pełnić: mieszkalną, administracyjną czy gospodarczą.

Przyjmując średnią wartość udziału elementów konstrukcyjnych w całości obiektu (wraz z instalacjami) na poziomie ok. 50%, można zauważyć, jak poważny udział w obiektach ma konstrukcja, pomijając już jej rolę dotyczącą bezpiecznej ich eksploatacji.

Znacznie dokładniejsze wyniki, odpowiadające rzeczywistemu stanowi zużycia technicznego obiektów można uzyskać, stosując metodę wizualną. Polega ona na ustaleniu średnioważonego stopnia zużycia technicznego obiektu w oparciu o cząstkowe oszacowanie stopnia zużycia każdego z jego elementów składowych. Metoda wizualna w połączeniu z pobytem w obiekcie, uzupełnionym o badanie „in situ” stanu technicznego jego elementów składowych, pozwoli na dokładniejsze wyliczenie stopnia zużycia technicznego.

Przy posługiwaniu się tą metodą utrudnieniem może stać się ustalenie wielkości udziału poszczególnych elementów w całości obiektu, który przyjmuje się w [%]. Do tego celu mogą służyć dane porównawcze, które można znaleźć w wielu publikacjach z zakresu kosztorysowania robót/obiektów lub wycen nieruchomości, gdzie przedmiotem opracowań jest ustalenie rzeczywistej wartości obiektów, z podziałem na poszczególne elementy składowe.

Najtrafniejszym jednak podejściem byłoby tu szczegółowe ich zinwentaryzowanie, a następnie określenie wielkości robót odtworzeniowych, dla każdej części składowej obiektu, tj. wykonanie przedmiaru [9, 10]. Wówczas mielibyśmy do czynienia z rzeczywistym kosztem odtworzenia konstrukcji, technologii wykonania oraz zastosowanych materiałów. W praktyce rzadziej korzysta się z tego podejścia na korzyść przyjęcia pewnego układu i wielkości części składających się na całość budynków lub budowli.

Na RYS. 8 zamieszczono graficzną (przykładową) interpretację wielkości udziału poszczególnych części składowych w konstrukcji obiektów zabytkowych jako wartości Ui, niezbędnych do ustalenia SZT obiektu na podstawie wzoru (5).

rys8

RYS. 8. Graficzna interpretacja procentowego podziału konstrukcji na jej elementy składowe – są to dane niezbędne do obliczenia stopnia zużycia technicznego budynków (SZT) wg wzoru (5); rys.: D. Bajno

Stopień zużycia poszczególnych elementów Sei należy każdorazowo ustalać indywidualnie, adekwatnie do ich stanu technicznego.

gdzie:

Sz – średnioważony stopień zużycia technicznego obiektu w [%],
Ui – udział kosztu odtworzenia danego elementu w strukturze kosztu odtworzenia obiektu w [%],
Sei – stopień zużycia danego elementu ustalony na podstawie badań w [%],
n – liczba ocenianych elementów w obiekcie.

O ile ustalanie danych wyjściowych w metodach czasowych, niezbędnych do oszacowania SZT nie powinno stanowić problemu, to już metoda wizualna wymaga przeprowadzenia szczegółowej oceny technicznej, popartej doświadczeniem oraz wiedzą techniczną. Niejednokrotnie okazuje się, że to, co z pozoru i z zewnątrz wygląda „dobrze”, takim w rzeczywistości nie jest.

Oględziny zewnętrzne obiektów, uzupełnione odkrywkami wykonanymi tylko w wybranych miejscach nie gwarantują rzetelnej oceny rzeczywistego stanu technicznego elementów trudnodostępnych i zakrytych. Badania wzrokowe i wybiórcze (niszczące) nie są w stanie wskazać na wszystkie wady (defekty) świadczące o kondycji technicznej konstrukcji budynku i/lub pozostałych jego elementów. Rzeczywisty stopień zużycia technicznego można by było ustalić dopiero po całkowitym rozebraniu obiektu, a następnie odtworzeniu go do tej samej postaci. Ponieważ taka opcja nie jest możliwa, pozostają rozwiązania kompromisowe, bazujące na wyrywkowych badaniach bezpośrednich, analizie literatury, analizie dostępnej dokumentacji obiektu, doświadczeniu zawodowym projektantów (rzeczoznawców) oraz ich intuicji inżynierskiej.

Podstawową zasadą, jaką powinny się kierować osoby biorące udział w procesie rewitalizacji, jest:

  • po pierwsze, nie szkodzić istniejącej substancji zabytkowej,
  • po drugie, dobrać takie metody jej utrzymywania w należytym stanie technicznym, w tym opracować system konserwacji i napraw, aby nie miały negatywnego wpływu na dalszą eksploatację obiektów i w maksymalnym stopniu zachowały walory zabytkowo-historyczne.

Określenie stopnia zużycia funkcjonalnego

Stopień zużycia funkcjonalnego jest zależny od technologicznego postępu w budownictwie, braku możliwości wprowadzania nowych technologii w obiektach eksploatowanych, zmniejszenia zapotrzebowania na określony typ budynków, zmiany otoczenia, warunków użytkowania. Wymienione wyżej warunki będą dotyczyły obiektów, dla których zachowano jedynie historyczną formę architektoniczną i przeznaczono im inną funkcję.

Obiekty zabytkowe, a szczególnie ich konstrukcje można uznać za niezmienne funkcjonalnie w czasie, tak jak to już zaznaczono wcześniej.

gdzie:

Szfei – stopień zużycia funkcjonalnego elementu obiektu w [%],
Tfei – okres żywotności funkcjonalnej elementu,
tei – pozostały czas eksploatacji elementu, akceptowany przez użytkownika.

W przypadku uwzględnienia zużycia funkcjonalnego obiektu łączny stopień jego zużycia można opisać wzorem:

gdzie:

Szc – średnioważony stopień zużycia łącznego obiektu w [%],
Sztei – stopień zużycia technicznego i-tego elementu,
Szfei – stopień zużycia funkcjonalnego i-tego elementu,
Uei – udział i-tego elementu w kosztach obiektu.

Podsumowanie

W celu ustalenia stopnia zużycia technicznego obiektów należy uwzględniać również czynniki środowiskowe, mające istotny wpływ na ich stan techniczny, natomiast niezasadnym będzie uwzględnienie wielkości ich zużycia funkcjonalnego. Zabytek jest obiektem, którego maksymalne zużycie funkcjonalne będzie świadczyło o wysokim stopniu jego autentyczności, ponieważ każda wprowadzana w nim zmiana nie jest wskazana ani też pożądana.

Obiekty poddawane modernizacji bezpowrotnie tracą swoje walory historyczne i zabytkowe. Autor niniejszej publikacji uważa za właściwe posługiwanie się jedynie ich stopniem zużycia technicznego w stosunku do obiektów historycznych i zabytkowych, uwzględniającego wpływ czynników środowiskowych, lecz z pominięciem zużycia funkcjonalnego.

W celu oszacowania wielkości zużycia obiektu (SZT) można posłużyć się jedną z metod opisanych wyżej.

Metody czasowe są podejściem pośrednim i jak najbardziej są wskazane do stosowania przy ogólnym, bardzo przybliżonym szacowaniu stopnia zużycia technicznego (SZT) budynków i budowli. Są to metody bardzo proste w użyciu i dosyć szybkie w wyliczeniu SZT. Mogą w znacznym stopniu przybliżyć obraz stanu technicznego budynków oraz wskazać na ogólne koszty ich napraw. Nie zastąpią one jednak podejścia bardziej bezpośredniego, tj. opierającego się na szczegółowych badaniach połączonych z diagnostyką.

Takie możliwości stwarza między innymi metoda wizualna, która wymaga już od osoby dokonującej oceny stanu technicznego czynnego pobytu w obiekcie, w celu przeprowadzenia badań. Badania mogą tu ograniczyć się wyłącznie do wzrokowych oględzin lub też w miarę potrzeb mogą zostać powiększone o badania laboratoryjne i poparte odpowiednimi obliczeniami sprawdzającymi. Tego nie umożliwiają już metody czasowe, dla których zużycie budynku będzie jedynie funkcją czasu eksploatacji i przyjętego progu ich trwałości.

Literatura

1. D. Bajno, „Rewitalizacja konstrukcji budowlanych w obiektach zabytkowych”, Rozprawa nr 171, UTP, Bydgoszcz 2013.
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie książki obiektu budowlanego, Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobów i warunków bezpiecznego użytkowania i usuwania wyrobów zawierających azbest (DzU z dnia 21 kwietnia 2004 r.)
3. J. Jasieńko, Ł. Bednarz, M. Rutkowski, T. Nowak, „Static analysis, strengthening and monitoring of historyc st. Ann’s Church and Ząbkowice Śląskie (Poland)”, SAHC2012, Wrocław 2012.
4. W. Baranowski, M. Cyran, „Zużycie nieruchomości zabudowanych – Poradnik”, Instytut Doradztwa Majątkowego, Warszawa 2003.
5. M. Krajewska, „Problematyka określania stopnia zużycia technicznego kamienic. Budownictwo ogólne. Zagadnienia konstrukcyjne, materiałowe i cieplno-wilgotnościowe w budownictwie”, UTP, Bydgoszcz 2007.
6. J. Thierry, S. Zaleski, „Remonty budynków i wzmacnianie konstrukcji”, Arkady, Warszawa 1982.
7. W. Winniczek, „Wytyczne w sprawie opracowania ekspertyz techniczno-ekonomicznych przeglądów sprawności technicznej budynków mieszkalnych”, CUTOB – PZITB, Wrocław 1986.
8. „Biuletyn Cen Obiektów Budowlanych BCO. Cz.1. Obiekty kubaturowe”, zeszyt 31/2010, Ośrodek Wdrożeń Ekonomiczno­‑Organizacyjnych Budownictwa Promocja Sp. z o.o. SEKOCENBUD.
9. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie określenia metod i podstaw sporządzania kosztorysu inwestorskiego, obliczania planowanych kosztów prac projektowych oraz planowanych kosztów robót budowlanych określonych programem funkcjonalno-użytkowym (DzU Nr 19, poz. 177, Nr 96, poz. 959 i Nr 116, poz. 1207).
10. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego (DzU z 2013 r., poz. 1129).

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!

Galeria zdjęć

Tytuł
przejdź do galerii

Komentarze

Powiązane

dr inż. Mariusz Jackiewicz Hydroizolacja elementów budowli stykających się z gruntem

Hydroizolacja elementów budowli stykających się z gruntem Hydroizolacja elementów budowli stykających się z gruntem

Projektowanie oraz wykonawstwo hydroizolacji konstrukcji budowlanych w Niemczech regulowała wprowadzona w 1983 r. i w międzyczasie wielokrotnie nowelizowana norma DIN 18195. Ta norma jest stosunkowo dobrze...

Projektowanie oraz wykonawstwo hydroizolacji konstrukcji budowlanych w Niemczech regulowała wprowadzona w 1983 r. i w międzyczasie wielokrotnie nowelizowana norma DIN 18195. Ta norma jest stosunkowo dobrze znana w Polsce, z dwóch powodów - braku krajowej, tak kompleksowej normy oraz znaczącego udziału na polskim rynku produktów hydroizolacyjnych niemieckich producentów.

dr inż. Paula Szczepaniak Ocena jakości termicznej rozwiązań węzła połączenia budynku z gruntem posadowionym na płycie fundamentowej

Ocena jakości termicznej rozwiązań węzła połączenia budynku z gruntem posadowionym na płycie fundamentowej Ocena jakości termicznej rozwiązań węzła połączenia budynku z gruntem posadowionym na płycie fundamentowej

Płyta fundamentowa należy do grupy posadowień bezpośrednich. Jest stosowana przy występowaniu słabego podłoża gruntowego, poziomie posadowienia poniżej zwierciadła wody gruntowej, stosowaniu konstrukcji...

Płyta fundamentowa należy do grupy posadowień bezpośrednich. Jest stosowana przy występowaniu słabego podłoża gruntowego, poziomie posadowienia poniżej zwierciadła wody gruntowej, stosowaniu konstrukcji szczelnej wanny lub w przypadku konieczności zapewnienia równomiernego osiadania budynku [1].

mgr inż. Maciej Rokiel Hydroizolacje w gruncie - podział, zastosowanie i właściwości

Hydroizolacje w gruncie - podział, zastosowanie i właściwości Hydroizolacje w gruncie - podział, zastosowanie i właściwości

Konieczność wykonania skutecznych powłok wodochronnych to nie tylko jeden z podstawowych wymogów bezproblemowego i komfortowego użytkowania zarówno budynków (obojętne, czy w budownictwie mieszkaniowym,...

Konieczność wykonania skutecznych powłok wodochronnych to nie tylko jeden z podstawowych wymogów bezproblemowego i komfortowego użytkowania zarówno budynków (obojętne, czy w budownictwie mieszkaniowym, użyteczności publicznej, czy przemysłowym), jak i budowli, a także wymóg formalny. Intensywny rozwój chemii budowlanej w ciągu ostatnich kilkunastu lat spowodował, że mamy do dyspozycji szeroką gamę materiałów, począwszy od stosowanych tylko do izolacji przeciwwilgociowych, a skończywszy na materiałach...

dr inż. Maciej Trochonowicz Diagnostyka hydroizolacji w pracach modernizacyjnych

Diagnostyka hydroizolacji w pracach modernizacyjnych Diagnostyka hydroizolacji w pracach modernizacyjnych

Woda jest substancją warunkującą możliwość wykonania praktycznie wszystkich procesów budowlanych. Niezbędna jest zarówno do produkcji materiałów, jak i ich wbudowania. Jednocześnie ta sama woda, a raczej...

Woda jest substancją warunkującą możliwość wykonania praktycznie wszystkich procesów budowlanych. Niezbędna jest zarówno do produkcji materiałów, jak i ich wbudowania. Jednocześnie ta sama woda, a raczej jej nadmiar, jest czynnikiem powodującym największe zagrożenie dla obiektów budowlanych. Wprowadzana na wiele sposobów z czasem staje się przyczyną wielu niekorzystnych zjawisk, a jej usunięcie poważnym problemem. Dlatego też nieodłącznym elementem wznoszenia czy też remontowania budynków są hydroizolacje.

prof. nzw. dr hab. inż. Irena Ickiewicz Wpływ ocieplenia fundamentów na rozkład temperatury w gruncie w otoczeniu budynku

Wpływ ocieplenia fundamentów na rozkład temperatury w gruncie w otoczeniu budynku Wpływ ocieplenia fundamentów na rozkład temperatury w gruncie w otoczeniu budynku

Głębokość posadowień bezpośrednich określa w Polsce norma PN-81-B-03020 "Grunty budowlane. Posadowienie bezpośrednie. Obliczenia statystyczne i projektowanie".

Głębokość posadowień bezpośrednich określa w Polsce norma PN-81-B-03020 "Grunty budowlane. Posadowienie bezpośrednie. Obliczenia statystyczne i projektowanie".

dr inż. Sławomir Chłądzyński, mgr inż. Katarzyna Walusiak Wpływ wytrzymałości cementu na właściwości klejów do ociepleń

Wpływ wytrzymałości cementu na właściwości klejów do ociepleń Wpływ wytrzymałości cementu na właściwości klejów do ociepleń

Cement portlandzki jest najczęściej stosowanym spoiwem w recepturach suchych mieszanek. Według opracowania na temat przemysłu cementowego w Polsce na rynku krajowym rocznie wykorzystywane jest obecnie...

Cement portlandzki jest najczęściej stosowanym spoiwem w recepturach suchych mieszanek. Według opracowania na temat przemysłu cementowego w Polsce na rynku krajowym rocznie wykorzystywane jest obecnie ok. 700-800 tys. ton tego spoiwa do wytworzenia suchych mieszanek chemii budowlanej [1], co stanowi ok. 4-5% sprzedaży cementu w kraju.

mgr inż. arch. Tomasz Rybarczyk Fundamenty w budynkach jednorodzinnych

Fundamenty w budynkach jednorodzinnych Fundamenty w budynkach jednorodzinnych

Fundamenty są elementem budynku, który przekazuje obciążenia z części naziemnej na podłoże gruntowe. Wszystkie siły działające na budynek, czyli wiatr, śnieg, obciążenia użytkowe, masa własna konstrukcji...

Fundamenty są elementem budynku, który przekazuje obciążenia z części naziemnej na podłoże gruntowe. Wszystkie siły działające na budynek, czyli wiatr, śnieg, obciążenia użytkowe, masa własna konstrukcji i elementów budynku, są przekazywane na grunt. Z kolei fundamenty przekazują oddziaływania gruntu na konstrukcję. Jeśli zachodzą niekorzystne zjawiska, wywołane na przykład osiadaniem gruntu, ruchy gruntu (np. spowodowane tym, że budynek został wybudowany na terenach eksploatacji górniczych lub terenach...

mgr inż. Maciej Rokiel Badanie skuteczności prac i preparatów do wykonywania przepony poziomej

Badanie skuteczności prac i preparatów do wykonywania przepony poziomej Badanie skuteczności prac i preparatów do wykonywania przepony poziomej

Iniekcja chemiczna jest jedną z metod wykonywania wtórnej izolacji poziomej. Celem iniekcji chemicznej jest wytworzenie w przegrodzie przepony przerywającej podciąganie kapilarne, a także uzyskanie, w...

Iniekcja chemiczna jest jedną z metod wykonywania wtórnej izolacji poziomej. Celem iniekcji chemicznej jest wytworzenie w przegrodzie przepony przerywającej podciąganie kapilarne, a także uzyskanie, w dalszym czasie, w strefie muru nad przeponą, obszaru normalnej wilgotności.

dr inż. Wioletta Jackiewicz-Rek, mgr inż. Kaja Kłos, inż. Paweł Zieliński Wymagania dla betonu wodoszczelnego

Wymagania dla betonu wodoszczelnego Wymagania dla betonu wodoszczelnego

Definiując beton wodoszczelny mający zastosowanie w realizacji obiektów tworzących barierę dla wody, nie sposób zacząć bez określenia, że jest to taki rodzaj betonu, który izoluje ze względu na swoje właściwości.

Definiując beton wodoszczelny mający zastosowanie w realizacji obiektów tworzących barierę dla wody, nie sposób zacząć bez określenia, że jest to taki rodzaj betonu, który izoluje ze względu na swoje właściwości.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Prowadzenie prac hydroizolacyjnych w okresie zimowym

Prowadzenie prac hydroizolacyjnych w okresie zimowym Prowadzenie prac hydroizolacyjnych w okresie zimowym

Zima jak co roku zaskoczyła drogowców! Zdanie to (choć - nawiasem mówiąc - bardzo krzywdzące dla wspomnianych drogowców, którzy zajmują się budową dróg, a nie ich utrzymaniem) doskonale obrazuje zjawisko,...

Zima jak co roku zaskoczyła drogowców! Zdanie to (choć - nawiasem mówiąc - bardzo krzywdzące dla wspomnianych drogowców, którzy zajmują się budową dróg, a nie ich utrzymaniem) doskonale obrazuje zjawisko, które widoczne jest szczególnie w budownictwie: to, co nieuniknione, potrafi zaskoczyć.

mgr inż. Maciej Rokiel Hydroizolacje podziemnych części budynków

Hydroizolacje podziemnych części budynków Hydroizolacje podziemnych części budynków

Poprawne (zgodne ze sztuką budowlaną) zaprojektowanie i wykonanie budynku to bezwzględny wymóg bezproblemowej, długoletniej eksploatacji. Podstawą jest odpowiednie rozwiązanie konstrukcyjne części zagłębionej...

Poprawne (zgodne ze sztuką budowlaną) zaprojektowanie i wykonanie budynku to bezwzględny wymóg bezproblemowej, długoletniej eksploatacji. Podstawą jest odpowiednie rozwiązanie konstrukcyjne części zagłębionej w gruncie. Doświadczenie pokazuje, że znaczącą liczbę problemów związanych z eksploatacją stanowią problemy z wilgocią. Woda jest niestety takim medium, które bezlitośnie wykorzystuje wszelkie usterki i nieciągłości w warstwach hydroizolacyjnych, wnikając do wnętrza konstrukcji.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Badanie wilgotności mineralnych materiałów budowlanych

Badanie wilgotności mineralnych materiałów budowlanych Badanie wilgotności mineralnych materiałów budowlanych

Kluczowym elementem diagnostyki zawilgoconych konstrukcji murowych jest ocena ich parametrów wilgotnościowych, jak również rozpoznanie rodzaju i proporcji szkodliwych soli zawartych w materiale budowlanym...

Kluczowym elementem diagnostyki zawilgoconych konstrukcji murowych jest ocena ich parametrów wilgotnościowych, jak również rozpoznanie rodzaju i proporcji szkodliwych soli zawartych w materiale budowlanym [1]. Sposoby pomiaru zawartości wody względnie wilgotności w mineralnych materiałach budowlanych zostały szerzej opisane w instrukcji WTA nr 4–11–16/D [2].

dr inż. Bartłomiej Monczyński Wtórna hydroizolacja przyziemnych części budynków

Wtórna hydroizolacja przyziemnych części budynków Wtórna hydroizolacja przyziemnych części budynków

Podstawowym zadaniem w przypadku renowacji zawilgoconych budynków jest ich osuszenie, rozumiane jako skoordynowany zespół działań technicznych i technologicznych, który ma na celu trwałe obniżenie poziomu...

Podstawowym zadaniem w przypadku renowacji zawilgoconych budynków jest ich osuszenie, rozumiane jako skoordynowany zespół działań technicznych i technologicznych, który ma na celu trwałe obniżenie poziomu zawilgocenia (zazwyczaj do poziomu 3-6% wilgotności masowej), co z kolei umożliwi prowadzenie dalszych prac budowlanych i/lub konserwatorskich, a po ich zakończeniu użytkowanie budynku zgodnie z przewidzianym przeznaczeniem [1].

mgr inż. Tomasz Połubiński, prof. dr hab. inż. Łukasz Drobiec, mgr inż. Remigiusz Jokiel Zabezpieczenie konstrukcji murowych przed zarysowaniem przez zbrojenie spoin wspornych

Zabezpieczenie konstrukcji murowych przed zarysowaniem przez zbrojenie spoin wspornych Zabezpieczenie konstrukcji murowych przed zarysowaniem przez zbrojenie spoin wspornych

Jednym ze sposobów ograniczenia tempa zarysowań w obszarach koncentracji naprężeń jest aplikacja zbrojenia, którego tradycje stosowania sięgają drugiej połowy XIX wieku. Zadaniem zbrojenia jest przejęcie...

Jednym ze sposobów ograniczenia tempa zarysowań w obszarach koncentracji naprężeń jest aplikacja zbrojenia, którego tradycje stosowania sięgają drugiej połowy XIX wieku. Zadaniem zbrojenia jest przejęcie sił występujących w strefach rozciąganych muru, "rozładowanie" naprężeń w miejscach ich koncentracji oraz redystrybucja odkształceń skoncentrowanych w pewnych strefach muru.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Uszczelnienie od zewnątrz odsłoniętych elementów istniejących budynków

Uszczelnienie od zewnątrz odsłoniętych elementów istniejących budynków Uszczelnienie od zewnątrz odsłoniętych elementów istniejących budynków

Hydroizolację przyziemnej części istniejącego budynku (hydroizolację wtórną), o ile jest to technicznie i/lub ekonomicznie wskazane, należy wykonywać od zewnątrz, to jest w taki sposób, aby całkowicie...

Hydroizolację przyziemnej części istniejącego budynku (hydroizolację wtórną), o ile jest to technicznie i/lub ekonomicznie wskazane, należy wykonywać od zewnątrz, to jest w taki sposób, aby całkowicie uniemożliwić wnikanie wody oraz wilgoci w strukturę przegród zagłębionych w gruncie.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Uszczelnianie istniejących budynków od wewnątrz

Uszczelnianie istniejących budynków od wewnątrz Uszczelnianie istniejących budynków od wewnątrz

Wykonanie wtórnej hydroizolacji przyziemnej części budynku od zewnątrz jest najlepszym rozwiązaniem z punktu widzenia fizyki budowli, w pewnych sytuacjach może ono się jednak okazać (w całości lub częściowo)...

Wykonanie wtórnej hydroizolacji przyziemnej części budynku od zewnątrz jest najlepszym rozwiązaniem z punktu widzenia fizyki budowli, w pewnych sytuacjach może ono się jednak okazać (w całości lub częściowo) technicznie i/lub ekonomicznie niewskazane. Wtedy należy wziąć pod uwagę wykonanie uszczelnienia od wewnątrz.

KOESTER Polska Iniekcja uszczelniająca żelem akrylowym KÖSTER Injektion Gel G4 żelbetowej płyty fundamentowej podziemnej hali pieca do wytopu szkła

Iniekcja uszczelniająca żelem akrylowym KÖSTER Injektion Gel G4 żelbetowej płyty fundamentowej podziemnej hali pieca do wytopu szkła Iniekcja uszczelniająca żelem akrylowym KÖSTER Injektion Gel G4 żelbetowej płyty fundamentowej podziemnej hali pieca do wytopu szkła

W ramach prowadzonych prac modernizacyjnych i okresowej wymiany pieca do wytopu szkła podjęto decyzję o usunięciu powstałych podczas dotychczasowej eksploatacji nieszczelności płyty fundamentowej. Płyta...

W ramach prowadzonych prac modernizacyjnych i okresowej wymiany pieca do wytopu szkła podjęto decyzję o usunięciu powstałych podczas dotychczasowej eksploatacji nieszczelności płyty fundamentowej. Płyta o wymiarach w świetle ścian 35,50x36,27 m i grubości 1,60 m wykazywała liczne i okresowo intensywne przecieki, które powodowały konieczność tymczasowego odprowadzania przenikających wód gruntowych systemem rowków powierzchniowych wyciętych w płycie do studzienek zbiorczych i odpompowywania. Powierzchnia...

dr inż. Bartłomiej Monczyński Wtórne hydroizolacje poziome wykonywane w technologii iniekcji

Wtórne hydroizolacje poziome wykonywane w technologii iniekcji Wtórne hydroizolacje poziome wykonywane w technologii iniekcji

Pod pojęciem iniekcji, technologii iniekcji lub też iniekcji chemicznej należy rozumieć wprowadzenie środka iniekcyjnego w strukturę muru w taki sposób, aby zapewniać jego rozłożenie (rozprowadzenie) w...

Pod pojęciem iniekcji, technologii iniekcji lub też iniekcji chemicznej należy rozumieć wprowadzenie środka iniekcyjnego w strukturę muru w taki sposób, aby zapewniać jego rozłożenie (rozprowadzenie) w całym przekroju przegrody.

mgr inż. Maciej Rokiel Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające

Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające

Konieczność wykonania skutecznych powłok wodochronnych to nie tylko jeden z podstawowych wymogów bezproblemowego i komfortowego użytkowania budynków (obojętne czy w budownictwie mieszkaniowym, użyteczności...

Konieczność wykonania skutecznych powłok wodochronnych to nie tylko jeden z podstawowych wymogów bezproblemowego i komfortowego użytkowania budynków (obojętne czy w budownictwie mieszkaniowym, użyteczności publicznej, przemysłowym itp.) i budowli, lecz także wymóg formalny.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Mechaniczne metody wykonywania wtórnych hydroizolacji poziomych

Mechaniczne metody wykonywania wtórnych hydroizolacji poziomych Mechaniczne metody wykonywania wtórnych hydroizolacji poziomych

Wtórną izolację poziomą przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie można wykonać w technologii iniekcji chemicznej [1] lub też przy wykorzystaniu tzw. metod mechanicznych.

Wtórną izolację poziomą przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie można wykonać w technologii iniekcji chemicznej [1] lub też przy wykorzystaniu tzw. metod mechanicznych.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Wtórne hydroizolacje wykonywane metodą iniekcji uszczelniających

Wtórne hydroizolacje wykonywane metodą iniekcji uszczelniających Wtórne hydroizolacje wykonywane metodą iniekcji uszczelniających

Obok iniekcyjnych metod odtwarzania hydroizolacji poziomych [1] w renowacji zawilgoconych budynków stosowane są również iniekcje uszczelniające (nazywane także iniekcjami żelowymi lub żelującymi, od niem....

Obok iniekcyjnych metod odtwarzania hydroizolacji poziomych [1] w renowacji zawilgoconych budynków stosowane są również iniekcje uszczelniające (nazywane także iniekcjami żelowymi lub żelującymi, od niem. Gelinietion oraz ang. injection of gel), tj. takie, które umożliwiają wykonanie uszczelnienia również przeciw wodzie działającej pod ciśnieniem.

mgr inż. Maciej Rokiel Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające - właściwości i zastosowanie

Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające - właściwości i zastosowanie Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające - właściwości i zastosowanie

W pierwszej części artykułu [Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające] omówione zostały zasady doboru materiałów wodochronnych. Niniejszy artykuł jest rozszerzeniem i uzupełnieniem informacji o specyfice...

W pierwszej części artykułu [Hybrydowe (reaktywne) masy uszczelniające] omówione zostały zasady doboru materiałów wodochronnych. Niniejszy artykuł jest rozszerzeniem i uzupełnieniem informacji o specyfice i zastosowaniu hybrydowych mas uszczelniających.

mgr inż. Maciej Rokiel Hydroizolacje rolowe - wybrane zagadnienia

Hydroizolacje rolowe - wybrane zagadnienia Hydroizolacje rolowe - wybrane zagadnienia

Podstawą bezproblemowej, długoletniej eksploatacji budynków i budowli jest odpowiednie rozwiązanie konstrukcyjne części zagłębionych w gruncie. Doświadczenie pokazuje bowiem, że znaczącą część problemów...

Podstawą bezproblemowej, długoletniej eksploatacji budynków i budowli jest odpowiednie rozwiązanie konstrukcyjne części zagłębionych w gruncie. Doświadczenie pokazuje bowiem, że znaczącą część problemów związanych z eksploatacją stanowią te powodowane przez wilgoć.

dr inż. Bartłomiej Monczyński Przyczyny zawilgacania budynków

Przyczyny zawilgacania budynków Przyczyny zawilgacania budynków

Wykonanie hydroizolacji w budynku, który w wyniku braku, uszkodzenia lub technicznego zużycia uszczelnienia uległ zawilgoceniu (tj. hydroizolacji wtórnej [1]), jest zagadnieniem na tyle złożonym, że praktycznie...

Wykonanie hydroizolacji w budynku, który w wyniku braku, uszkodzenia lub technicznego zużycia uszczelnienia uległ zawilgoceniu (tj. hydroizolacji wtórnej [1]), jest zagadnieniem na tyle złożonym, że praktycznie każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie.

Wybrane dla Ciebie

Pokrycia ceramiczne na każdy dach »

Pokrycia ceramiczne na każdy dach » Pokrycia ceramiczne na każdy dach »

Hydroizolacja do starych dachów »

Hydroizolacja do starych dachów » Hydroizolacja do starych dachów »

Styropian na wiele sposobów »

Styropian na wiele sposobów » Styropian na wiele sposobów »

Płynna żywica do izolacji »

Płynna żywica do izolacji » Płynna żywica do izolacji »

Usuń pleśń ze swojego domu »

Usuń pleśń ze swojego domu » Usuń pleśń ze swojego domu »

Zanim zaczniesz budowę, zrób ekspertyzę »

Zanim zaczniesz budowę, zrób ekspertyzę » Zanim zaczniesz budowę, zrób ekspertyzę »

Termomodernizacja z poszanowaniem wartości zabytków »

Termomodernizacja z poszanowaniem wartości zabytków » Termomodernizacja z poszanowaniem wartości zabytków »

Przekonaj się, jak inni izolują pianką poliuretanową »

Przekonaj się, jak inni izolują pianką poliuretanową » Przekonaj się, jak inni izolują pianką poliuretanową »

Papa dachowa, która oczyszcza powietrze »

Papa dachowa, która oczyszcza powietrze » Papa dachowa, która oczyszcza powietrze »

Podpowiadamy, jak wybrać system ociepleń

Podpowiadamy, jak wybrać system ociepleń Podpowiadamy, jak wybrać system ociepleń

Podpowiadamy, jak skutecznie przeprowadzić renowacje piwnicy »

Podpowiadamy, jak skutecznie przeprowadzić renowacje piwnicy » Podpowiadamy, jak skutecznie przeprowadzić renowacje piwnicy »

Prawidłowe wykonanie elewacji w systemie ETICS to jakość, żywotność i estetyka »

Prawidłowe wykonanie elewacji w systemie ETICS to jakość, żywotność i estetyka » Prawidłowe wykonanie elewacji w systemie ETICS to jakość, żywotność i estetyka »

Copyright © 2004-2019 Grupa MEDIUM Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, nr KRS: 0000537655. Wszelkie prawa, w tym Autora, Wydawcy i Producenta bazy danych zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione. Korzystanie z serwisu i zamieszczonych w nim utworów i danych wyłącznie na zasadach określonych w Zasadach korzystania z serwisu.
Portal Budowlany - Izolacje.com.pl

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień przeglądarki dotyczących cookies. Nim Państwo zaczną korzystać z naszego serwisu prosimy o zapoznanie się z naszą polityką prywatności oraz Informacją o Cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności oraz Informacji o Cookies. Administratorem Państwa danych osobowych jest Grupa MEDIUM Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.K., nr KRS: 0000537655, z siedzibą w 04-112 Warszawa, ul. Karczewska 18, tel. +48 22 810-21-24, właściciel strony www.izolacje.com.pl. Twoje Dane Osobowe będą chronione zgodnie z wytycznymi polityki prywatności www.izolacje.com.pl oraz zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r i z Ustawą o ochronie danych osobowych Dz.U. 2018 poz. 1000 z dnia 10 maja 2018r.