Jak poprawnie zaprojektować i wykonać izolacje przeciwwodne dachów płaskich

Projektanci dachów płaskich i ich wykonawcy często popełnieją błędy w szczegółach technicznych zabezpieczeń przeciwwodnych. Jedną z przyczyn – obok braku należytej staranności – jest ich własna niewiedza, bo korzystając z nowoczesnych materiałów i technologii, nie zawsze wiedzą, jak je właściwie stosować. W polskich realiach niewiele jest literatury fachowej na ten temat i, niestety, nie każdy po nią sięga.

Sytuację dodatkowo komplikuje brak jednolitych standardów i zaleceń, które wskazywałyby zasady poprawnego konstruowania dachów w obiektach. Tę lukę starają się wypełniać szkolenia prowadzone przez autoryzowane firmy oraz wydawane opracowania i zalecenia dotyczące różnego rodzaju niuansów technologicznych z zakresu projektowania, wykonania, montażu i eksploatacji dachów płaskich i tarasów, które rzutują na jakość tych fragmentów budowli. Najczęściej informacje na ten temat ukazują się na łamach czasopism specjalistycznych. Są one również przedmiotem publikacji opracowywanych z inicjatywy związków i stowarzyszeń branżowych.

Stowarzyszenie Wykonawców Dachów Płaskich i Fasad DAFA wydało niedawno broszurę pt. „Dachy płaskie. Wytyczne do projektowania i wykonania dachów z izolacją przeciwwodną – wytyczne dachów płaskich” (fot. 1). Publikacja zawiera możliwie wierne tłumaczenie wytycznych, które Międzynarodowe Stowarzyszenie Przemysłu Dekarskiego IFD (International Federation for the Roofing Trade) w oryginale wydało pod tytułami: „IFD Guidelines for the Design and Application of Roof Waterproofing – Flat Roof Guidelines” (w j. angielskim w październiku 2003 r.), „IFD Richtlinien für die Planung und Ausführung von Dächern mit Abdichtungen – Flachdachrichtlinien” (w j. niemieckim) i „IFD Directives pour la conception et la mise en oeuvre de toitures avec étanchéité – Directives toits plats” (w j. francuskim). Zebrana w niej wiedza wynika z wieloletnich doświadczeń nabytych przez znaczące firmy wykonujące różnego rodzaju izolacje wodochronne na dachach płaskich z użyciem powłokowych materiałów izolacyjnych bitumicznych, z tworzyw sztucznych i metod izolacji natryskowych.

Celem publikacji opracowanej przez stowarzyszenie DAFA jest upowszechnianie kultury projektowej i wykonawczej związanej z wykonywaniem dachów płaskich przez pracujących w biurach projektowych i firmach wykonawczych. Informacje w niej zawarte nie wyczerpują tematu, ponieważ nie jest możliwe uwzględnienie wszystkich rozbieżności, jakie zawsze dotyczą szczegółów rozwiązań stosowanych w różnych technologiach. Wybór został dokonany w wyniku kompromisu. Układ opracowania pozwala na w miarę łatwe znalezienie interesującego zagadnienia, które podane jest możliwie najbardziej skrótowo, niemalże w sposób encyklopedyczny.

Minusem publikacji jest brak rysunków poglądowych, bo w praktyce budowlanej istnieje dużo rozbieżności dotyczących znaczenia terminów, jak przy wymienionej w tytule izolacji przeciwwodnej. Można ją traktować systemowo, biorąc pod uwagę układ warstw w konstrukcji dachu wraz z urządzeniami pomocniczymi, co zostało przywołane w publikacji. Można także określać zewnętrzną powłokę poszycia dachowego, która nie powinna przepuszczać wody do wnętrza, co też jest w opracowaniu akcentowane.

Zakres tematyczny odnosi się do najważniejszych wytycznych dotyczących projektowania i wykonania izolacji przeciwwodnych na połaciach dachów płaskich i nachylonych oraz powierzchniach użytkowych i nieużytkowych tarasów, balkonów, a także na połaciach dachowych przeznaczonych pod dachy zielone. Wytyczne mają wymiar uniwersalny, bo nawiązują do wszystkich rodzajów dachów, niezależnie od przyjętego dla nich sposobu klasyfikacji.  A zatem dotyczą dachów wentylowanych i niewentylowanych, dachów nieużytkowanych i użytkowych i obejmują zakresem dachy należące do wszystkich czterech klas obciążenia użytkowego, w tym również te najbardziej obciążane dachy parkingowe (klasa IV).

Funkcje izolacji przeciwwodnej

Izolacja przeciwwodna została w publikacji zdefiniowana jako płaski element konstrukcji chroniący dach przed wodą opadową, który składa się z wodoszczelnej warstwy rozpostartej na całej powierzchni dachu. Jest ona rozszerzona także o rozwiązania połączeń, elementy wykończeniowe, elementy przenikające i sposoby budowy dylatacji.

Jej podstawowe zadanie to zapobieganie przedostawaniu się wody opadowej do chronionej budowli w  naturalnych warunkach użytkowych. Przy typowych dla klimatu uwarunkowaniach pogodowych izolacja przeciwwodna powinna spełniać swoją funkcję niezależnie od rodzajów zastosowanych materiałów, liczby warstw, sposobów rozmieszczenia i zastosowanych technologii instalacji.

Istotne jest jednak, by wielkość i charakter obciążeń oraz wpływ czynników mających znaczenie dla izolacji przeciwwodnej dachu były uwzględniane już na etapie projektowania budowli. Powinny one również – stosownie do potrzeb konstrukcyjnych – obejmować w szczególności systemy zabezpieczeń przeciwwodnych, których materiały oraz ich kombinacje powinny być łatwe w montażu, łączeniu lub sklejaniu i w typowych warunkach klimatycznych długotrwale odporne na zmienne oddziaływania czynników termicznych, mechanicznych i chemicznych występujących w różnej kolejności. Zakres izolacji przeciwwodnej w tekście publikacji obejmuje również w niektórych przypadkach izolacje przeciwwilgociowe, co w konkretnych sytuacjach (np. dachów z blachami trapezowymi) ma realne uzasadnienie.

Oddziaływanie czynników zewnętrznych

W opracowaniu wypunktowano (sugerując zakresy od umiarkowanego aż po duży wpływ) oddziaływanie na dachy takich czynników zewnętrznych, jak: wilgoć, temperatura, oddziaływania mechaniczne, wpływy fotochemiczne, promieniowania cieplnego oraz czynniki powodujące naturalne starzenie (połączone i zmienne oddziaływania ciepła, tlenu, wilgoci, promieniowania UV, ozonu).

Wskazano również takie oddziaływania, jak emisja i odkładanie się pyłów, zanieczyszczeń, glonów i próchnicy, które wraz z pozostającymi na izolacji przeciwwodnej zastoiskami wody opadowej mogą powodować powstawanie narośli, a ponadto stanowią pożywkę dla odkładających się nasion lotnych i pyłków; te mogą kiełkować i ukorzeniać się, a w ten sposób uszkadzać izolację przeciwwodną dachu i stanowić pożywkę dla bakterii i drobnoustrojów.

Wilgoć, która wnika w struktury dachu, zasadniczo przyjmuje trzy formy: opadu, wilgotności budowlanej i użytkowej. Może mieć ona wpływ na  właściwości konstrukcji dachu: zmienić je, pogorszyć, a nawet zupełnie zniszczyć. Może też zniszczyć przylegające do nich warstwy i materiały (fot. 2). Wahania temperatury na pokryciach dachowych oraz różnice temperatur obecnych wewnątrz i na zewnątrz powierzchni dachu oddziałują na jego konstrukcję budowlaną: izolację przeciwwodną dachu, przestrzenie wewnątrzstropowe najwyższej kondygnacji i stropu dachu (w dachach wentylowanych) oraz na przestrzeń pod stropem najwyższej kondygnacji. Wahania długofalowe występują wraz ze zmianą pór roku i w ciągu doby, a ponadto występują też szoki termiczne mające charakter krótkotrwały (letni grad, załamania pogodowe). Zmiany termiczne mogą powodować szkodliwe deformacje materiałów i części budowlanych.

Względy konstrukcyjne

Dla każdego rodzaju dachu płaskiego w zależności od konstrukcji w publikacji przyjęto występowanie następujących warstw (wszystkich wymienionych lub wybranych), które odpowiedzialne są za właściwe działanie systemu izolacji przeciwwodnej (rys. 1): konstrukcji nośnej/podłoża, warstwy (powłoki) impregnującej, warstwy wyrównawczej (rozdzielającej i wyrównującej), paroizolacji, termoizolacji, przestrzeni wyrównującej ciśnienie pary wodnej/przestrzeni wentylowanej/warstwy rozdzielającej, izolacji przeciwwodnej dachu, zabezpieczeń pokrycia/ochrony powierzchni/obciążeń dodatkowych/powierzchni użytkowej.

Konstrukcja nośna (podłoże konstrukcji dachu) W jej rozwiązaniach możliwa jest dowolność wyboru zarówno w odniesieniu do dachów nieużytkowanych (nieprzewidzianych do ciągłej obecności osób, ruchu pojazdów czy umieszczenia zieleni dachowej), jak i użytkowych (gdzie dopuszczono ruch pieszy, pojazdów i ekstensywne/intensywne uprawy zieleni).

Warunki, które muszą być spełnione przez podłoża wszelkich konstrukcji dachów, by ich funkcjonowanie było bezpieczne, to: wykluczenie na powierzchniach przeznaczonych pod izolację przeciwwodną dachu usterek i wad mających wpływ na konstrukcję, tolerowanie dopuszczalnych wartości w określonym przedziale zgodnie z przepisami krajowymi, przestrzeganie stanu ciągłości i technologicznej czystości powierzchni przed położeniem izolacji (bez ciał obcych i zanieczyszczeń), zachowywanie odpowiednio zaprojektowanych przerw dylatacyjnych, poprawnie rozlokowany system odprowadzenia wód opadowych: umieszczenie na dachu w najniższych miejscach powierzchni przeznaczonych do odprowadzania wody odpływów dachowych, przestrzeganie odpowiednich nachyleń wewnętrznych koryt i zachowanie spadków w konstrukcji o wartościach co najmniej 2% (∼1°), a przy mniejszych kątach nachylenia zastosowanie specjalnych środków zmniejszających ryzyko związane z gromadzeniem się zastoisk wodnych.

Przy stropach betonowych kładzie się nacisk na odpowiednie stwardnienie mieszanki betonowej oraz zachowanie ciągłości i równości powierzchni stropu wolnej od gniazd żwirowych, szpar, odstających krawędzi i zatartej po usunięciu usterek. Powierzchnie zamontowanych prefabrykatów betonowych muszą mieć zachowaną ciągłą i równą płaszczyznę. W tym celu wymagane jest wypełnienie widocznych drobnych szczelin pomiędzy płytami, przykrycie odpowiednio wytrzymałymi mechanicznie oraz unieruchomionymi przed przemieszczeniem pasami blachy odpornej na korozję. Powierzchnie płyt prefabrykowanych z betonu porowatego wymagają zatarcia dobrze przylegającą warstwą zaprawy cementowej.

Podkreśla się konieczność pozostawienia odpowiednich szczelin dylatacyjnych przy podporach. Poruszanie się na takich powierzchniach i dopuszczalne obciążenia dozwolone są dopiero po oddaniu ich przez kierownictwo budowy. Nie powinno ich się jednak obciążać dynamicznie ani punktowo, a stawianie ciężarów skupionych dozwolone jest jedynie po rozłożeniu ich nacisku na większe powierzchnie z użyciem podkładów rozprowadzających.

Przy deskowaniach ich wymiarowanie powinno być zgodne z zaleceniami Eurokodu 5 „Projektowanie konstrukcji drewnianych” (opracowanego przez komitet techniczny CEN/TC 250 zajmujący się eurokodami konstrukcyjnymi). W przypadku deskowania z drewna litego i materiałów drewnopochodnych muszą być spełnione wymagania krajowe. Wytyczne precyzują niektóre dopuszczalne wartości metryczne (np. przyjęto wartość 22 mm dla minimalnej grubości deskowania przy łączeniu materiałów za pomocą gwoździ, przedział 80–160 mm szerokości dla zastosowanych desek, dopuszczalną długość 2,5 m dla krawędzi płyt wykonanych z materiałów drewnopochodnych itp.), a ponadto określają właściwości szczelin na złączach krawędziowych.

Stalowe blachy trapezowe – ocynkowane i z dodatkową ochroną antykorozyjną – muszą być zgodne z Eurokodem 3 „Projektowanie konstrukcji stalowych”. Ich montaż musi odpowiadać podanym przepisom. Za szczególnie ważne konstrukcyjnie sprawy uznano: minimalne grubości blach, niepowodujące trwałych deformacji dopuszczalne obciążenia skupione oraz dopuszczalne tolerancje ugięcia w ich strefach najsłabszych (środkowe powierzchnie blach pomiędzy wiązarami albo płatwiami), konieczność przestrzegania dokładności zwymiarowania płaszczyzny dachowej (tzn. górnych półek blach trapezowych) oraz zastosowania optymalnych rozwiązań odpływu wody (w tym także skroplin, które mogły dostać się do wnętrza konstrukcji dachowej).

Zwraca się również uwagę na konieczność stosowania dodatkowych podpór oraz obrzeży w strefach połączeń sąsiadujących ze sobą blach trapezowych oraz blach z elementami wykończeniowymi, aby wyeliminować negatywne ruchy łączonych ze sobą płaszczyzn oraz potrzebę zainstalowania paroizolacji w określonych warunkach użytkowania obiektu (pomieszczenia klimatyzowane, wysoka wilgotność powietrza, duże różnice między temperaturami na zewnątrz i wewnątrz budynku itp.) (rys. 2–3).

Wymagania i wykonanie warstw pokrycia dachu Wytyczne zalecają zachowanie wymaganych standardów dla powłok gruntujących (wymóg zwiększania przyczepności podłoży) oraz warstw rozdzielających i wyrównujących (przykrywających niewielkie rysy skurczowe i pęknięcia naprężeniowe w takich konstrukcjach nośnych, jak płyty betonowe i powierzchnie deskowań).

Te elementy składowe konstrukcji dachu stabilizują jakość powierzchni jego konstrukcji nośnych. Na nich spoczywają wyższe warstwy, które nie mogą ulec uszkodzeniom i muszą działać poprawnie. Paroizolacja – jej zadaniem jest zapobieganie szkodliwemu wpływowi rozprzestrzeniania się pary wodnej na warstwy dachu (z reguły niezbędna w przypadku dachów niewentylowanych), a gdy pełni równocześnie rolę warstwy powietrznoszczelnej w stropodachach wentylowanych – blokowanie dostępu powietrza z wnętrza budynku do wyżej położonych warstw dachu.

Dobiera się ją na podstawie znajomości różnic temperatur na zewnątrz i wewnątrz budynku, narażenia na wilgoć spowodowaną planowaną eksploatacją pomieszczeń znajdujących się pod stropodachem, a także innych warunków budowlanych). Wytyczne dopuszczają stosowanie do tego celu zgrzewanych pap bitumicznych, w tym także z aluminiowymi taśmami i osnową szklaną, ewentualnie z tworzyw sztucznych (tkaniny, włókna), pasm bitumicznych z izolacją przeciwwodną, dachowych pap bitumicznych z włóknami szklanymi oraz paroizolacji z folii PE, miękkiego PVC itp. Sposoby łączenia i inne uwarunkowania przy montażu wynikają ze szczególnych właściwości użytych materiałów.

Termoizolacja stropodachu jako istotna część izolacji cieplnej budowli musi ograniczać utratę ciepła i oddziaływanie wahań termicznych między środowiskiem zewnętrznym i wewnętrznym w tej strefie budowli (oszczędzanie energii), minimalizować ryzyko uszkodzeń w konstrukcji dachu uwarunkowane zmianami termicznymi (deformacje, ponadnormatywne naprężenia i pęknięcia), a w połączeniu z paroizolacją chronić konstrukcję dachu przed wykraplaniem się niedopuszczalnej ilości wody kondensacyjnej. Musi ponadto pozwalać na stworzenie we wnętrzu budowli właściwego mikroklimatu (rys. 4–5). Warstwy termoizolacji muszą być wystarczająco odporne termicznie, trwałe, zachowywać swój kształt bez względu na wahania temperatury, a ponadto być  odporne na nacisk stóp i zachowywać stałe wymiary.

Wytyczne zawierają uwarunkowania wykonawcze dotyczące różnego rodzaju materiałów termoizolacyjnych, uwzględniające ich specyfikę materiałową wpływającą także na łączenie z innymi materiałami budowlanymi, metodologię układania adekwatną do rodzaju podłoża, sposoby odwadniania i niektóre inne wskazania. Określenie wartości cieplnych dla izolacji termicznej oraz oczekiwane na nią obciążenia muszą być określone w projekcie.

Przestrzeń wyrównującą ciśnienie pary i/lub warstwę rozdzielającą zdefiniowano jako spójną warstwę powietrza pod izolacją przeciwwodną, mającą za zadanie rozprowadzanie i zmniejszanie miejscowego ciśnienia pary wodnej powstającej z miejscowej lub dostającej się z zewnątrz wilgoci podczas ocieplenia. Innym jej zadaniem jest umożliwienie ruchliwości wewnętrznej izolacji przeciwwodnej wynikającej ze zmian cieplno-wilgotnościowych oraz zmniejszanie przenoszenia ruchów i naprężeń z warstw leżących poniżej. Wytyczne podają ogólne zasady jej poprawnego wykonania.

Izolacja przeciwwodna. Wytyczne wskazują wykonywanie tej warstwy z użyciem pap bitumicznych (rozumianych także jako polimerobitumicznych), membran z tworzyw sztucznych (rozumianych również jako kauczukowe) oraz płynnych folii, a także możliwości połączeń wspomnianych pap i membran. Informacje o sposobach układania izolacji przeciwwodnych z ich udziałem zawierają tylko wybrane najważniejsze zalecenia, które są uniwersalne dla montażu każdego systemu ochrony przeciwwodnej na dachu. Przy łączeniu pap/membran zwraca się uwagę na wymóg zachowania dla nich minimalnej (optymalnej) szerokości zakładów oraz na sposób postępowania przy dachach o nachyleniu poniżej 2%.

Papy bitumiczne oraz ich połączenia z membranami powinny być kładzione wielowarstwowo, natomiast membrany z reguły jednowarstwowo. Podczas wykonywania prac montażowych z izolacjami przeciwwodnymi zwraca się uwagę na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wykonania połączeń sąsiadujących pasów pap/membran, zabezpieczenia ich przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz na zapewnienie wystarczającej odporności na warunki atmosferyczne, co dokonuje się przez określone zabiegi technologiczne adekwatne do rodzaju dachu. Membrany w połączeniu z papami muszą się sklejać z bitumami trwale i bez ograniczeń. W katalogach wyrobów producentów zamieszczone są informacje o rodzajach membran nadających się do takiego typu łączeń z bitumami.

Płynne folie (mieszanki z tworzyw sztucznych oraz połączenia tworzyw sztucznych z bitumami). Izolacje przeciwwodne wykonywane z ich użyciem muszą spełniać te same wymagania techniczne, jakie stawiane są papom i membranom. Zabezpieczenia pokrycia/ochrona powierzchni/ obciążenia  dodatkowe/powierzchnia użytkowa. Wytyczne wyodrębniają tu: zabezpieczenia izolacji przeciwwodnej dachu przed unoszeniem przez wiatr, które dokonuje się poprzez dodatkowe obciążenie typu ciężkiego, sklejenie lub mechaniczne zamocowanie.

Już w fazie projektu – przy założeniu  wystarczającego współczynnika bezpieczeństwa dla izolacji przeciwwodnej – należy ustalić stopień obciążenia wiatrem i przedstawić dokładny opis sposobu wykonania zabezpieczeń z określeniem ich rodzajów koniecznych dla ochrony przed tym czynnikiem. Przy projektowaniu należy również uwzględniać właściwości obciążeń wiatrem określonych stref połaci dachowej (wewnętrznej, brzegowych i narożnych).

W publikacji zwrócono uwagę na najbardziej typowe szczegóły wykonawcze, które muszą być uwzględniane w trakcie robót dachowych. Obok zaleceń dotyczących klejenia izolacji przeciwwodnej do betonu lub materiałów izolacyjnych oraz do stalowych blach trapezowych podano także sposoby zabezpieczeń mechanicznych zgodnie z założeniami projektowymi (zwykle na blachach trapezowych), które dokonuje się liniowo (za pomocą ciągłych profili lub taśm metalowych), ewentualnie punktowo (przebiegające wzdłuż linii prostej); zabezpieczenia pokrycia i powierzchni użytkowych rozumiane jako przeciwdziałanie wahaniom termicznym i stanowiące dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi, bezpośrednim  nasłonecznieniem oraz zwiększające trwałość izolacji przeciwwodnej.

Mogą to być zabezpieczenia lekkie lub ciężkie. Zabezpieczenia ciężkie odróżnia od lekkich obecność nawierzchniowego systemu obciążenia dachu (w zależności od rodzaju dachu: warstwy żwirowej, płyt chodnikowych, wykładzin z płyt betonowych, płyt betonowych betonowanych na miejscu budowy, względnie konstrukcji systemów roślinności na dachach zielonych). Zabezpieczenia tego typu działają wyrównująco przy wahaniach termicznych oraz chronią przed przenoszeniem ognia drogą powietrzną, promieniowaniem cieplnym i UV, a także wzmacniają ochronę przed mechanicznym obciążeniem oraz powstawaniem narostów przy osadzaniu się minerałów, a przy luźno położonej izolacji przeciwwodnej stanowią ochronę przed unoszeniem przez wiatr.

Wymagane jest, by w projekcie uwzględnione zostały statyczne wymagania konstrukcyjne oraz rozwiązania zapewniające skuteczne odprowadzanie wody oddziałującej na izolację przeciwwodną za pomocą takich sposobów, jak zaplanowanie nachylenia odpływu wody, ułożenie pasm zgodnie z kierunkiem tego nachylenia lub położenie warstw odsączających. Wytyczne przedstawiają najważniejsze zalecenia wykonawcze dla rozwiązań systemowych wymienionych systemów zabezpieczeń ciężkich.

Techniki montażu izolacji przeciwwodnych

W opracowaniu przedstawiono najistotniejsze wskazówki dotyczące sposobu montażu pap i membran. Sklejanie – klejenie całopowierzchniowe (w procesie wylewania i klejenia na gorąco lub na zimno, w procesie zgrzewania przez nadtapianie palnikiem, przez nanoszenie szczotką dekarską i samoprzylepne sklejanie na zimno), klejenie częściowopowierzchniowe (punktowe lub przerywane liniowo mocowanie materiału na podkładzie). Łączenie – chemiczne (z użyciem rozmiękczacza), termiczne (zgrzewanie gorącym powietrzem, wulkanizacja), zgrzewanie (dielektryczne, gorącym klinem) oraz stosowanie taśm uszczelniających, mechaniczne.

Jakość prac przy montażu izolacji powinna być na bieżąco kontrolowana i w zależności od potrzeb podejmowane muszą być odpowiednie czynności. Wytyczne zawierają katalog rozwiązań stosowanych dla dachów o nachyleniach połaci powyżej 5% (∼3°), w szczególności przy ich ekspozycjach wystawionych na działanie termiczne słońca i promieni UV.

Detale pokrycia dachowego

Obok kwestii projektowo-wykonawczych poziomych konstrukcji warstw stropodachu ważnymi jego fragmentami są wszelkie połączenia z elementami pionowymi, wykończeniami krawędzi dachowych, połączenia z elementami przenikającymi przez konstrukcję dachu oraz szczelinami dylatacyjnymi. Projekt musi zakładać fachowe wykonanie takich szczegółów z uwzględnieniem takiej konstrukcji, która by w eksploatacji była dostępna do sprawdzenia stanu technicznego i konserwacji oraz wodoszczelna aż do swoich górnych zakończeń, a przy tym odporna na obciążenia termiczne, mechaniczne i atmosferyczne.

Problem ten dotyczy połączeń z elementami na stałe związanymi z podłożem (połączenia sztywne) oraz podlegającymi różnego rodzaju przemieszczeniom względem podkładu (połączenia ruchome). Aby wykluczyć w sferach połączeń przeciążenia siłami rozciągającymi, poprzecznymi i ścinającymi, należy zawsze unikać sztywnych połączeń izolacji z elementami budowlanymi, które są od siebie statycznie oddzielone, co wymaga zaprojektowania odpowiednich rozwiązań konstrukcyjnych.

W miarę możliwości połączenia i elementy wykończeniowe powinny być wykonane z materiałów takich samych, co izolacja przeciwwodna. Wytyczne przedstawiają ważniejsze szczegóły rozwiązania połączeń izolacji przeciwwodnych z najczęściej spotykanymi pionowymi elementami budowlanymi (przypadki okapów, połączeń z otynkowanymi strefami attyk, szczelin dylatacyjnych, obróbek blacharskich w połączeniu z papami/membranami, połączeń przy  drzwiach oraz połączeń przy elementach przenikających – świetlików, rur wywiewnych, podpór, masztów antenowych i zakotwiczeń, elementów wykończeniowych krawędzi dachu – obróbek zabezpieczających jego krawędzie, nakryw, szczelin dylatacyjnych, systemów odwodnień połaci dachowych, otworów spustowych oraz ukształtowania okapów dachowych przy rynnach) (rys. 4–5, 6–7).

Konserwacja, pielęgnacja, naprawy

W opracowaniu zwraca się uwagę na konieczność utrzymania izolacji przeciwwodnej w należytym stanie technicznym, co wymaga okresowego jej sprawdzania i w razie konieczności wykonywania prac konserwacyjnych i pielęgnacyjnych. Ich zakres zależy od odporności izolacji na starzenie, co zależy głównie od jakości i rodzaju zabezpieczenia powierzchni dachu.

Dobrym rozwiązaniem tego problemu jest zawarcie specjalnej umowy na prace  konserwacyjne pomiędzy właścicielem a wykonawcą dachu, które obejmują takie czynności, jak: zależnie od intensywności cykliczne usuwanie zanieczyszczeń i roślin mogących zatykać instalacje odwadniające i wytwarzać na powierzchni dachu humus, sprawdzanie stanu technicznego wszelkich połączeń poziomych i pionowych, odpowiednie zabiegi antykorozyjne części metalowych i osłon podatnych na rdzę, renowację uszkodzeń, wyrównywanie wywianego żwiru itp.

Ich częstotliwość uzależniona jest od takich czynników, jak: kąt nachylenia połaci dachowej, obciążenia termiczne, mechaniczne, chemiczne, biologiczne i pozostałe wpływy środowiska stanowiące obciążenie dla izolacji przeciwwodnej dachu oraz związane z tym procesy starzenia. Opracowanie zawiera również wskazówki postępowania naprawczego i renowacyjnego w przypadku pojawienia się wymienionych rodzajów uszkodzeń izolacji przeciwwodnych.

Uwagi końcowe

Autorzy opracowania dołożyli starań, by możliwie wiernie przetłumaczyć wytyczne Międzynarodowego Stowarzyszenia Przemysłu Dekarskiego IFD. Wykonali tę pracę z niemiłą świadomością obecności wielu luk informacyjnych, jakie zaistniały choćby z uwagi na różnice w przepisach polskich i zagranicznych, czego przykładem jest brak w polskich unormowaniach budowlanych pojęcia obciążenia użytkowego dla dachów, do którego systematyki wytyczne się odwołują. Niekiedy zauważalny jest brak spójności w ujęciu problematyki. Wiele informacji się powtarza w różnych miejscach opracowania. Uniknięcie takich  niedomówień przy tego typu opracowaniach międzynarodowych wytycznych byłoby możliwe dzięki nadaniu im większej autonomii, czyli potraktowaniu ich jako literatury pomocniczej, będącej podstawą autorskiej publikacji odwołującej się do polskich realiów budowlanych.

KWIECIEŃ 2009

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!