Cechy i właściwości płyt gipsowo-kartonowych

Obecnie płyty g-k używa się do stawiania ścianek działowych lub do budowy sufitów podwieszanych. Płyty te mają cały wachlarz zalet:

• są łatwe w montażu,
• można je montować o każdej porze roku,
• są niezwykle łatwe w obróbce,
• można je formować zwykłym nożem,
• dzięki profilom krzywoliniowym płyty gipsowo-kartonowe umożliwiają postawienie ścianki łukowej.

Oprócz tego w środku ścianki możliwe jest umieszczenie przewodów elektrycznych oraz można je łatwo wymienić w przypadku uszkodzenia.

Płyty g-k, będące materiałem w pełni ekologicznym, składają się z gipsu oklejonego kartonem. Gips jest naturalnym regulatorem wilgotności powietrza, dzięki czemu stwarza w pomieszczeniach korzystny mikroklimat zarówno dla ludzi, jak i zwierząt oraz roślin. Idealnie gładka powierzchnia płyt stanowi doskonałe podłoże dla wszelkiego rodzaju farb, tapet oraz płytek. Dodatkowo mają one mały ciężar własny – od 26 kg/m² (ścianki na konstrukcji z profili CW/UW 50 z pojedynczym poszyciem płytą g-k) do 74 kg/m² (ścianki o profilach CW/UW 100 i potrójnym poszyciem płytami g-k). Nie stanowią więc dużego obciążenia dla stropu.

Ciężar ściany jest nawet kilkukrotnie niższy od ścian wykonanych w technologii masywnej, co obniża koszt całej konstrukcji budynku. Dla porównania masa murowanej ściany działowej o identycznej grubości 12,5 cm wynosi ok. 165 kg/m².

Grubość ściany działowej z płyt gipsowych zaczyna się od 75 mm – składa się ona z profilu stalowego o grubości 50 mm i dwóch płyt gr. 12,5 mm.

Producenci oferują dużo rodzajów płyt gipsowych, co pozwala na naprawdę szerokie zastosowanie w budownictwie. Na rynku można znaleźć płyty impregnowane, a także płyty o podwyższonej ognioodporności, wytrzymałości, izolacyjności akustycznej czy odporności na uderzenia. Istnieje również cały szereg płyt specjalistycznych stosowanych w miejscach o wysokim obciążeniu wodą, takich jak baseny czy natryski, a także płyty promieniochłonne. Zabezpieczają one przed promieniami rentgenowskimi i promieniami gamma, pochodzącymi z aparatów i urządzeń stosowanych w medycynie i przemyśle.

Najpopularniejsze są płyty typu A (dawniej GKB), stosowane w pomieszczeniach suchych, w których wilgotność nie przekracza 70%. Ich dłuższe krawędzie są wyprofilowane tak, aby po przykręceniu płyt w zagłębieniu zmieściła się masa szpachlowa i taśma zbrojąca. Standardowa płyta gipsowo-kartonowa ma przeważnie 1,20 m szerokości i 2, 2,6 lub 3 m długości. Dobór długości płyty zależy od wysokości pomieszczeń, rodzaju transportu (przy transporcie windą dłuższe płyty mogą się do niej nie zmieścić) oraz rozplanowania zużycia materiału. Płyty najczęściej występują w grubości 12,5 mm i 15 mm.

Płyty gipsowo-kartonowe doskonale sprawdzą się też do podniesienia jakości naszego sufitu. Wytłumią go, ocieplą, podniosą odporność ogniową, a na koniec, montując je, zadbamy o estetykę naszego wnętrza.

Jeśli pokusimy się o klapę rewizyjną, która umożliwi nam łatwy dostęp do przykrytych płytami elementów, możemy w ten sposób ukryć instalacje sanitarne i elektryczne, które mieszczą się pod stropem. Jeśli nie zamontujemy klapy, w przypadku awarii grozi nam demontaż płyt. Dlatego tak samo w tym wypadku, jak i w każdym innym, kiedy podejmujemy się remontu lokalu mieszkalnego lub użytkowego, musimy robić go z głową i wszystko dokładnie przeanalizować. Za pomocą płyt możemy też ukryć wszelkie niedoskonałości ścian.

Zobacz też: Bierne zabezpieczenia przeciwpożarowe konstrukcji

Płyty możemy mocować za pomocą kleju gipsowego lub profili metalowych. Pozornie pomocny może być wolnostojący stelaż, ale nie polecamy tego rozwiązania. Zabiera sporo miejsca i kosztuje, dlatego optujemy za prostszymi sposobami wykańczania naszych pomieszczeń.

Odporne na wilgoć

Impregnowane płyty g-k typu H2 (dawniej GKBI) są nazywane potocznie płytami „hydro”. Ten rodzaj płyt możemy poznać po zielonym kolorze kartonu. Ich rdzeń gipsowy jest nasączony preparatem zwiększającym napięcie powierzchniowe wody stykającej się z gipsem co w praktyce powoduje, że płyta typu H2 charakteryzuje się niższą chłonnością wody. Oprócz tego karton jest zaimpregnowany przeciwgrzybicznie. Pomimo tego zabezpieczana płyty o tej charakterystyce nie powinny być stosowane w pomieszczeniach o wilgotności powyżej 85%.

Płyty „hydro” możemy z powodzeniem stosować w łazienkach i kuchniach w budynkach mieszkalnych jedno- i wielorodzinnych oraz w budynkach użyteczności publicznej. Rozwiązania tego nie powinno się stosować w kuchniach żywienia zbiorowego oraz w łaźniach publicznych.

Odporne na ogień

Odporność ogniowa jest bardzo ważnym pojęciem związanym ze zdolnością elementu budynku do spełniania określonych wymagań podczas pożaru. Dzięki zastosowaniu tego rodzaju płyt możliwe jest uzyskanie ściany nawet o klasie odporności ogniowej REI 120. Obecnie płyty tego typu mają oznaczenie F (dawniej GKF) i w praktyce mają podwyższoną odporność na działanie ognia oraz wysokich temperatur. Ten rodzaj płyt występuje najczęściej w kolorze różowym i potocznie jest nazywany płytą „fire”. Ich rdzeń jest wzmocniony włóknem szklanym.

Płyty typu F dopuszcza się do stosowania w pomieszczeniach o wilgotności powietrza do 70%. W innym przypadku należy zastosować specjalną płytę typu FH, która zapewnia odporność zarówno na ogień, jak i wilgoć.

Odporne na hałas

Ten rodzaj płyt ze względu na swoje właściwości zalecany jest do budowania przegród tam, gdzie izolacyjność i komfort akustyczny mają kluczowe znaczenie, np. w gabinetach, pokojach hotelowych, salach kinowych lub pomiędzy lokalami mieszkalnymi. Zastosowanie takiego rodzaju płyt może zwiększyć izolacyjność akustyczną ściany o 5–7 dB w stosunku do ściany typowej.

Płyty akustyczne można poznać po niebieskim kolorze kartonu. Dzięki ich zastosowaniu można wznieść ścianę, która charakteryzuje się parametrem izolacyjności RA1 nawet na poziomie 75 dB. Dla porównania typowa ściana działowa na konstrukcji z profili CW 50 i UW 50 z podwójnym poszyciem płytą o grubości 12,5 mm charakteryzuje się izolacją akustyczną na poziomie ok. 50 dB.

Warto zaznaczyć, że do uzyskania oczekiwanego efektu akustycznego nie wystarczą same parametry płyty. Należy zadbać również o prawidłową technologię montażu, czyli zastosowanie taśmy izolacyjnej, użycie wełny, dokładne zaizolowanie puszek elektrycznych oraz odpowiednie zaszpachlowanie łączeń płyt oraz wkrętów.

Odporne na promieniowanie

Płyty chroniące przed promieniowaniem rentgenowskim można stosować w przychodniach i szpitalach. Na rynku występują zarówno płyty gipsowo-kartonowe z dodatkową powłoką ołowianą o różnej grubości, w zależności od wymagań, jak również płyty bez ołowiu, które dzięki specjalnym dodatkom do rdzenia również są w stanie zatrzymać promieniowanie.

Płyty RTG obrabia się podobnie do standardowych płyt. W przypadku płyt z powłoką ołowianą należy oprócz powszechnie używanych profili do suchej zabudowy, wykorzystać specjalne taśmy z ołowiem. Płyty RTG bez ołowiu wymagają zastosowania specjalnej masy szpachlowej do spoinowania.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!