Nawet poprawne wykonanie hydroizolacji nie zabezpiecza przed wnikaniem wilgoci w warstwy konstrukcji. Dlatego koniecznie należy wykonać barierę przerywającą podciąganie kapilarne. Stosuje się do tego celu żywice reaktywne. Bariera ta musi być wyprowadzona do górnej krawędzi kształtki przelewowej oraz do wierzchu warstwy pod okładzinę ceramiczną plaży. Warstwa przerywająca podciąganie kapilarne w żadnym wypadku nie może zastępować hydroizolacji (i odwrotnie). Dylatacja między niecką a plażą zawsze jest uszczelniana dwupłaszczyznowo (rys. 10).
Na etapie betonowania konstrukcji należy obsadzić wkładkę uszczelniająco-dylatacyjną, pamiętając o bardzo starannym zagęszczeniu betonu w jej obrębie. Drugie uszczelnienie następuje na etapie wykonywania uszczelnienia zespolonego, nad dylatacją – w warstwie hydroizolacji należy wkleić systemową taśmę uszczelniającą.
I tu jedna bardzo ważna uwaga. W poprzednim artykule dotyczącym basenów2) jako źródło wymagań dla mas dylatacyjnych została przywołana norma PN-EN ISO 11600:2004 „Konstrukcje budowlane. Wyroby do uszczelniania. Klasyfikacja i wymagania dotyczące kitów” [9]. Tytuł normy może być w tym wypadku mylący. Nie można traktować tutaj elastycznej masy jako uszczelnienia (rys. 12). Taśmę uszczelniającą (o szerokości umożliwiającej swobodne odkształcanie się i pozwalającej na pewne wtopienie w masę uszczelniającą) należy wywinąć w literę ?. Stosowany do tego celu sznur wypełniający musi cechować się zamkniętymi porami, a elastyczne wypełnienie musi być odporne nie tylko na wodę, lecz także na środki czyszczące, a w przypadku basenów solankowych czy termalnych – również na agresję chemiczną i temperaturę. Najczęściej stosuje się masy na bazie silikonów, tiokoli czy żywic poliuretanowych (także reaktywnych).
 |
| Rys. 11. Przelew typu Wiesbaden z wysokim lustrem wody |
