Charakterystyka i zakres stosowania tynków
Dobry i trwały tynk powinien się charakteryzować następującymi cechami [20]:
- trwałe przyleganie do podłoża,
- brak widocznych rys i pęknięć,
- odpowiednia trwałość barwy,
- odpowiednia trwałość faktury,
- odpowiednia wytrzymałość.
Przyczepność tynku do podłoża jest wynikiem jego mechanicznego i chemicznego połączenia z podłożem (mechanicznego zazębiania się zaprawy w nierównościach podłoża oraz wiązania chemicznego zaprawy z podłożem).
Wpływ na przyczepność tynku do podłoża mają [21-25]:
- czystość podłoża - brak luźnych fragmentów, czysta i odpylona powierzchnia,
- chropowatość powierzchni,
- wilgotność podłoża,
- skład i rodzaj zaprawy oraz rodzaj podłoża,
- miejsce zastosowania,
- sposób układania i warunki dojrzewania,
- doświadczenie wykonawcy.
Tynki jednowarstwowe wykonywane są zasadniczo w jednym etapie roboczym przez naniesienie narzutu bezpośrednio na podłoże, natomiast tynki wielowarstwowe wykonywane są w kilku etapach (w zależności od liczby poszczególnych warstw) i składają się z:
- obrzutki o maksymalnej grubości 5 mm, której zadaniem jest zapewnienie dobrej przyczepności tynku do podłoża; najczęściej wykonana jest z bardzo rzadkiej zaprawy,
- narzutu wykonywanego w jednej lub wielu warstwach o maksymalnej grubości 10-20 mm (w zależności od jakości podłoża, rodzaju tynku, warunków wykonawczo-eksploatacyjnych), którego zadaniem jest wyrównanie podłoża do wymaganej płaszczyzny; zasadniczo narzut wykonywany jest z zaprawy o gęstej konsystencji,
- gładzi o grubości 2-5 mm układanej na powierzchni narzutu w celu wyrównania powierzchni i nadania wymaganej faktury oraz gładkości wierzchniej warstwie tynku.
Przy stosowaniu nowoczesnych tynków dwu- lub trójwarstwowych rolę obrzutki może czasami, w uzasadnionych przypadkach, spełnić środek gruntujący tworzący warstwę sczepną (tzw. mostek sczepny) i ograniczający chłonność podłoża. Na zagruntowaną powierzchnię nakłada się tynk podkładowy i - jeśli wyprawa nie ma stanowić podłoża pod okładzinę ścienną - drobnoziarnisty tynk nawierzchniowy, szlachetną wyprawę cienkowarstwową względnie gładź szpachlową.
Sposób wykonania tynków zwykłych jedno- i wielowarstwowych opisany jest szczegółowo w normie PN-B-10100:1970 [19] oraz Warunkach technicznych wykonania i odbioru robót [20].
W TABELI 2 przedstawiono podział tynków na kategorie z ich ogólną charakterystyką.
![]() |
TABELA 2. Podział tynków zwykłych ze względu na technikę wykonania według PN-70/B-10100 [19] |
Czytaj też: Rola zaprawy murarskiej w kształtowaniu integralności muru licowego >>>
W zależności od rodzaju zaprawy użytej do tynkowania rozróżnia się następujące rodzaje tynków zwykłych i uszlachetnionych:
- cementowe (C),
- cementowo-wapienne (CW),
- wapienne (W),
- gipsowe (G),
- gipsowo-wapienne (GW),
- cementowo-gliniane (CGL),
- gliniane (GL),
- gliniano-gipsowe (GLG),
- gliniano-wapienne (GLW).
Zalecane marki i konsystencje zapraw tynkarskich, podanych w wycofanej normie PN-90/B-14501 [14], przedstawiono w TABELI 3.
![]() |
TABELA 3. Zalecane rodzaje, marki i konsystencje zapraw tynkarskich według PN-90/B-14501 [14] |
Obowiązującą klasyfikację właściwości stwardniałych zapraw według PN-998-1 [1] przedstawiono w TABELI 4, jednak powszechnie stosowana jest również klasyfikacja według nieaktualnej już normy PN-B-10109:1998 [25] zgodnie z TABELĄ 5.
![]() |
TABELA 4. Klasyfikacja właściwości zapraw stwardniałych według PN-EN-998-2 [8] |
![]() |
TABELA 5. Klasyfikacja właściwości suchych mieszanek tynkarskich według PN-B-10109 [16] |
DOŁĄCZ DO NEWSLETTERA – kliknij tutaj » |