Stan techniczny izolacji technicznych
Stan techniczny izolacji instalacji technicznych w istniejących budynkach wybudowanych w XX wieku do okresu budownictwa wielkopłytowego (czyli do ok. lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku) został określony na podstawie inspekcji wybranych budynków mieszkalnych na terenie województwa śląskiego (Katowice, Siemianowice Śląskie, Bytom, Gliwice, Tychy, Chorzów).
Generalnie części zaizolowane bądź konieczne do izolacji instalacji technicznych znajdowały się w częściach poziemnych budynków, czyli w pomieszczeniach piwnicznych.
Możliwość wejścia na tereny budynków oraz informacje techniczne zostały pozyskane dzięki uprzejmości administracji wspólnot mieszkaniowych, zarządców nieruchomości, bądź indywidualnych właścicieli, lub najemców lokali danego budynku.
Czytaj też: Grubości termoizolacji w instalacjach technicznych i przemysłowych >>>
Dodać należy, że część starego budownictwa na terenie województwa śląskiego nie posiada wspólnych przewodów grzewczych (czy to pochodzących od kotłowni umiejscowionej w budynku, czy też instalacji ogrzewania miejskiego), tylko zapotrzebowanie na ciepło jest realizowane przez indywidualne piece (przeważnie opalane węglem) umiejscowione w lokalach mieszkalnych wraz z własnym rozprowadzeniem instalacji grzewczych w pomieszczeniach.
Przedstawione w artykule zdjęcia (FOT. 3-4, FOT. 5-8, FOT. 9-10, FOT. 11-17 i FOT. 18) przedstawiają stan instalacji technicznych w wybranych budynkach na terenie województwa śląskiego.
W znacznej części wizytowanych budynków izolacje techniczne były wykonane z wełny mineralnej przeważnie o przekroju owalnym. Grubość izolacji z wełny mineralnej wahała się od 2 cm do 7 cm. Pozostała część wizytowanych instalacji albo była zaizolowana nowym materiałem, przeważnie otuliną z pianki polietylenowej (grubość izolacji wahała się od 1,5 cm do 2,0 cm), albo izolacji rur w ogóle nie było.
 |
| Fot. 3-4. Mostki cieplne w praktycznie dobrze zachowanej izolacji technicznej w budynku wielorodzinnym; fot.: archiwum autora |
 |
| Fot. 5-8. Uszkodzenia izolacji technicznej: wgniecenia, zniszczenia płaszcza zewnętrznego izolacji, brak ciągłości izolacji; fot.: archiwum autora |
 |
| Fot. 9-10. Brak izolacji zaworów; fot.: archiwum autora |
Stan izolacji, jak można zaobserwować na zamieszczonych zdjęciach, był różny (FOT. 3-4). Dość często obserwowano uszkodzenia powierzchni, wgniecenia (FOT. 5), zniszczenia zewnętrznej powierzchni płaszcza izolacji (FOT. 6), brak ciągłości izolacji (FOT. 7-8). Bardzo często nie izolowane były wszelkiego rodzaju zawory (FOT. 9-10), kolanka i przejścia pomiędzy pomieszczeniami (FOT. 11-17). W przypadkach wykorzystywania otulin z pianki polipropylenowej zauważono izolowanie wyrobami o innej średnicy wewnętrznej niż przewody rurowe (prawdopodobnie były to izolacje montowane indywidualnie) (FOT. 18).
Analizując istniejące izolacje instalacji technicznych, naturalne było zagadnienie związane z izolacjami wykonanymi z azbestu [8, 9]. Wyroby termoizolacyjne zawierające azbest były stosowane na szeroką skalę w budownictwie w latach 60. ubiegłego wieku, kiedy to rozpoczęto masową produkcję w czterech zakładach wyrobów azbestowo-cementowych (produkcję wyrobów z azbestu rozpoczęto w Polsce już w 1907 roku, a jej szybki rozwój nastąpił po roku 1950, trwając do 28 września 1998 r.) [9].
Wyroby azbestowe w budownictwie były stosowane w postaci popularnego eternitu, czyli falistych płyt azbestowo-cementowych stanowiących pokrycia dachowe, płyty płaskie prasowane, płyty KARO – dachowe pokrycia lub elewacje, rury azbestowo-cementowe wysokociśnieniowe (krokidolit) i kanalizacyjne stosowane jako przewody dymowo-spalinowe, wentylacyjne, kształtki azbestowo-cementowe oraz elementy wielkowymiarowe, płyty azbestowo-cementowe płaskie wykorzystywane w lekkich przegrodach ścian warstwowych i wbudowane w płyty warstwowe prefabrykowane oraz wyroby miękkie, np. sznury, płótna, tkaniny azbestowe.
 |
| Fot. 11-17. Brak izolacji zaworów, kolanek i przejść pomiędzy pomieszczeniami; fot.: archiwum autora |
 |
| Fot. 18. Nieciągłość nowej izolacji związana ze źle dobraną średnicą otuliny do średnicy przewodu; fot.: archiwum autora |
Azbest w budownictwie był wykorzystywany wszędzie tam, gdzie potrzebna była podwyższona odporność ogniowa i zabezpieczenia ogniochronne elementów narażonych lub potencjalnie narażonych na wysoką temperaturę (klapy przeciwpożarowe, ciągi telekomunikacyjne, tablice rozdzielcze elektryczne, węzły ciepłownicze, obudowa klatki schodowej, przejścia kabli elektrycznych, przewodów ciepłowniczych i wentylacyjnych między stropami, zabezpieczenia elementów stropowych i ściennych strychów, piwnic, dróg ewakuacyjnych, konstrukcji stalowych), a także jako zabezpieczenie termoizolacyjne (np. sznury azbestowe).
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od zarządców wspólnot, jak i administracji spółdzielni mieszkaniowych materiałami zawierającymi azbest stosowanymi wewnątrz budynków były rury zsypowe w budynkach wielorodzinnych oraz kanalizacyjne.
Z podanych informacji wynikało, że nie stosowano wyrobów miękkich do izolowania termicznego rur i przewodów technicznych w budynkach wielorodzinnych. Tego typu zabezpieczenia występowały (w niektórych zakładach dalej występują) w instalacjach przemysłowych.
| DOŁĄCZ DO NEWSLETTERA – kliknij tutaj » |
