Dylatacje w systemach ETICS a izolacyjność termiczna

Współczynnik przenikania ciepła ścian zewnętrznych, stanowiących obudowę budynku z pomieszczeniami o regulowanej temperaturze nie mniejszej niż 16°C, od 1 stycznia 2017 r. nie powinien być wyższy niż 0,23 W/(m²·K). Po 2020 r. nastąpi dalsze zaostrzenie wymagań do wartości maksymalnej na poziomie 0,20 W/(m²·K).

Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1], stawia odrębne wymagania dla ścian przyległych do szczelin dylatacyjnych. Wartość współczynnika przenikania ciepła takich ścian jest uzależniona od szerokości zastosowanej szczeliny. Wartością graniczną jest 5 cm (TAB. 1).

Ściany przyległe do dylatacji o mniejszej szerokości powinny charakteryzować się wartością współczynnika U_Cmax = 1,0 W/(m²·K). Dodatkowym warunkiem jest trwałe zamknięcie dylatacji oraz wypełnienie termoizolacją na głębokość min. 20 cm. Dla szczelin szerszych niż 5 cm należy przyjąć wartość współczynnika przenikania ciepła U_Cmax= 0,7 W/(m²·K), bez względu na sposób zamknięcia i izolowania szczeliny.

W przypadku szczelin o gr. do 5 cm, które nie są trwale zamknięte, nie doprecyzowano przepisów dotyczących izolacyjności cieplnych. Można domniemywać, iż w takim przypadku powinno się przyjmować wartości współczynników przenikania ciepła jak dla ścian zewnętrznych. Wymagania dotyczące dylatacji, które przekraczają 5 cm i wynoszą np. 50 cm, wydają się istotnie zaniżone w stosunku do wymagań dla ścian zewnętrznych.

Badania stanu ochrony cieplnej w obrębie dylatacji

TABELA 1. Wartości współczynnika przenikania ciepła dla przegród budowlanych [1]

Zrealizowany budynek nie zawsze wykonany jest zgodnie z projektem pod względem izolacyjności cieplnej przegród budowlanych. Przyczyny takiego stanu mogą być zróżnicowane i dotyczyć użycia innych materiałów budowlanych (niezgodnych z projektem) lub zastosowania materiałów budowlanych o innej grubości.

Może dojść dodatkowo do powstania imperfekcji wykonawczych, powstałych wskutek niewłaściwego poziomu wykonawstwa robót budowlanych. Aby dokonać poprawnej oceny stanu ochrony cieplnej budynku metodami nieniszczącymi, można wykonać badania termowizyjne.

Termowizja jest metodą badawczą polegającą na zdalnej i bezdotykowej ocenie roz­kładu temperatury na powierzchni badanego ciała. Metoda ta jest oparta na obserwacji i zapisie rozkładu promieniowania podczerwonego wysyłanego przez każde ciało, którego temperatura jest wyższa od zera bezwzględnego, i przekształceniu tego promieniowania na światło widzialne.

Czytaj też: Ocieplanie ścian w technologii szkieletowej - prawo a technologia >>>

Pomiary termowizyjne stanowią skomplikowaną dziedzinę metrologii, wymagającą dużej wiedzy z zakresu techniki materiałowej i cieplnej, umiejętności właściwej oceny warunków środowiskowych, a także praktyki. W połączeniu z innymi metodami badawczymi i pomiarami cieplnymi umożliwiają kompleksową ocenę izolacyjności termicznej przegród zewnętrznych, pod warunkiem spełnienia wszystkich wymogów dotyczących sposobu prowadzenia badań i pomiarów oraz zasad interpretacji uzyskanych wyników.

W celu oceny stanu ochrony cieplnej przydylatacyjnych ścian zewnętrznych autorzy opracowania wykonali pomiary termowizyjne.

Badania wykonano w zróżnicowanych warunkach środowiska zewnętrznego. Pomiar rozkładu temperatur przeprowadzono metodą termograficzną za pomocą dwóch urządzeń termowizyjnych - kamery termowizyjnej oraz monitora LCD umożliwiającego podgląd efektów przeprowadzanych badań w czasie rzeczywistym.

Badania zostały przeprowadzone od strony zewnętrznej w obrębie dylatacji ścian zewnętrznych budynków ocieplonych w systemie ETICS. Badania wykonano zgodnie z zaleceniami i wytycznymi normy PN-EN 13187:2001 [2].

Dla ułatwienia identyfikacji obrazy termowizyjne zestawione są z fotografią miejsca wykonania. Termogramy barwne przedstawiają rozkłady ilościowe temperatur w postaci barwnych izoterm, z których każda przedstawia pewien przedział temperatury, podany po prawej stronie wydruku w skali barw. Na termogramach podano wartości temperatury w kilku wybranych punktach.

Opcjonalnie przedstawiono także obszary odpowiadające charakterystycznym rozkładom temperatur, dla których wyznaczono wartości ekstremalne, tj. minimalne i maksymalne wartości temperatury. Dodatkowo wyznaczano temperaturę w miejscach krytycznych występujących defektów cieplnych.

Zasada diagnozowania izolacyjności przegród budowlanych polegała na określeniu rzeczywistego rozkładu temperatury na badanej powierzchni ściany, ustaleniu czy rozkład temperatury jest prawidłowy, czy też identyfikuje anomalie bądź defekty termiczne, np. w postaci nieciągłości izolacji termicznej lub jej braku.