Izolacje.com.pl

Zaawansowane wyszukiwanie

Ocieplanie trudnych miejsc w BSO

Z doświadczeń w realizacji bezspoinowych systemów ociepleń (BSO), zwanych dawniej metodą lekką-mokrą, a od niedawna ETICS (ang. External Thermal Insulation Composite Systems) wynika, że o efektywności dociepleń (przy założeniu właściwego rozpoznania właściwości obiektu i poprawnego wykonania projektu z dobranymi odpowiednio wartościami cieplnymi) decydują dwa czynniki: jakość zastosowanych poszczególnych składników oraz wykonawstwo.

Zobacz także

fischer Polska sp. z o.o. Zalecenia dotyczące renowacji istniejącego systemu ETICS

Zalecenia dotyczące renowacji istniejącego systemu ETICS Zalecenia dotyczące renowacji istniejącego systemu ETICS

Przed podjęciem decyzji o wykonaniu dodatkowego docieplenia konieczna jest szczegółowa inwentaryzacja istniejącego układu/systemu ocieplenia oraz podłoża. Ocenę taką należy wykonać etapowo.

Przed podjęciem decyzji o wykonaniu dodatkowego docieplenia konieczna jest szczegółowa inwentaryzacja istniejącego układu/systemu ocieplenia oraz podłoża. Ocenę taką należy wykonać etapowo.

RAXY Sp. z o.o. Nowoczesne technologie w ciepłych i zdrowych budynkach

Nowoczesne technologie w ciepłych i zdrowych budynkach Nowoczesne technologie w ciepłych i zdrowych budynkach

Poznaj innowacyjne, specjalistyczne produkty nadające przegrodom budowlanym odpowiednią trwałość, izolacyjność cieplną i szczelność. Jakie rozwiązania pozwolą nowe oraz remontowane chronić budynki i konstrukcje?

Poznaj innowacyjne, specjalistyczne produkty nadające przegrodom budowlanym odpowiednią trwałość, izolacyjność cieplną i szczelność. Jakie rozwiązania pozwolą nowe oraz remontowane chronić budynki i konstrukcje?

Purinova Sp. z o.o. Turkusowa drużyna Purios ciepło wita pomarańczowego bohatera

Turkusowa drużyna Purios ciepło wita pomarańczowego bohatera Turkusowa drużyna Purios ciepło wita pomarańczowego bohatera

Wy mówicie, a my słuchamy. Wskazujecie na nudne reklamy, inżynierów w garniturach, patrzących z każdego bilbordu i na Mister Muscle Budowlanki w ogrodniczkach. To wszystko już było, a wciąż zapomina się...

Wy mówicie, a my słuchamy. Wskazujecie na nudne reklamy, inżynierów w garniturach, patrzących z każdego bilbordu i na Mister Muscle Budowlanki w ogrodniczkach. To wszystko już było, a wciąż zapomina się o kimś bardzo ważnym.

Fot. 1. Budynek wolno stojący w fazie ocieplania ścian elewacyjnych płytami styropianowymi

Fot. 1. Budynek wolno stojący w fazie ocieplania ścian elewacyjnych płytami styropianowymi. Płyty izolacyjne są naklejane na elewację metodą mijankową, także w narożach. W tych miejscach, zgodnie z zasadą, płyty zostaną ucięte na wymiar dopiero po całkowitym związaniu zaprawy klejowej. Na niektórych złączach międzypłytowych widoczne są zatarcia zaprawą klejową (efektywniejsza byłaby pianka PUR). Są to miejsca, gdzie pojawiły się szczeliny, które wypełniono dopasowanymi do ich grubości paskami styropianu. W rozwiązaniu zdecydowano się na odstąpienie od montażu listew cokołowych – ich rolę przejęły bowiem górne krawędzie fundamentowych płyt hydroizolacyjnych XPS wyprowadzonych na cokół. Wcześniej w trakcie wznoszenia kondygnacji pod płytą balkonową i nad oknami wbudowane zostały płyty styropianowe EPS profilaktycznie ocieplające miejsca, gdzie podczas eksploatacji mogłoby dojść do wystąpienia mostków termicznych.

Wykonanie ocieplenia metodą BSO sprowadza się do zamocowania na ścianie systemu warstwowego złożonego z materiału termoizolacyjnego, warstwy zbrojonej i wyprawy tynkarskiej. Do mocowania służą zaprawy klejące i ewentualne dodatkowe łączniki mechaniczne. Termoizolację stanowią okładziny w postaci formatowanych płyt o zróżnicowanej grubości – najczęściej ze styropianu lub wełny mineralnej (szklanej lub skalnej). Siatka mechanicznie wzmacnia płaszczyznę termoizolacji, na której spoczywa wyprawa tynkarska, i zapewnia skuteczność przylegania tej wyprawy do termoizolacji. Wyprawa chroni system przed czynnikami zewnętrznymi oraz pełni funkcje estetyczne (rys. 1). Metoda BSO znana jest w Polsce już od ponad 40 lat. W tym czasie, a zwłaszcza w ostatnim piętnastoleciu, system ulegał wielu modyfikacjom oraz uwidocznił swoje mocne i słabe strony.

Uwagi ogólne

Oględziny wykonanych prac zwykle prowadzą do konkluzji, że o trwałości systemu decyduje jakość robót, zwłaszcza dokładne wykonanie najdrobniejszych detali. Nawet stosowanie najlepszych materiałów zgodnych z systemem nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty, jeśli gdziekolwiek na ścianie popełniano błędy wykonawcze.

Szczególnej dbałości w pracach wymagają tzw. trudne miejsca na elewacjach. Tym pojęciem określa się strefy, gdzie mocowanie systemu dociepleniowego może przysparzać dodatkowych kłopotów. Takie miejsca zazwyczaj wymagają ze strony wykonawców podwyższonych starań, większej dokładności, wysiłku i nakładów rzeczowych, a ze strony inspektorów nadzoru budowlanego – wnikliwszych kontroli. Może to być np. podyktowane trudnościami dostępu do ocieplanej strefy, co wiąże się z koniecznością wykonania dodatkowych prac związanych z dopasowaniem konstrukcji rusztowania, tak by uzyskać swobodny dostęp do niewygodnych miejsc pracy przy zachowaniu warunków bhp1).

Prace ociepleniowe w trudnej technologicznie strefie mogą też wymagać zastosowania dodatkowych elementów wzmacniających system (np. podwójnego nakładania siatek, montażu narożników itp.), środków poprawiających strukturę podłoża (jego przyczepność do zaprawy klejowej), a także technologii dotyczących takich zabiegów. Wszelkie niedopatrzenia i niedoróbki w tym względzie znacząco pogarszają skuteczność funkcjonowania systemów, a pojawiające się słabe miejsca są potencjalnymi źródłami ich destrukcji.

W artykule zostaną przedstawione niektóre ze słabych miejsc. Opisane trudności w obróbkach wynikają z naturalnych cech konstrukcyjnych elewacji, tzn. właściwości struktury ściany w określonych jej strefach. Takie miejsca są względnie łatwe w obróbkach pod warunkiem zachowania określonego reżimu technologicznego. Oznacza to w praktyce, że wykonawca musi wiedzieć o takich miejscach oraz znać sposób, jak powinno się takie strefy ocieplać.

Publikacja nie porusza problematyki występowania i sposobów likwidacji pierwotnych i wtórnych ognisk destrukcyjnych w określonych strefach na elewacji. Przypadki tych pierwszych najczęściej dotyczą technik i technologii eliminowania przyczyn zawilgocenia lub zasolenia podłoża oraz ochrony muru przed szkodliwym wpływem wilgoci i soli.

Przedstawione w artykule wątki nawiązują raczej do rozwiązań prewencyjnych, a więc zapobiegających w normalnych warunkach eksploatacyjnych penetracji wilgoci i soli do wnętrza systemu. Do powstawania ognisk wtórnych – obok przyczyn wynikających z nieusuniętych zawilgoceń i zasoleń – najczęściej dochodzi na skutek wszelkich fizycznych uszkodzeń systemów ociepleń powstałych w fazie robót ociepleniowych (przypadki zawinione, wynikłe z niedopatrzeń technologicznych i błędów wykonawczych, a także przypadki niezawinione – losowe) oraz w okresie eksploatacyjnym z powodu rozmaitych czynników.

Wśród nich warto wymienić uszkodzenia wynikające z braku tzw. kultury użytkowania budynku (szerzący się wandalizm, który jednak wymaga odrębnych metod postępowania). Renowacja takich uszkodzonych stref powinna być przeprowadzana na bieżąco już w fazie wykonawczej2), a w warunkach eksploatacyjnych – niezwłocznie po ich rozpoznaniu, gdyż zwlekanie z przeprowadzeniem naprawy potęguje rozmiary szkód.

Likwidacja tak powstałych trudnych miejsc wiąże się z koniecznością usunięcia dotychczasowej warstwy ocieplającej z elewacji i ponownego ocieplenia. Procesy destrukcji w uszkodzonych strefach pozostają zazwyczaj utajone (okresy inkubacji uszkodzeń, ich zasięg i skutki są bliżej nieokreślone, a negatywne skutki eksploatacyjne nie zawsze ujawniają się przy odbiorze robót). Z reguły ich likwidacja wymaga niewspółmiernie wysokich nakładów roboczych, rzeczowych i finansowych na remont i renowację. Najbardziej wymownymi składnikami takich kosztów (obok materiałów i robocizny) są kwoty przeznaczone na przeprowadzenie koniecznych ekspertyz, ponowne ustawianie rusztowań i usuwanie starej izolacji z elewacji.

Wybrane trudne miejsca ścian elewacyjnych

W dokumentacji projektu technicznego zgodnie z wytycznymi rozwiązań systemowych dla wykonawców robót ociepleniowych3) powinny się znaleźć zapisy dotyczące wykonawstwa ocieplenia trudnych miejsc zaobserwowanych podczas oględzin konstrukcji budynku, by możliwe było zaplanowanie dla niego optymalnego ocieplenia. W szczególności - obok wskazania rodzaju materiału termoizolacyjnego - muszą się w niej znaleźć m.in.:

  • dane charakterystyki technicznej budynku z uwzględnieniem jego wysokości, rodzaju ścian zewnętrznych i ich dotychczasowych izolacji (w tym m.in. dotyczące ścian piwnicznych i attykowych oraz konstrukcji balkonów i loggii),
  • szczegółowy opis oraz ocena istniejącego stanu technicznego zewnętrznej warstwy ścian, a także inne szczegóły wpływające na zakres i przebieg robót związanych z wykonaniem systemu izolacji cieplnej (np. nierówności i uszkodzenia powierzchni, stan spoin wypełnionych kitem itp.) ze wskazaniem sposobu jego przygotowania i wykonania ocieplenia (wraz z wyliczeniami współczynnika przenikania ciepła Uk, z uwzględnieniem mostków cieplnych),
  • rysunki ilustrujące sposoby ocieplenia trudnych miejsc (w tym jednoznacznie określony sposób zakończenia ocieplenia i jego połączenia z innymi elementami budynku, przejścia instalacji lub innych elementów budynku przez płaszczyzny ocieplane) z pokazaniem wzmocnień w miejscach szczególnych.

Warstwa ocieplająca w trudnych miejscach musi zapewniać całkowitą i trwałą szczelność oraz eliminować obecność w nich mostków cieplnych, a taką pewność daje stosowanie wyłącznie rozwiązań systemowych określanych przed producentów w aprobatach. Szczególnie ryzykowne w pracach ociepleniowych są techniki, w których lekkomyślnie łączy się składniki pochodzące z różnych systemów. Takie wybory – z pozoru podyktowane „troską” o efektywność ekonomiczną przedsięwzięcia – czynią dużo zła, bo faktycznie potęgują ryzyko powstania w niedalekiej perspektywie szkód, a ponadto uczestnikom procesu budowlanego odbierają należne uprawnienia gwarancyjne.

Wobec powyższego wszelkie materiały wchodzące w skład systemu ociepleniowego muszą być stosowane zgodnie z przeznaczeniem i instrukcjami technicznymi produktów, a także wykorzystywane do robót i poddawane procesom wiązania jedynie w określonych dla nich warunkach termicznych i pogodowych.

Przy montażu systemu ociepleniowego wyszczególniane są podstawowe fazy: przygotowanie podłoża, mocowanie płyt termoizolacyjnych, wykonanie zbrojonej warstwy szpachlowej, wykonanie wyprawy elewacyjnej. Każda z tych czynności, z pozoru łatwa i prosta, musi być dokonywana według pewnych zasad. Nieprzestrzeganie zaleceń i wymagań określonych przez producenta może doprowadzić do bardzo poważnych uszkodzeń systemu, a nawet do jego oderwania od ściany.

Rys. 1. Podstawowe elementy BSO: 1 – podłoże, 2 – impregnat podłoża, 3 – zaprawa klejąca, 4 – listwa narożnikowa z siatką zbrojącą, 5 – tynk dekoracyjny, 6 – listwa startowa, 7 – materiał termoizolacyjny (styropian/wełna mineralna), 8 – łącznik termoizolacyjny, 9 – warstwy zbrojące wraz z zatopioną siatką, 10 – impregnat warstwy zaprawy klejącej

Rys. 1. Podstawowe elementy BSO: 1 – podłoże, 2 – impregnat podłoża, 3 – zaprawa klejąca, 4 – listwa narożnikowa z siatką zbrojącą, 5 – tynk dekoracyjny, 6 – listwa startowa, 7 – materiał termoizolacyjny (styropian/wełna mineralna), 8 – łącznik termoizolacyjny, 9 – warstwy zbrojące wraz z zatopioną siatką, 10 – impregnat warstwy zaprawy klejącej

Podłoże

Należy zwrócić uwagę na zmieniające się w trakcie wykonywania prac ociepleniowych rozumienie pojęcia „podłoże”. Każdorazowo jest to warstwa, która przykrywa warstwy wcześniej wykonane i wraz z nimi stanowi fragment systemu ociepleniowego. Jej grubość liczoną od powierzchni zewnętrznej stanowi suma grubości dotychczas położonych warstw i minimalnej głębokości ich skutecznego zamocowania w ścianie (w przypadku łączników będzie to głębokość ich zamocowania w ścianie, w przypadku klejenia – grubość warstwy ściany spenetrowanej przez wiążący klej, do której przylega BSO).

Błędy popełniane przy nakładaniu każdej z warstw systemu kumulują się. Wszelkie zaniedbania w przygotowaniu podłoża są przyczyną późniejszych defektów BSO, dlatego tak ważne jest przestrzeganie zaleceń systemodawców. Podłoże musi spełniać normatywne lub umowne kryteria tolerancji odchyleń powierzchni i krawędzi, a przy tym zachować określone wymogi fizykochemiczne i geometryczne w połączeniu z BSO przy wymaganej stabilności i nośności. Ponadto musi być suche, czyste, pozbawione elementów zmniejszających przyczepność materiałów mocujących warstwę izolacji termicznej (np. łuszczących się starych powłok malarskich), nie powinno też wchodzić w niekorzystne reakcje chemiczne ze składnikami systemów ociepleń.

Struktury podłoży pylących, osypujących się i nadmiernie nasiąkliwych po oczyszczeniu każdorazowo wymagają wzmocnienia odpowiednim preparatem gruntującym zgodnie z instrukcją stosowania i zaleceniami dostawcy systemu. Specjalnego potraktowania wymaga ściana wykonana w technologii wielkopłytowej, gdzie może zachodzić konieczność sprawdzania stanu „wieszaków”, a w razie potrzeby – odtworzenia. Przyklejanie płyt termoizolacyjnych do podłoża (zwłaszcza na elewacjach otynkowanych) powinno być poprzedzone odpowiednimi próbami sprawdzającymi jego wytrzymałość; w razie potrzeby podejmuje się odpowiednie czynności4), bo system zamontowany do słabego, piaskującego podłoża zawsze jest zagrożony oberwaniem.

Strefa cokołu – listwy startowe

Montaż płyt termoizolacyjnych na ścianie poprzedzony jest wyznaczeniem wysokości cokołu, co nie jest regułą, bo stosowane są też rozwiązania wykorzystujące płytę cokołową (stanowić ją może np. fundamentowa termoizolacyjna płyta XPS wychodząca ponad powierzchnię gruntu) (fot. 1), która zamocowana uprzednio do powierzchni ściany zachowuje zakładany dystans od podstawy. Zadania płaszczyzny zewnętrznej strefy cokołowej sprowadzają się głównie do przejmowania destrukcyjnego oddziaływania wody rozpryskowej i zapewnienia takiemu fragmentowi elewacji podwyższonej odporności na uderzenia mechaniczne, w związku z tym dla tej strefy powinny być zastosowane adekwatne rozwiązania technologiczne.

Po wyznaczeniu wysokości cokołu na obrysie jego górnej krawędzi do ocieplanej ściany i po wypoziomowaniu kołkowane są listwy startowe (początkowe), które odtąd stanowią dolne wykończenie ocieplenia (rys. 1). Przy nierównym podłożu stosuje się systemowe podkładki wyrównawcze, które przeciwdziałają wichrowaniu listwy, co mogłoby powodować kłopoty z utrzymaniem równej płaszczyzny ocieplenia. Na łączeniach końców listew muszą być zachowane technologiczne przerwy dylatacyjne (2–3 mm) lub stosowane specjalne elastyczne łączniki przejmujące naprężenia listew i uszczelniające przerwy dylatacyjne.

Rys. 2. Umocowanie listwy dylatacyjnej w szczelinie muru na powierzchni ściany: 1 – siatka z włókna szklanego, 2 – impregnat warstwy klejącej, 3 – izolacja cieplna, 4 – podłoże, 5 – wyprawa tynkarska, 6 – listwa dylatacyjna, 7 – warstwy zaprawy klejowej.

Rys. 2. Umocowanie listwy dylatacyjnej w szczelinie muru na powierzchni ściany: 1 – siatka z włókna szklanego, 2 – impregnat warstwy klejącej, 3 – izolacja cieplna, 4 – podłoże, 5 – wyprawa tynkarska, 6 – listwa dylatacyjna, 7 – warstwy zaprawy klejowej.

Szczeliny dylatacyjne

Takie strefy na ścianach elementów budynku lub między przyległymi budynkami muszą mieć odwzorowanie w przylegających do nich strefach ociepleń. Stowarzyszenie na Rzecz Systemów Ociepleń (SSO) zaleca wykonanie szczelin dylatacyjnych w ociepleniach według dwóch metod:

  • z zastosowaniem systemowego profilu dylatacyjnego ściennego lub narożnego (rys. 2), który tworzą dwa kątowniki połączone elastyczną taśmą, a wydłużenie ich boków stanowi zatapialna siatka. Przed jego montażem w warstwie materiału ocieplającego (ponad szczeliną w murze) wykonuje się równomierną pionową (rzadziej poziomą) szczelinę o określonej szerokości (ok. 15 mm) i wyrównuje jej krawędzie. Po obu jej stronach zdziera się (zeszlifowuje) warstwę materiału ociepleniowego na grubość montowanego kątownika profilu, warstwy nakładanej zaprawy i szerokość profilu dylatacyjnego (pas ok. 20 cm). Jego elastyczną taśmę wsuwa się do szczeliny, kątowniki zaś wraz z paskami z siatki zbrojącej układa na zaprawie klejowej i wtapia w system. Na okres obróbki (aby nie zabrudzić szczeliny profilu dylatacyjnego zaprawą) wsuwany jest w szczelinę pasek styropianu, który później po zatarciu profilu jest usuwany;
  • bez użycia profili - można to zrobić wyłącznie według sposobu podanego w dokumentacji projektowej (projektant musi zamieścić opis wraz ze szczegółowymi rysunkami).

Łączenia płyt ociepleniowych na ścianie

Źle wykonane złącza technologiczne płyt termoizolacyjnych znacząco pogarszają właściwości cieplne elewacji. Najczęstszymi ich skutkami są poziome i pionowe pęknięcia wyprawy elewacyjnej w miejscu styku płyt, wybrzuszenia, defekty wizualne (łatwo zauważalne, bo na elewacjach odznacza się odwzorowanie układu płyt) oraz mostki termiczne.

Z tych powodów do mocowania należy stosować płyty nieuszkodzone (pełne płyty i ich połówki). Nie wolno używać płyt wyszczerbionych, wgniecionych czy połamanych. Mocowane na ścianie płyty muszą na całej ich bocznej powierzchni maksymalnie dokładnie przylegać do siebie. Wstępem do uzyskania pozytywnych rezultatów powinno być poprowadzenie po ścianie pomocniczych sznurków traserskich w układach pionowym i poziomym, które ułatwią wyłapanie ewentualnych odchyleń od płaszczyzny i prowadzenie bieżącej kontroli równości przyklejanych płyt (pojawianie się nierówności narzuca konieczność odpowiedniego przygotowania płaszczyzny).

Każdą płytę z nałożoną zaprawą klejącą przyciska się do ściany dłuższym bokiem w poziomie i lekko przesuwa, by skutecznie rozprowadzić klej i maksymalnie dociągnąć do krawędzi płyt naklejonych wcześniej. Uprzedni prawidłowy montaż listew startowych znacząco wpływa na utrzymanie ciągłości odpowiedniego poziomowania naklejanych elementów.

Systemodawcy BSO zalecają mocowanie płyt w rzędach poziomych na mijankę, aby spoiny pionowe między nimi w sąsiednich rzędach nie nachodziły na siebie (zalecane minięcie krawędzi pionowych określa się na co najmniej 15 cm). Przy wyklejaniu ościeży otworów pionowe i poziome spoiny nie powinny pokrywać się z ich krawędziami (w takich miejscach mogłyby pojawić się pęknięcia spowodowane naprężeniami wynikającymi z przenoszonych przez nadproża obciążeń oraz z wadliwie osadzonej stolarki okiennej i drzwiowej).

Korzystne w tej fazie jest pozostawienie między systemem a ościeżnicą niewielkiej szczeliny dylatacyjnej, którą wypełni elastyczny kit uszczelniający albo odpowiedni profil wykończeniowy z przymocowaną siatką szklaną, pozwalającą na jej wywinięcie poza ocieplenie ościeży. Plusem tego rozwiązania - oprócz uszczelnienia połączenia – jest prosta, precyzyjna i estetyczna fuga.

W obrębie narożników budynku nie zaleca się stosowania mniejszych odcinków niż połowa płyty. W tej strefie narożne krawędzie poszczególnych rzędów również powinny się mijać. W budownictwie wielkopłytowym złącza naklejanych płyt nie mogą pokrywać się ze złączami płyt prefabrykowanych.O estetyce docieplenia decyduje staranność ułożenia płyt izolacji, które powinny tworzyć jedną płaszczyznę (bez poziomych i pionowych uskoków). Ze względu na niewielką grubość warstwy zbrojonej i tynku wszelkie nierówności pozostawione na warstwie izolacji wymagają dokładnego zeszlifowania (tak, aby pozostawione po nich ślady nie były widoczne na wierzchniej warstwie tynku).

Faza przyklejania płyt do ściany

Zaprawa klejowa powinna być nakładana na obrzeżach płyt oraz w kilku miejscach centralnych, tak aby pokrywała przynajmniej 40% powierzchni płyty (metodą plackową albo pasmowo-punktową). Błędem jest nakładanie jej jedynie w środku płyty, gdyż niedoklejone krawędzie uniemożliwą poprawne wykonanie dalszych czynności. W tej fazie robót systematycznie trzeba sprawdzać równość powierzchni (ewentualne odchyłki nie mogą być większe niż 1 mm) oraz kontrolować pion i poziom.

Przy dociskaniu płyt do podłoża zaprawę wydostającą się poza obrys płyty trzeba dokładnie zebrać kielnią (absolutnie nie może wnikać w szczeliny między płytami, co prowadzi do powstawania tzw. otwartych spoin pionowych – mostków termicznych, które w niesprzyjających warunkach mogą trwale odwzorować się na powierzchni wyprawy elewacyjnej, w strefach wewnętrznych zaś kondensować parę wodną).

Ten zabieg również powinien być przeprowadzony na narożnikach zewnętrznych budynku. Klejone płyty należy równomiernie dociskać (używa się drewnianej pacy o dużej powierzchni, a dokładność prac – równość powierzchni – sprawdza na bieżąco poziomnicą). Brzegi płyt muszą być całkowicie przyklejone. Prawidłowość mocowania sprawdzana jest po zaschnięciu zaprawy poprzez ucisk naroży (poprawnie zamocowana płyta nie może się uginać).

Ewentualne szczeliny wynikające z dopuszczalnych tolerancji płyt termoizolacyjnych wypełniane są klinami wykonanymi z tej samej termoizolacji (szczeliny większe niż 2 mm) bądź uszczelniane pianami PUR, względnie masami zalecanymi przez systemodawców (szczeliny mniejsze niż 4 mm).

Po przyklejeniu płyt istnieje technologiczny wymóg wstrzymania kolejnej fazy prac (szlifowanie podłoża, mocowanie łączników) aż do uzyskania pełnego związania zaprawy (pominięcie tego szczegółu prowadzi do wyraźnego zmniejszenia przyczepności mocowanych płyt).

Łączenia elementów termoizolacyjnych w strefie cokołowej

W ciągłości ocieplenia strefy cokołowej budynku i pod gruntem (ocieplanie ścian piwnicznych) uwzględnia się odmienne obciążenia mechaniczne i wpływy wilgoci, dlatego w takich strefach stosuje się wyłącznie dopasowane do siebie składniki systemu. Do tego celu służą specjalne odmiany styropianu EPS o podwyższonej odporności na parcie wody i wilgoć, a także płyty z polistyrenu ekstrudowanego XPS, które pokrywa się warstwą zbrojoną oraz warstwą izolacyjną przewidzianą w systemie i ewentualnie tynkiem nawierzchniowym. Sposób wykonania ocieplenia strefy cokołowej i połączenia jej z częścią podziemną w dokumentacji projektowej należy określić w szczegółowych rysunkach wraz z opisami.

Miejscem wymagającym uwagi jest strefa ściany przylegająca do gruntu, narażona bezpośrednio na destrukcję wód opadowych i rozbryzgowych oraz ewentualnie wilgoci podciąganej Kapilarnie. Z tych powodów w takich miejscach należy unikać stosowania tynków mineralnych (zalecane są powłoki o małej nasiąkliwości lub okładziny ceramiczne). Ten szczegół również musi być dokładnie opisany w dokumentacji.

Rys. 3. Sposób wzmacniania stref narożnych BSO: 1 – listwa narożnikowa, 2 – podłoże, 3 – pas siatki zbrojącej, 4 – siatka zbrojąca, 5 – warstwa zaprawy klejącej, 6 – listwa narożnikowa, 7– warstwa zaprawy klejącej, 8 – impregnat, 9 – tynk, 10 – farba elewacyjna

Rys. 3. Sposób wzmacniania stref narożnych BSO: 1 – listwa narożnikowa, 2 – podłoże, 3 – pas siatki zbrojącej, 4 – siatka zbrojąca, 5 – warstwa zaprawy klejącej, 6 – listwa narożnikowa, 7– warstwa zaprawy klejącej, 8 – impregnat, 9 – tynk, 10 – farba elewacyjna

Krawędzie elewacji

Fot. 2. Końcowa faza zatapiania kątownika narożnego w warstwie zaprawy klejącej przy użyciu kielni narożnikowej

Fot. 2. Końcowa faza zatapiania kątownika narożnego w warstwie zaprawy klejącej przy użyciu kielni narożnikowej

Płyty wystające poza naroża ścian mogą być przycinane dopiero po związaniu kleju (fot. 1). Ich dalsza obróbka wymaga stosowania rozwiązań zalecanych przez systemodawcę (rys. 3). Materiałami uzupełniającymi w systemie są: kątowniki ze stali szlachetnej, PVC lub z tzw. siatki pancernej (w tym także wyposażone w siatkę zbrojącą). Elementy takie za pomocą kielni narożnikowej wtapia się w nakładaną na materiał termoizolacyjny warstwę zaprawy bądź masy klejącej oraz siatkę zbrojącą powierzchnię ściany, którą doprowadza się do narożników i na zakład łączy z ich zbrojeniem (fot. 2).

Ocieplanie stref narażonych na uderzenia

Takie strefy w celu wzmocnienia ich udarności dodatkowo zabezpiecza się systemowymi siatkami wtapianymi we wcześniej wykonaną warstwę zbrojącą (najczęściej dotyczy to płaszczyzn ścian parteru do wysokości 2 m od poziomu terenu). Niekiedy w najbardziej zagrożonych strefach stosowane są trwalsze sposoby zabezpieczenia elewacji (np. mur klinkierowy, płyty kamienne itp.).

Rys. 4. Sposób montażu obróbki blacharskiej (parapetu): 1 – podłoże, 2 – zaprawa klejąca, 3 – izolacja cieplna, 4 – warstwa zbrojona + siatka, 5 – warstwa wykończeniowa, 6 – trwale elastyczna masa, 7 – masa silikonowa

Rys. 4. Sposób montażu obróbki blacharskiej (parapetu): 1 – podłoże, 2 – zaprawa klejąca, 3 – izolacja cieplna, 4 – warstwa zbrojona + siatka, 5 – warstwa wykończeniowa, 6 – trwale elastyczna masa, 7 – masa silikonowa

Obróbki blacharskie

Obróbki takie muszą zachowywać stabilność konstrukcji oraz bezpośrednio chronić określone miejsca przed zawilgoceniem i zaciekami (a więc zapewniać bezpieczne odprowadzanie wody opadowej poza obręb elewacji). Ich płaszczyzny wymagają zapewnienia odpowiednich spadków eliminujących powstawanie zastoisk wodnych, a krawędzie zakończone kapinosami – wysunięcia od powierzchni elewacji na odległość minimalizującą ryzyko powstawania zalań i zacieków (ok. 4 cm) (rys. 4). Nie powinno się tych odległości nadmiernie zwiększać, aby wystające elementy (podokienniki, pasy elewacyjne, obróbki attyki) w warunkach silnego wiatru nie „łomotały”, a tym samym nie nadwerężały stabilności konstrukcyjnej ocieplonej strefy.

Miejsca styków ocieplonej ściany elewacyjnej z obróbkami powinny być doszczelniane przed przypadkowym zawilgoceniem (np. na skutek podciekania wody, a przy niesprzyjającym warunkach pogodowych – silnym wietrze – jej zasysania pod obróbkę). W ich konstrukcji należy również przewidzieć możliwość wystąpienia drgań blacharki i sposób ich neutralizacji (np. drgań spowodowanych siłami ssania i parcia wiatru bądź działania fal akustycznych, które nie mogą przenosić się bezpośrednio na cienkowarstwowy element wykończeniowy pod groźbą jego uszkodzenia). Wszelkie uszczelnienia styków izolacji termicznej z elementami wykonanymi z materiałów o innej rozszerzalności termicznej muszą być wykonane z użyciem przeznaczonych do tego celu kitów lub taśm uszczelniających, zgodnie z projektem albo zaleceniami producenta systemu.

Ościeża okien i drzwi

Prace przy ocieplaniu stref zewnętrznych powierzchni takich ościeży wymagają zachowania podwyższonych wymogów i staranności. Ich niedocieplenie skutkuje przemarzaniem ścian w tych strefach i pojawianiem się pleśni na wewnętrznych stronach. Projekt techniczny musi precyzować dobór materiałów i sposób wykonania robót. Znaczącym ułatwieniem dla projektantów i wykonawców są gotowe rozwiązania opracowane przez systemodawców.

Specyfikę takich miejsc określa stosowanie termoizolacji o mniejszych grubościach niż układane na ścianach (grubość nieprzekraczająca szerokości ościeżnicy, jednak nie może być mniejsza niż 2 cm). By ocieplenie takich miejsc zostało wykonane poprawnie, płyty izolujące elewację muszą nachodzić na boczne krawędzie płyt ocieplających ościeża. Według wytycznych SSO zaleca się stosowanie stolarki o szerszych ościeżnicach i/lub wykonanie ocieplenia tej strefy z materiałów o niższym współczynniku przewodzenia ciepła λ. Na marginesie: w pracach modernizacyjnych optymalnym rozwiązaniem może być łączenie ocieplenia budynku z jednoczesną wymianą stolarki okiennej i drzwiowej.

Płyty balkonów i loggii

Fot. 3. Fragment budynku z ocieplanymi płytami balkonowymi

Fot. 3. Fragment budynku z ocieplanymi płytami balkonowymi

Specyfika konstrukcji tych elementów budynku narzuca projektantom i wykonawcom stosowanie kompleksowych rozwiązań chroniących je przed destrukcyjnymi wpływami środowiska (systemy izolacji przeciwwilgociowych, termicznych, akustycznych i zabezpieczeń antykorozyjnych). Warunek stawiany konstrukcji jest jednoznaczny: płyty takie nie mogą przewodzić ciepła, co jest możliwe jedynie dzięki właściwie dobranym materiałom, starannemu projektowi ocieplenia newralgicznych miejsc oraz skutecznemu wykonaniu wszystkich faz poprzedzających roboty ociepleniowe.

Na rynku budowlanym oferowane są sprawdzone systemy ociepleń. Najskuteczniejszą metodą zapobiegającą powstawaniu mostka termicznego jest ocieplanie płyty balkonowej/loggi od wnętrza budynku lub/i obustronne ocieplenie takiej płyty na całej jej długości (fot. 3). Prace przy BSO ograniczają się do wykonania ocieplenia jej spodniej płaszczyzny oraz boków, ponieważ górną płaszczyznę ociepla się w innych systemach. Płyty izolacyjne na złączach powierzchni płyty balkonowej powinny mieć krawędzie wyfazowane, co minimalizuje przerwy (mostki termiczne).

Izolacje cieplne muszą być chronione przed uszkodzeniami mechanicznymi (w tym od drgań wynikających z przenoszenia dźwięków uderzeniowych) oraz wilgocią, która znacznie ogranicza właściwości izolacyjne. Stąd tak ważna jest dokładność wykonania wszelkich obróbek blacharskich na płycie balkonu (zwłaszcza kapinosów), miejsc stycznych ze ścianą i stolarką balkonową, izolacji przeciwwilgociowej, posadzki na płycie balkonowej oraz konstrukcji balustrad.

Przed rozpoczęciem zasadniczych robót ociepleniowych konieczne może być odsunięcie bocznych krawędzi balustrad loggii i balkonów od miejsc pierwotnych na odległość umożliwiającą swobodne przyklejenie styropianu i wykonanie wyprawy (ten etap robót jest często pomijany). Przyjmuje się, że przy ocieplaniu ścian styropianem o grubości 8 cm odległość ta nie powinna być mniejsza niż 10 cm. Wykonawcy popełniają błąd, „zatapiając” w izolacji część balustrady – skutkiem tak wykonanych prac są np. zacieki z korozji stali widoczne na płycie i zachodzące na ocieploną elewację, uszkodzenia posadzki płyty balkonowej spowodowane wilgocią podciekającą pod hydroizolację itp.

Kotwienie termoizolacji

Podstawowym warunkiem kotwienia jest stan przygotowania podłoża. Takie mocowanie zalecane jest zwłaszcza przy jego trudnych postaciach, gdzie kotwienie zabezpiecza elewację przed ryzykiem odspojeń BSO. Drugi powód, dla którego warto zastosować tę metodę, to niwelacja skutków błędów i niedopatrzeń technologicznych mogących również osłabiać siły wiązania systemów ociepleniowych z podłożem (złe przygotowanie podłoża, niewłaściwe przygotowanie i nakładanie mas klejowych, nieprzestrzeganie reżimów technologicznych niezbędnych do uzyskania pełnego utwardzenia warstwy zaprawy klejowej itp.).

Klejenie płyt do podłoża bez kotwienia prowadzi się na bieżąco. Wspomagające kotwienie zwiększa bezpieczeństwo przylegania płyt do podłoża, jednak tę czynność można wykonać dopiero po okresie wiązania zaprawy (zwykle po 24 godz. od przyklejenia). Kotwienie bezpośrednio po przyklejeniu jest niewskazane z uwagi na ryzyko występowania naprężeń osłabiających przyczepność zaprawy klejowej do podłoża, wywołanych przez siły docisku łączników.

Rodzaj, liczbę łączników i ich rozmieszczenie powinien określać projekt techniczny lub wybrany system ocieplenia na podstawie przewidywanych obliczeniami obciążeń, strefy obciążenia wiatrem, wysokości i miejsca wbudowania łącznika oraz rodzaju podłoża5). Z reguły przyjmuje się, że do mocowania płyt styropianowych stosowane są łączniki o trzpieniu plastikowym, a do płyt z wełny mineralnej – o trzpieniu metalowym (wbijane lub wkręcane). Ich długości (uwzględniające konieczną głębokość osadzenia w murze) zależne są od budowy ściany i grubości płyt termoizolacyjnych, a liczba nie powinna być mniejsza niż 4 sztuki na 1 m2 powierzchni elewacji. W strefach narożnych budynku jest ona opcjonalnie większa.

Należy zachować ostrożność, aby przy montażu łączników nie uszkodzić struktury izolacji. Talerzyki łączników powinny być zlicowane z powierzchnią płyt termoizolacyjnych (w wyjątkowych wypadkach – z ich powierzchnią pokrytą warstwą technologiczną kleju – maks. 1 mm nad płaszczyznę płyt), nie mogą jednak być zbyt mocno zagłębione, bo w jednym i w drugim przypadku istnieje niebezpieczeństwo odwzorowania ich kształtów na elewacji.

System ociepleniowy oparty na styropianie stosowany do 20 m wysokości budynku nie wymaga mocowania łącznikami (wystarczy klejenie).

Poniżej tej wysokości mocowanie łącznikami stosowane jest na słabszych podłożach i w obrębie narożników budynku. Płyty fasadowe z wełny mineralnej kotwione są do podłoża niezależnie od warunków mocowania; wyjątkiem są płyty lamelowe, które w uzasadnionych sytuacjach nie muszą być kotwione na budynkach niskich (wystarczy klejenie). Główki zakotwionych metalowych trzpieni muszą być zabezpieczone plastikowymi kapturkami ochronnymi (izolacja mostków termicznych). Łączniki dobierane są w zależności od podłoża. Np. do betonu i cegły pełnej można stosować łączniki wbijane, z kolei pustaki ceramiczne i gazobeton wymagają stosowania łączników wkręcanych z długą strefą rozprężną.

Warstwa zbrojona – siatki zbrojące

Fot. 4. Nakładanie i zatapianie w zaprawie klejącej siatki zbrojącej w strefie przyokiennej. Wcześniej w naroże okienne wtopiono kątownik, na którego przedłużoną siatką krawędź nachodzi na zakładkę pas zatapianej siatki. W dolnym rogu przy podokienniku widoczny wzmacniający pas siatki wklejony wcześniej pod kątem 45°

Fot. 4. Nakładanie i zatapianie w zaprawie klejącej siatki zbrojącej w strefie przyokiennej. Wcześniej w naroże okienne wtopiono kątownik, na którego przedłużoną siatką krawędź nachodzi na zakładkę pas zatapianej siatki. W dolnym rogu przy podokienniku widoczny wzmacniający pas siatki wklejony wcześniej pod kątem 45°

Jej zadaniem jest ochrona systemu przed wpływem naprężeń termicznych i, w pewnym stopniu, również przed możliwością uszkodzeń mechanicznych. Do prac powinna być stosowana wyłącznie siatka mająca aprobatę techniczną, wykonana z włókna szklanego, odpowiednio zaimpregnowana i sztywna (bez poprzecznego sfalowania). Warstwę zbrojoną zazwyczaj wykonuje się najwcześniej po upływie 24 godz. od zakończenia klejenia płyt termoizolacyjnych.

Prace najlepiej rozpoczynać od osadzenia kątowników ochronnych na narożnikach budynku i krawędziach otworów (zabezpieczają przed uszkodzeniami mechanicznymi, a jednocześnie ułatwiają wykonanie prostych i estetycznych krawędzi), a także obróbek ościeży. W narożach otworów stolarki okiennej wzmacniające pasy siatki przyklejane są pod kątem 45° do ich krawędzi (zaniechanie tej czynności skutkuje najczęściej ukośnymi pęknięciami w obrębie ich naroży).

Takie przycięte pasy rozkłada się niezwłocznie po równomiernym (tzn. bez fałd i zagnieceń) rozprowadzeniu materiału klejącego na ich powierzchni, po czym szpachluje na gładko. Pokrywane na bieżąco klejem powierzchnie powinny być nieco większe od przycinanych pasów, a zatopiona w nich siatka pozostać niewidoczna (całkowicie pokryta warstwą materiału klejącego). Taki układ tworzy warstwę zbrojoną. Jej grubość po stwardnieniu musi być zgodna z wartością określaną przez producenta systemu.

Mocowanie siatki na suchej powierzchni płyt i szpachlowanie jej klejem uniemożliwia poprawne jej działanie jako zbrojenia (na powierzchniach takich elewacji mogą pojawić się poziome i pionowe pęknięcia). Siatki na złączach należy układać na zakładki (dokładne ich szerokości podaje systemodawca w specyfikacji technicznej systemu), co zapewnia wytrzymałość mechaniczną ciągłości ocieplenia (fot. 4). Szczególną uwagę należy poświęcić miejscom o podwyższonych wymaganiach konstrukcyjnych i eksploatacyjnych (zabezpieczanie siatką miejsc narażonych na uszkodzenia).

Niedopuszczalne jest naklejanie pasów siatki „na styk”. W miejscach takich połączeń zawsze dochodzi do spękania podłoża i warstwy elewacyjnej. Należy dopilnować wykonania wymaganych w instrukcjach czynności wklejania skośnego paska siatki nad narożami ościeży oraz drugiej warstwy siatki w poziomie parteru budynku do wysokości ok. 2 m.

W fazie klejenia należy pamiętać, aby wszystkie zakończenia ocieplenia przy cokole oraz brzegi ocieplenia układanego tylko na ścianach szczytowych miały wywinięcia siatki – potrzebne do lepszego połączenia z podłożem i ochrony przed oderwaniem. Dokładność wykonania tej czynności wpływa na jakość ocieplenia. Płaszczyzna warstwy szpachlowej powinna być równa i gładka, ewentualne niedokładności można skorygować następnego dnia, szlifując papierem ściernym. Ważny szczegół dotyczy nanoszenia takiej warstwy na styropian, który na elewacji był wystawiony na długotrwałe działanie promieniowania UV. Jakość takich płyt podlega ocenie, a ich pożółkłe i pylące powierzchnie wymagają przeszlifowania.

Rys. 5. Sposób połączenia ocieplenia ściany elewacyjnej z okapem dachu drewnianego

Rys. 5. Sposób połączenia ocieplenia ściany elewacyjnej z okapem dachu drewnianego

Rys. 6. Sposób połączenia ocieplenia ściany elewacyjnej z gzymsem stropodachu dwudzielnego

Rys. 6. Sposób połączenia ocieplenia ściany elewacyjnej z gzymsem stropodachu dwudzielnego

Połączenia dachowe

W dociepleniach budynków attyka jest jednym z bardziej kłopotliwych elementów z uwagi na znaczne trudności związane z eliminacją obecnych w tym miejscu liniowych mostków termicznych oraz koniecznością zapewnienia wentylacji wnętrz tej strefy budynku. Specyfika takich przypadków wynika z indywidualnego charakteru każdego ocieplanego budynku, dlatego obowiązkowo ten szczegół konstrukcyjny musi być rozrysowany i opisany w dokumentacji projektowej zarówno dla budynków poddawanych renowacji, jak i obiektów nowo wznoszonych (rys. 5 i 6).

Istotną czynnością przed przystąpieniem do ocieplania takich miejsc jest konieczność demontażu systemów odprowadzania wód opadowych (rynien, rur spustowych) oraz innych urządzeń technicznych, które występują na elewacji (głównie instalacji odgromowych). Przy ich ponownym zamocowaniu musi być uwzględniony wymóg eliminowania mostków cieplnych. Z kolei w rozwiązaniach ociepleń stref elewacji sąsiadujących ze stropodachami wentylowanymi należy przewidzieć wymóg prawidłowej wymiany powietrza (aby unikać przypadków kondensacji pary wodnej w strefie stropodachu, np. z powodu niewystarczającej powierzchni otworów wentylacyjnych).

Rys. 7–17. Miejsca w budynkach zagrożone występowaniem mostków termicznych

Rys. 7–17. Miejsca w budynkach zagrożone występowaniem mostków termicznych: rys. 7 – przejście izolacji wewnętrznej na zewnętrzną lub pośrednią, rys. 8 – niedostatecznie ocieplony strop między piwnicą a parterem, rys. 9 – izolacja wewnętrzna przy zakotwieniu stropu w ścianie, rys. 10 – monolityczne połączenie płyty stropowej ze ścianą, rys. 11 – obróbki blacharskie montowane bezpośrednio na czołach stropów żelbetowych, rys. 12 – nieocieplony strop pod poddaszem, rys. 13 – nieocieplone obrzeża i attyki dachów płaskich, rys. 14 – nieocieplone ościeża i nadproża, rys. 15 – górne powierzchnie parapetów bez izolacji termicznej, rys. 16 – płyta balkonowa połączona ze stropem balkonowym, rys. 17 – obróbki blacharskie poprowadzone pod tynk przez warstwę izolacji termicznej

Miejsca zagrożone występowaniem mostków termicznych

O skuteczności izolacji termicznej budynku w dłuższym okresie decydują potencjalne mostki termiczne, czyli powierzchnie o obniżonej izolacyjności termicznej, które przewodzą ciepło i tworzą strefy potencjalnych zawilgoceń. By ocieplenie BSO „działało” prawidłowo, nieodzowne jest ich usunięcie. Wyszczególnienie wszystkich takich miejsc jest niemożliwe, bo każde wynika ze specyficznej konstrukcji ściany. Niektórzy systemodawcy BSO wymieniają przykłady najczęściej spotykanych takich miejsc (rys. 7–17). Na elewacjach mogą też objawiać się wtórne źródła występowania mostków termicznych, które są pochodną rozmaitych przeróbek naruszających ciągłość BSO. Takie miejsca również wymagają odpowiednich zabezpieczeń (dotyczy to montażu rolet i markiz, systemów klimatyzacyjnych, anten satelitarnych, drabinek dachowych, instalacji odgromowych, mocowania rynien, billboardów, szyldów, tabliczek informacyjnych, reklam itp.).

Wyprawy elewacyjne

Stanowią je tynki cienkowarstwowe, które znacznie różnią się między sobą składem chemicznym i właściwościami użytkowymi (tynki: mineralne, żywiczne/silikonowe, krzemianowe/silikatowe, akrylowe/polimerowe). W BSO są to warstwy zamykające całość systemu, które przejmują na siebie ciężar ochrony podłoża przed agresją czynników zewnętrznych oraz nadają elewacji walory estetyczne. Inaczej mówiąc, zadania takich wypraw sprowadzają się do: zachowania estetycznego wyglądu, ochrony przed wodą, czynnikami atmosferycznymi, chemicznymi, biologicznymi i mechanicznymi, działającymi osobno i łącznie.

Wyprawy takie mogą być tworzone przez tynki cienkowarstwowe barwione w masie lub pokrywane nawierzchniową farbą elewacyjną. Ich dobór (rodzaj, struktura i odcień koloru) należy określić w dokumentacji technicznej. Decyzja projektanta wskazuje sposób przygotowania wypraw i metodę ich nanoszenia, co przy dużej liczbie ofert producentów systemów każdorazowo wymaga przeanalizowania odpowiadającej im technologii i dostosowania się do określonych wymagań.

Warstwę wykończeniową powinno się nakładać na technologicznie utwardzoną i oczyszczoną powierzchnię warstwy zbrojonej (czas wiązania takiej warstwy uzależniony jest od indywidualnego jej charakteru, stopnia wilgotności – ilości wody zarobowej – oraz warunków środowiskowych: temperatury, wilgotności powietrza, nasłonecznienia i stopnia wietrzności – według instrukcji SSO nie wcześniej jednak niż po 48 godz.).

Zlekceważenie uwarunkowań pogodowych w fazie robót wykończeniowych jakościowo pogarsza końcowy rezultat prac. Jest to jednak temat na odrębny artykuł, bo każdą grupę tynków charakteryzują technologiczne niuanse (należące do tej samej grupy tynki mogą różnić się między sobą właściwościami, zwłaszcza jeśli pochodzą od różnych producentów – w przypadku ich mieszania mogą dać nieprzewidywalne skutki). W tej fazie prac powstaje najwięcej pomyłek technologicznych. Dlatego też ze względów technologicznych używa się fabrycznie przygotowanych produktów zdefiniowanych w dokumencie normatywnym dla danego zestawu wyrobów.

Wyprawy tynkarskie mogą mieć różne faktury, zgodne z kartami technicznymi i próbkami producentów. Zarówno sposób, jak i warunki ich nakładania zawarte są w instrukcjach fabrycznych.

Farby elewacyjne

Już na wstępie trudność technologiczna polega na ich odpowiednim pod względem chemicznym dobraniu do tynków, gdyż na rynku istnieje duży wybór farb elewacyjnych o zróżnicowanych właściwościach fizykochemicznych, które decydują o walorach użytkowych. Trudności wykonawcze mogą dotyczyć przygotowania proporcji składników tynku i farby oraz realizacji poszczególnych faz robót. Istotne różnice kolorystyczne mogą wystąpić w tej samej partii farb, dlatego trzeba wcześniej zabezpieczyć odpowiednią ilość farby na pomalowanie płaszczyzny elewacji, aby uniknąć śladów przebarwień. Z tych samych powodów powinno się utrzymać jednakowe tempo przebiegu pracy. Podobnie jak przy tynkach fabrycznych, sposób przygotowania fabrycznych farb i warunki nakładania powłok malarskich szczegółowo zawarte są w kartach technicznych i instrukcjach fabrycznych.

Uwagi końcowe

By uniknąć trudnych sytuacji w ociepleniach, należy zadbać o zachowanie określonych procedur robót, które muszą być wykonane i ukończone jeszcze przed rozpoczęciem robót ociepleniowych. Dotyczy to w szczególności wszelkich robót dachowych (aby elewacji nie narażać na ewentualne zacieki i nie dopuszczać przenikania wody do wnętrza termoizolacji), a także mokrych prac budowlanych prowadzonych wewnątrz obiektu (tynkowanie ścian, wylewanie posadzek itp.). W tym ostatnim wypadku musi być również zachowana karencja niezbędna do ich osuszania, albowiem wykonawcy chcący zapewnić sobie front robót, idąc na skróty, najpierw montują okna i ocieplenie, a prace wykończeniowe wewnątrz pozostawiają na okres zimowy. Tym sposobem wprowadzane do konstrukcji budynku olbrzymie ilości wody technologicznej w trakcie prac wykończeniowych nadmiernie zawilgacają ściany zewnętrzne i przenikają do warstw systemu ocieplającego elewację.

Uzasadnione uwagi odnoszą się do zachowania odpowiednich warunków przechowywania wyrobów na placu budowy oraz przestrzegania zalecanych warunków pogodowych w fazie prowadzenia prac. Tego rodzaju prewencja wyklucza ryzyko efektu obniżonej jakości materiałowej i technologicznej zastosowanego BSO. Produkty zawierające cement wymagają zatem zabezpieczenia przed bezpośrednim działaniem deszczu, zawierające wodę natomiast – ochrony przed mrozem i podwyższonymi temperaturami.

Robocza temperatura powietrza i podłoża powinna zawierać się w przedziale od +5°C–25°C (czasem po nocnych przymrozkach temperatura ściany jeszcze przez kilka godzin w ciągu dnia pozostaje za niska, by móc przykleić do niej płyty izolacyjne), co dotyczy również każdej operacji technologicznej (do pełnego związania poszczególnych warstw wymagane jest zachowanie przynajmniej 48 godz. z temperaturą dodatnią). Podczas nakładania wypraw elewacyjnych należy unikać bezpośredniego działania słońca (nadmiernie wysusza warstwę wyprawy i utrudnia procesy wiązania) oraz opadów atmosferycznych, mgieł i mżawki (podwyższona wilgotność powietrza wydłuża proces wiązania poszczególnych warstw), a także silnych wiatrów.

Warto uwzględniać w projekcie technicznym passus dotyczący konieczności modernizacji instalacji c.o. oraz rozwiązań prawidłowej wentylacji grawitacyjnej budynku, bez których na powierzchniach ścian wewnętrznych pomieszczeń kondensuje wilgoć sprzyjająca rozwojowi mykoflory. Ocieplanie budynku ze sprawną wentylacją i dobrą izolacją przeciwwilgociową oraz budynku z nieskuteczną wentylacją i izolacją czy budynku nowego (gdzie zazwyczaj występuje podwyższona początkowa wilgotność technologiczna) – w każdym przypadku wymagane jest inne podejście. Brak dokładnej analizy tych zjawisk może stać się powodem późniejszych wad systemu. Stąd też dokumentacja musi wyczerpująco opisać metodę skutecznej wentylacji pomieszczeń, z odpowiednim rozmieszczeniem otworów nawiewnych i wywiewnych oraz sposobem jej regulacji.

Literatura

  1. „Wytyczne wykonawstwa, oceny i odbioru robót elewacyjnych z zastosowaniem zewnętrznych zespolonych systemów ocieplania ścian”, Stowarzyszenie na Rzecz Systemów Ociepleń.
  2. Wytyczne wykonania BSO – materiały informacyjne firm: Farby KABE, Henkel, Kreisel, Stoispo, Stomix.
  3. Strona internetowa: http://www.cieplej.pl/; Porady: J. Żurawski, K. Siemak, „Najczęściej popełniane błędy przy projektowaniu i montażu systemów ociepleniowych”, cz. 1; K. Dusza, „Najczęstsze błędy w projektowaniu i wykonywaniu dociepleń”, cz. 2; J. Żurawski, „Błędy popełniane przy termomodernizacji budynków mieszkalnych”, cz. 3.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!


1) Do eksploatacji dopuszcza się tylko rusztowania mające atest producenta lub certyfikat bezpieczeństwa „B”. Jego użytkowanie dopuszczalne jest po dokonaniu odbioru przez nadzór techniczny, co powinno być potwierdzone zapisem w dzienniku budowy. Zgodnie z odpowiednimi przepisami rusztowania powinny mieć m.in.: 1) odpowiednio wytrzymałe pomosty o powierzchni roboczej wystarczającej dla pracujących na nich osób oraz do składowania materiałów, 2) konstrukcję dostosowaną do przenoszenia działających obciążeń, 3) zapewniać bezpieczną komunikację pionową i swobodny dostęp do stanowisk pracy, 4) stwarzać możliwość wykonania pracy w pozycji niepowodującej nadmiernego wysiłku, 5) w ustawieniu rusztowania powinien być zachowany wystarczająco duży odstęp od powierzchni ścian w celu zapewnienia odpowiedniej przestrzeni roboczej.

2) Zaleca się wyciąć regularny fragment systemu izolacji cieplnej zawierający strefę uszkodzenia (zwykle obejmujący całą grubość izolacji cieplnej). Następnie w obrębie co najmniej 10 cm od obwodu wycięcia starannie usuwana jest warstwa wykończeniowa systemu aż do głębokości siatki w warstwie zbrojonej. Na tak przygotowane podłoże nakleja się wycinek izolacji cieplnej o odpowiednim kształcie, a po stwardnieniu masy klejącej ewentualną szczelinę pomiędzy oryginalną a nową izolacją cieplną wypełnia się materiałem izolacyjnym tego samego rodzaju i w razie potrzeby oszlifowuje. Powstałe szczeliny o szerokości ponad 2 mm wypełnia się wycinkami zastosowanej izolacji cieplnej (w płytach styropianowych szczeliny do wielkości 4 mm można wypełniać pianką PUR). Na wyrównaną powierzchnię zostaje nanoszona nowa warstwa siatki z włókna szklanego z zakładką odpowiednio większą od krawędzi oryginalnego zbrojenia (optymalny rząd wielkości to 10 cm). Wykonując takie prace, należy unikać możliwości uszkodzenia oryginalnego zbrojenia. Warstwa naprawcza musi zachować poziom warstwy pierwotnej. Po wyschnięciu nowej warstwy zbrojonej kładzie się warstwę wykończeniową. Uszkodzenia takie wymagają jak najszybszej naprawy z uwagi na ryzyko wnikania wilgoci do systemu przez uszkodzoną warstwę wykończeniową.

3) Z. Rydz, J.A. Pogorzelski, M. Wójtowicz, „Bezspoinowy system ocieplania ścian zewnętrznych budynków”, ITB, Seria: instrukcje, wytyczne, poradniki nr 334/2002, Wydawnictwo ITB, Warszawa 2002.

4) Zgodnie z zaleceniami producentów systemów próbki płyt styropianowych mocowane są określoną zaprawą klejową do oczyszczonych miejsc na elewacji. Próbę zerwania można podjąć po 72–96 godz. Zerwanie styropianu wskazuje na wystarczającą przyczepność podłoża. Zerwanie w warstwie klejącej wskazuje na niską wytrzymałość spoiny (wskazany kontakt z producentem zaprawy), a zerwanie na styku ściana–styropian sugeruje zły stan techniczny podłoża (należy wykonać odpowiednie prace poprawiające jego właściwości). Jeśli ponowna próba na rozerwanie przyniesie wynik podobny, to warto stosować odpowiednie łączniki termoizolacyjne.

5) W przypadku podłoży o wątpliwej nośności, w szczególności zbudowanych z materiałów szczelinowych (np. pustaków ceramicznych o poprzecznym układzie komór powietrznych), zalecane jest wykonanie prób wyrywania łączników.


Komentarze

Powiązane

dr inż. Krzysztof Pawłowski prof. PBŚ Podstawowe zagadnienia fizyki cieplnej budowli w aspekcie wymagań prawnych (cz. 1)

Podstawowe zagadnienia fizyki cieplnej budowli w aspekcie wymagań prawnych (cz. 1) Podstawowe zagadnienia fizyki cieplnej budowli w aspekcie wymagań prawnych (cz. 1)

Od wielu lat przepisy prawne związane z procesami projektowania, wznoszenia i eksploatacji budynków wymuszają takie rozwiązania technologiczne i organizacyjne, w wyniku których nowo wznoszone budynki zużywają...

Od wielu lat przepisy prawne związane z procesami projektowania, wznoszenia i eksploatacji budynków wymuszają takie rozwiązania technologiczne i organizacyjne, w wyniku których nowo wznoszone budynki zużywają w trakcie eksploatacji coraz mniej energii na ogrzewanie, wentylację i przygotowanie ciepłej wody użytkowej. Zmiany maksymalnej wartości współczynnika przenikania ciepła Umax. (dawniej kmax.) wpływają na wielkość zużycia energii w trakcie eksploatacji budynków.

mgr inż. Ireneusz Stachura Jak eliminować mostki cieplne w budynku?

Jak eliminować mostki cieplne w budynku? Jak eliminować mostki cieplne w budynku?

Planując budynek, czy to mieszkalny, czy o innej funkcji (np. biurowiec, hotel, szpital), projektant tworzy konkretną bryłę, która ma spełnić szereg funkcji – wizualną, funkcjonalną, ekonomiczną w fazie...

Planując budynek, czy to mieszkalny, czy o innej funkcji (np. biurowiec, hotel, szpital), projektant tworzy konkretną bryłę, która ma spełnić szereg funkcji – wizualną, funkcjonalną, ekonomiczną w fazie realizacji i eksploatacji – i zapewnić właściwe warunki do przebywania w tym budynku ludzi.

dr inż. Krzysztof Pawłowski prof. PBŚ Kształtowanie układu warstw materiałowych podłóg na stropach w budynkach

Kształtowanie układu warstw materiałowych podłóg na stropach w budynkach Kształtowanie układu warstw materiałowych podłóg na stropach w budynkach

Dobór układu warstw materiałowych podłóg na stropach w budynkach nie powinien być przypadkowy, ale oparty na szczegółowych obliczeniach i analizach w zakresie nośności i wytrzymałości, wymagań cieplno-wilgotnościowych,...

Dobór układu warstw materiałowych podłóg na stropach w budynkach nie powinien być przypadkowy, ale oparty na szczegółowych obliczeniach i analizach w zakresie nośności i wytrzymałości, wymagań cieplno-wilgotnościowych, izolacyjności akustycznej oraz ochrony przeciwpożarowej.

dr inż. Andrzej Konarzewski Panele architektoniczne do budownictwa komercyjnego

Panele architektoniczne do budownictwa komercyjnego Panele architektoniczne do budownictwa komercyjnego

W Europie do opisywania konstrukcji ścian osłonowych z płyt warstwowych w obustronnej okładzinie stalowej z rdzeniem izolacyjnym można wykorzystywać zapisy podane w normie PN-EN 13830.

W Europie do opisywania konstrukcji ścian osłonowych z płyt warstwowych w obustronnej okładzinie stalowej z rdzeniem izolacyjnym można wykorzystywać zapisy podane w normie PN-EN 13830.

mgr inż. Julia Blazy, prof. dr hab. inż. Łukasz Drobiec, dr hab. inż. arch. Rafał Blazy prof. PK Zastosowanie fibrobetonu z włóknami polipropylenowymi w przestrzeniach publicznych

Zastosowanie fibrobetonu z włóknami polipropylenowymi w przestrzeniach publicznych Zastosowanie fibrobetonu z włóknami polipropylenowymi w przestrzeniach publicznych

Beton to materiał o dużej wytrzymałości na ściskanie, ale około dziesięciokrotnie mniejszej wytrzymałości na rozciąganie. Ponadto charakteryzuje się kruchym pękaniem i nie pozwala na przenoszenie naprężeń...

Beton to materiał o dużej wytrzymałości na ściskanie, ale około dziesięciokrotnie mniejszej wytrzymałości na rozciąganie. Ponadto charakteryzuje się kruchym pękaniem i nie pozwala na przenoszenie naprężeń po zarysowaniu.

Redakcja miesięcznika IZOLACJE Tynki gipsowe w pomieszczeniach mokrych i łazienkach

Tynki gipsowe w pomieszczeniach mokrych i łazienkach Tynki gipsowe w pomieszczeniach mokrych i łazienkach

Dobór tynku wewnętrznego do pomieszczeń mokrych lub narażonych na wilgoć nie jest prosty. Takie pomieszczenia mają specjalne wymagania, a rodzaj pokrycia ścian wewnętrznych powinien uwzględniać trudne...

Dobór tynku wewnętrznego do pomieszczeń mokrych lub narażonych na wilgoć nie jest prosty. Takie pomieszczenia mają specjalne wymagania, a rodzaj pokrycia ścian wewnętrznych powinien uwzględniać trudne warunki panujące wewnątrz kuchni czy łazienki. Na szczęście technologia wychodzi inwestorom naprzeciw i efektywne położenie tynku gipsowego w mokrych i wilgotnych pomieszczeniach jest możliwe.

mgr inż. Maciej Rokiel System ETICS – skutki braku analizy dokumentacji projektowej (cz. 4)

System ETICS – skutki braku analizy dokumentacji projektowej (cz. 4) System ETICS – skutki braku analizy dokumentacji projektowej (cz. 4)

Artykuł jest kontynuacją publikacji zamieszczonych kolejno w numerach 3/2022, 4/2022 i 6/2022 miesięcznika IZOLACJE. W tej części skupimy się na tym, jak skutki braku analizy czy wręcz nieprzeczytania...

Artykuł jest kontynuacją publikacji zamieszczonych kolejno w numerach 3/2022, 4/2022 i 6/2022 miesięcznika IZOLACJE. W tej części skupimy się na tym, jak skutki braku analizy czy wręcz nieprzeczytania dokumentacji projektowej mogą wpłynąć na uszkodzenia systemu. Przez „przeczytanie” należy tu także rozumieć zapoznanie się z tekstem kart technicznych stosowanych materiałów.

dr inż. Pavel Zemene, przewodniczący Stowarzyszenia EPS w Republice Czeskiej Bezpieczeństwo pożarowe złożonych systemów izolacji cieplnej ETICS

Bezpieczeństwo pożarowe złożonych systemów izolacji cieplnej ETICS Bezpieczeństwo pożarowe złożonych systemów izolacji cieplnej ETICS

Do bezpieczeństwa pożarowego w budynkach przywiązuje się niezmiernie dużą wagę. Zagadnienie to jest ważne nie tylko ze względu na bezpieczeństwo użytkowników budynku, ale także ze względu na bezpieczną...

Do bezpieczeństwa pożarowego w budynkach przywiązuje się niezmiernie dużą wagę. Zagadnienie to jest ważne nie tylko ze względu na bezpieczeństwo użytkowników budynku, ale także ze względu na bezpieczną eksploatację budynków i ochronę mienia. W praktyce materiały i konstrukcje budowlane muszą spełniać szereg wymagań, związanych między innymi z podstawowymi wymaganiami dotyczącymi stabilności konstrukcji i jej trwałości, izolacyjności termicznej i akustycznej, a także higieny i zdrowia, czy wpływu...

mgr inż. Maciej Rokiel Jak układać płytki wielkoformatowe?

Jak układać płytki wielkoformatowe? Jak układać płytki wielkoformatowe?

Wraz ze wzrostem wielkości płytek (długości ich krawędzi) wzrastają wymogi dotyczące jakości materiałów, precyzji przygotowania podłoża oraz reżimu technologicznego wykonawstwa.

Wraz ze wzrostem wielkości płytek (długości ich krawędzi) wzrastają wymogi dotyczące jakości materiałów, precyzji przygotowania podłoża oraz reżimu technologicznego wykonawstwa.

dr inż. Krzysztof Pawłowski prof. PBŚ Właściwości cieplno-wilgotnościowe materiałów budowlanych (cz. 2)

Właściwości cieplno-wilgotnościowe materiałów budowlanych (cz. 2) Właściwości cieplno-wilgotnościowe materiałów budowlanych (cz. 2)

Proces wymiany ciepła przez przegrody budowlane jest nieustalony w czasie, co wynika ze zmienności warunków klimatycznych na zewnątrz budynku oraz m.in. nierównomierności pracy urządzeń grzewczych. Opis...

Proces wymiany ciepła przez przegrody budowlane jest nieustalony w czasie, co wynika ze zmienności warunków klimatycznych na zewnątrz budynku oraz m.in. nierównomierności pracy urządzeń grzewczych. Opis matematyczny tego procesu jest bardzo złożony, dlatego w większości rozwiązań inżynierskich stosuje się uproszczony model ustalonego przepływu ciepła.

mgr inż. Jarosław Stankiewicz Zastosowanie kruszyw lekkich w warstwach izolacyjnych

Zastosowanie kruszyw lekkich w warstwach izolacyjnych Zastosowanie kruszyw lekkich w warstwach izolacyjnych

Kruszywa lekkie są materiałem znanym od starożytności. Aktualnie wyrób ten ma liczną grupę odbiorców nie tylko we współczesnym budownictwie, ale i w innych dziedzinach gospodarki. Spowodowane to jest licznymi...

Kruszywa lekkie są materiałem znanym od starożytności. Aktualnie wyrób ten ma liczną grupę odbiorców nie tylko we współczesnym budownictwie, ale i w innych dziedzinach gospodarki. Spowodowane to jest licznymi zaletami tego wyrobu, takimi jak wysoka izolacyjność cieplna, niska gęstość, niepalność i wysoka mrozoodporność, co pozwala stosować go zarówno w budownictwie, ogrodnictwie, jak i innych branżach.

dr inż. Andrzej Konarzewski, mgr Marek Skowron, mgr inż. Mateusz Skowron Przegląd metod recyklingu i utylizacji odpadowej pianki poliuretanowo‑poliizocyjanurowej powstającej przy produkcji wyrobów budowlanych

Przegląd metod recyklingu i utylizacji odpadowej pianki poliuretanowo‑poliizocyjanurowej powstającej przy produkcji wyrobów budowlanych Przegląd metod recyklingu i utylizacji odpadowej pianki poliuretanowo‑poliizocyjanurowej powstającej przy produkcji wyrobów budowlanych

W trakcie szerokiej i różnorodnej produkcji wyrobów budowlanych ze sztywnej pianki poliuretanowo/poliizocyjanurowej powstaje stosunkowo duża ilość odpadów, które muszą zostać usunięte. Jak przeprowadzić...

W trakcie szerokiej i różnorodnej produkcji wyrobów budowlanych ze sztywnej pianki poliuretanowo/poliizocyjanurowej powstaje stosunkowo duża ilość odpadów, które muszą zostać usunięte. Jak przeprowadzić recykling odpadów z pianki?

Joanna Szot Rodzaje stropów w domach jednorodzinnych

Rodzaje stropów w domach jednorodzinnych Rodzaje stropów w domach jednorodzinnych

Strop dzieli budynek na kondygnacje. Jednak to nie jedyne jego zadanie. Ponadto ten poziomy element konstrukcyjny usztywnia konstrukcję domu i przenosi obciążenia. Musi także stanowić barierę dla dźwięków...

Strop dzieli budynek na kondygnacje. Jednak to nie jedyne jego zadanie. Ponadto ten poziomy element konstrukcyjny usztywnia konstrukcję domu i przenosi obciążenia. Musi także stanowić barierę dla dźwięków i ciepła.

P.P.H.U. EURO-MIX sp. z o.o. EURO-MIX – zaprawy klejące w systemach ociepleń

EURO-MIX – zaprawy klejące w systemach ociepleń EURO-MIX – zaprawy klejące w systemach ociepleń

EURO-MIX to producent chemii budowlanej. W asortymencie firmy znajduje się obecnie ponad 30 produktów, m.in. kleje, tynki, zaprawy, szpachlówki, gładzie, system ocieplania ścian na wełnie i na styropianie....

EURO-MIX to producent chemii budowlanej. W asortymencie firmy znajduje się obecnie ponad 30 produktów, m.in. kleje, tynki, zaprawy, szpachlówki, gładzie, system ocieplania ścian na wełnie i na styropianie. Zaprawy klejące EURO-MIX przeznaczone są do przyklejania wełny lub styropianu do podłoża z cegieł ceramicznych, betonu, tynków cementowych i cementowo­-wapiennych, gładzi cementowej, styropianu i wełny mineralnej w temperaturze od 5 do 25°C.

dr inż. Krzysztof Pawłowski prof. PBŚ Układy materiałowe wybranych przegród zewnętrznych w aspekcie wymagań cieplnych (cz. 3)

Układy materiałowe wybranych przegród zewnętrznych w aspekcie wymagań cieplnych (cz. 3) Układy materiałowe wybranych przegród zewnętrznych w aspekcie wymagań cieplnych (cz. 3)

Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych [1] wprowadziło od 31 grudnia 2020 r. nowe wymagania dotyczące izolacyjności cieplnej poprzez zaostrzenie wymagań w zakresie wartości granicznych współczynnika...

Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych [1] wprowadziło od 31 grudnia 2020 r. nowe wymagania dotyczące izolacyjności cieplnej poprzez zaostrzenie wymagań w zakresie wartości granicznych współczynnika przenikania ciepła Uc(max) [W/(m2·K)] dla przegród zewnętrznych oraz wartości granicznych wskaźnika zapotrzebowania na energię pierwotną EP [kWh/(m2·rok)] dla całego budynku. Jednak w rozporządzeniu nie sformułowano wymagań w zakresie ograniczenia strat ciepła przez złącza przegród zewnętrznych...

mgr inż. arch. Tomasz Rybarczyk Zastosowanie keramzytu w remontowanych stropach i podłogach na gruncie

Zastosowanie keramzytu w remontowanych stropach i podłogach na gruncie Zastosowanie keramzytu w remontowanych stropach i podłogach na gruncie

Są sytuacje i miejsca w budynku, w których nie da się zastosować termoizolacji w postaci wełny mineralnej lub styropianu. Wówczas w rozwiązaniach występują inne, alternatywne materiały, które nadają się...

Są sytuacje i miejsca w budynku, w których nie da się zastosować termoizolacji w postaci wełny mineralnej lub styropianu. Wówczas w rozwiązaniach występują inne, alternatywne materiały, które nadają się również do standardowych rozwiązań. Najczęściej ma to miejsce właśnie w przypadkach, w których zastosowanie styropianu i wełny się nie sprawdzi. Takim materiałem, który może w pewnych miejscach zastąpić wiodące materiały termoizolacyjne, jest keramzyt. Ten materiał ma wiele właściwości, które powodują,...

Sebastian Malinowski Kleje żelowe do płytek – właściwości i zastosowanie

Kleje żelowe do płytek – właściwości i zastosowanie Kleje żelowe do płytek – właściwości i zastosowanie

Kleje żelowe do płytek cieszą się coraz większą popularnością. Produkty te mają świetne parametry techniczne, umożliwiają szybki montaż wszelkiego rodzaju okładzin ceramicznych na powierzchni podłóg oraz...

Kleje żelowe do płytek cieszą się coraz większą popularnością. Produkty te mają świetne parametry techniczne, umożliwiają szybki montaż wszelkiego rodzaju okładzin ceramicznych na powierzchni podłóg oraz ścian.

dr inż. Krzysztof Pawłowski prof. PBŚ Projektowanie cieplne przegród stykających się z gruntem

Projektowanie cieplne przegród stykających się z gruntem Projektowanie cieplne przegród stykających się z gruntem

Dla przegród stykających się z gruntem straty ciepła przez przenikanie należą do trudniejszych w obliczeniu. Strumienie cieplne wypływające z ogrzewanego wnętrza mają swój udział w kształtowaniu rozkładu...

Dla przegród stykających się z gruntem straty ciepła przez przenikanie należą do trudniejszych w obliczeniu. Strumienie cieplne wypływające z ogrzewanego wnętrza mają swój udział w kształtowaniu rozkładu temperatur w gruncie pod budynkiem i jego otoczeniu.

Jacek Sawicki, konsultacja dr inż. Szczepan Marczyński – Clematis Źródło Dobrych Pnączy, prof. Jacek Borowski Roślinne izolacje elewacji

Roślinne izolacje elewacji Roślinne izolacje elewacji

Naturalna zieleń na elewacjach obecna jest od dawna. W formie pnączy pokrywa fasady wielu średniowiecznych budowli, wspina się po murach secesyjnych kamienic, nierzadko zdobi frontony XX-wiecznych budynków...

Naturalna zieleń na elewacjach obecna jest od dawna. W formie pnączy pokrywa fasady wielu średniowiecznych budowli, wspina się po murach secesyjnych kamienic, nierzadko zdobi frontony XX-wiecznych budynków jednorodzinnych czy współczesnych, nowoczesnych obiektów budowlanych, jej istnienie wnosi wyjątkowe zalety estetyczne i użytkowe.

mgr inż. Wojciech Rogala Projektowanie i wznoszenie ścian akustycznych w budownictwie wielorodzinnym na przykładzie przegród z wyrobów silikatowych

Projektowanie i wznoszenie ścian akustycznych w budownictwie wielorodzinnym na przykładzie przegród z wyrobów silikatowych Projektowanie i wznoszenie ścian akustycznych w budownictwie wielorodzinnym na przykładzie przegród z wyrobów silikatowych

Ściany z elementów silikatowych w ciągu ostatnich 20 lat znacznie zyskały na popularności [1]. Stanowią obecnie większość przegród akustycznych w budynkach wielorodzinnych, gdzie z uwagi na wiele źródeł...

Ściany z elementów silikatowych w ciągu ostatnich 20 lat znacznie zyskały na popularności [1]. Stanowią obecnie większość przegród akustycznych w budynkach wielorodzinnych, gdzie z uwagi na wiele źródeł hałasu izolacyjność akustyczna stanowi jeden z głównych czynników wpływających na komfort.

LERG SA Poliole poliestrowe Rigidol®

Poliole poliestrowe Rigidol® Poliole poliestrowe Rigidol®

Od lat obserwujemy dynamicznie rozwijający się trend eko, który stopniowo z mody konsumenckiej zaczął wsiąkać w coraz głębsze dziedziny życia społecznego, by w końcu dotrzeć do korzeni funkcjonowania wielu...

Od lat obserwujemy dynamicznie rozwijający się trend eko, który stopniowo z mody konsumenckiej zaczął wsiąkać w coraz głębsze dziedziny życia społecznego, by w końcu dotrzeć do korzeni funkcjonowania wielu biznesów. Obecnie marki, które chcą odnieść sukces, powinny oferować swoim odbiorcom zdecydowanie więcej niż tylko produkt czy usługę wysokiej jakości.

mgr inż. arch. Tomasz Rybarczyk Prefabrykacja w budownictwie

Prefabrykacja w budownictwie Prefabrykacja w budownictwie

Prefabrykacja w projektowaniu i realizacji budynków jest bardzo nośnym tematem, co przekłada się na duże zainteresowanie wśród projektantów i inwestorów tą tematyką. Obecnie wzrasta realizacja budynków...

Prefabrykacja w projektowaniu i realizacji budynków jest bardzo nośnym tematem, co przekłada się na duże zainteresowanie wśród projektantów i inwestorów tą tematyką. Obecnie wzrasta realizacja budynków z prefabrykatów. Można wśród nich wyróżnić realizacje realizowane przy zastosowaniu elementów prefabrykowanych stosowanych od lat oraz takich, które zostały wyprodukowane na specjalne zamówienie do zrealizowania jednego obiektu.

dr inż. Gerard Brzózka Płyty warstwowe o wysokich wskaźnikach izolacyjności akustycznej – studium przypadku

Płyty warstwowe o wysokich wskaźnikach izolacyjności akustycznej – studium przypadku Płyty warstwowe o wysokich wskaźnikach izolacyjności akustycznej – studium przypadku

Płyty warstwowe zastosowane jako przegrody akustyczne stanowią rozwiązanie charakteryzujące się dobrymi własnościami izolacyjnymi głównie w paśmie średnich, jak również wysokich częstotliwości, przy obciążeniu...

Płyty warstwowe zastosowane jako przegrody akustyczne stanowią rozwiązanie charakteryzujące się dobrymi własnościami izolacyjnymi głównie w paśmie średnich, jak również wysokich częstotliwości, przy obciążeniu niewielką masą powierzchniową. W wielu zastosowaniach wyparły typowe rozwiązania przegród masowych (np. z ceramiki, elementów wapienno­ piaskowych, betonu, żelbetu czy gipsu), które cechują się kilkukrotnie wyższymi masami powierzchniowymi.

dr hab. inż. Tomasz Tański, Roman Węglarz Prawidłowy dobór stalowych elementów konstrukcyjnych i materiałów lekkiej obudowy w środowiskach korozyjnych według wytycznych DAFA

Prawidłowy dobór stalowych elementów konstrukcyjnych i materiałów lekkiej obudowy w środowiskach korozyjnych według wytycznych DAFA Prawidłowy dobór stalowych elementów konstrukcyjnych i materiałów lekkiej obudowy w środowiskach korozyjnych według wytycznych DAFA

W świetle zawiłości norm, wymogów projektowych oraz tych istotnych z punktu widzenia inwestora okazuje się, że problem doboru właściwego materiału staje się bardzo złożony. Materiały odpowiadające zarówno...

W świetle zawiłości norm, wymogów projektowych oraz tych istotnych z punktu widzenia inwestora okazuje się, że problem doboru właściwego materiału staje się bardzo złożony. Materiały odpowiadające zarówno za estetykę, jak i przeznaczenie obiektu, m.in. w budownictwie przemysłowym, muszą sprostać wielu wymogom technicznym oraz wizualnym.

Wybrane dla Ciebie

Odkryj trendy projektowania elewacji »

Odkryj trendy projektowania elewacji » Odkryj trendy projektowania elewacji »

Jak estetycznie wykończyć ściany - wewnątrz i na zewnątrz? »

Jak estetycznie wykończyć ściany - wewnątrz i na zewnątrz? » Jak estetycznie wykończyć ściany - wewnątrz i na zewnątrz? »

Przeciekający dach? Jak temu zapobiec »

Przeciekający dach? Jak temu zapobiec » Przeciekający dach? Jak temu zapobiec »

Dach biosolarny - co to jest? »

Dach biosolarny - co to jest? » Dach biosolarny - co to jest? »

Zobacz, które płyty termoizolacyjne skutecznie ochronią dom przed zimnem »

Zobacz, które płyty termoizolacyjne skutecznie ochronią dom przed zimnem » Zobacz, które płyty termoizolacyjne skutecznie ochronią dom przed zimnem »

Jak poprawić izolacyjność akustyczną ścian murowanych »

Jak poprawić izolacyjność akustyczną ścian murowanych »  Jak poprawić izolacyjność akustyczną ścian murowanych »

Wszystko, co powinieneś wiedzieć o izolacjach natryskowych »

Wszystko, co powinieneś wiedzieć o izolacjach natryskowych » Wszystko, co powinieneś wiedzieć o izolacjach natryskowych »

Przekonaj się, jak inni izolują pianką poliuretanową »

Przekonaj się, jak inni izolują pianką poliuretanową » Przekonaj się, jak inni izolują pianką poliuretanową »

Na czym polega fenomen technologii białej wanny »

Na czym polega fenomen technologii białej wanny » Na czym polega fenomen technologii białej wanny »

Podpowiadamy, jak wybrać system ociepleń

Podpowiadamy, jak wybrać system ociepleń Podpowiadamy, jak wybrać system ociepleń

Podpowiadamy, jak skutecznie przeprowadzić renowacje piwnicy »

Podpowiadamy, jak skutecznie przeprowadzić renowacje piwnicy » Podpowiadamy, jak skutecznie przeprowadzić renowacje piwnicy »

300% rozciągliwości membrany - TAK! »

300% rozciągliwości membrany - TAK! » 300% rozciągliwości membrany - TAK! »

Copyright © 2004-2019 Grupa MEDIUM Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, nr KRS: 0000537655. Wszelkie prawa, w tym Autora, Wydawcy i Producenta bazy danych zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione. Korzystanie z serwisu i zamieszczonych w nim utworów i danych wyłącznie na zasadach określonych w Zasadach korzystania z serwisu.
Portal Budowlany - Izolacje.com.pl

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień przeglądarki dotyczących cookies. Nim Państwo zaczną korzystać z naszego serwisu prosimy o zapoznanie się z naszą polityką prywatności oraz Informacją o Cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności oraz Informacji o Cookies. Administratorem Państwa danych osobowych jest Grupa MEDIUM Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.K., nr KRS: 0000537655, z siedzibą w 04-112 Warszawa, ul. Karczewska 18, tel. +48 22 810-21-24, właściciel strony www.izolacje.com.pl. Twoje Dane Osobowe będą chronione zgodnie z wytycznymi polityki prywatności www.izolacje.com.pl oraz zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r i z Ustawą o ochronie danych osobowych Dz.U. 2018 poz. 1000 z dnia 10 maja 2018r.