Tematyka prac posadzkarskich obejmuje zarówno wykonawstwo typowych posadzek w pomieszczeniach mieszkalnych i użyteczności publicznej, jak i posadzek przemysłowych, które pracują w warunkach dużego obciążenia mechanicznego i natężenia ruchu, a do tego często podlegają ścieraniu i czynnikom chemicznym.
Technologia wykonania posadzek jest różna w zależności od rozwiązań konstrukcyjnych podkładów, a także materiałów, z których są one wykonywane (cementowych, na bazie siarczanu wapnia, magnezjowych, asfaltowych, epoksydowych).
Etapy prac posadzkarskich
Prace posadzkarskie można podzielić na kilka etapów:
- przygotowanie podłoża,
- wykonywanie izolacji (jeśli jest ona przewidziana w konstrukcji podkładu),
- układanie podkładu podłogowego i wylewanie masy wyrównującej (jeśli jest to przewidziane w konstrukcji podkładu),
- wykonywanie dylatacji,
- układanie wykładziny/okładziny.
Opisujemy etapy prac posadzkarskich, ograniczając się do wykonawstwa prac posadzkarskich w pomieszczeniach mieszkalnych oraz użyteczności publicznej z zastosowaniem najczęściej stosowanych w kraju produktów: cementowych i na bazie siarczanu wapnia.
Zobacz także cz. I: Podkłady podłogowe i masy wyrównujące – rodzaje i właściwości
Przygotowanie podłoża
| ABSTRAKT |
|---|
W artykule przedstawiono podstawowe zasady dotyczące wykonawstwa prac posadzkarskich z zastosowaniem podkładów podłogowych oraz mas wyrównujących. Opisano zasady dotyczące przygotowania podłoża, wykonywania izolacji, układania podkładów i wylewania mas wyrównujących, wykonywania dylatacji oraz układania wykładzin i okładzin. |
The article presents the basic principles of floor-screed works performance using floor screeds and levelling compounds. The rules of preparing substrates, performing insulation, laying floor screeds and pouring levelling compounds, performing expansion joints, as well as laying coverings and linings, have been described here. |
Podkłady wykonywane są na trzech podstawowych rodzajach podłoży:
- gruntowych lub wykonanych z podsypek mineralnych, np. z zagęszczonego piasku, tłucznia, bruku z otoczaków,
- betonowych ułożonych bezpośrednio na gruncie (po usunięciu warstwy humusu),
- stanowiących konstrukcję stropu (np. stropu betonowego lub ceramiczno-betonowego).
W zależności od układu konstrukcyjnego podłogi (podkłady zespolone, oddzielone, pływające i grzewcze) wymagają odpowiedniego przygotowania [2–4].
Podkłady zespolone
Są to najczęściej spotykane podkłady. Układa się je bezpośrednio na elemencie konstrukcyjnym, np. na stropie lub na istniejącym podkładzie. Układ ten pozbawiony jest warstwy oddzielającej (izolacji przeciwwilgociowej lub izolacji termicznej/akustycznej).
Ocena podłoża powinna obejmować sprawdzenie [2]:
- powierzchniowej twardości pozwalającej stwierdzić występowanie np. mleczka cementowego,
- wytrzymałości na odrywanie,
- wytrzymałości na ściskanie,
- wilgotności,
- stopnia zabrudzenia substancjami zmniejszającymi przyczepność (głównie tłuszczami i olejami).
Ocenie powinny podlegać także nierówności podłoża oraz prawidłowość ukształtowania jego spadków, sposób odprowadzania wód opadowych (na balkonach, tarasach) lub wody gospodarczej (np. w kuchniach, łazienkach, natryskach), obecność dylatacji, występowanie ubytków i pęknięć w podłożu, ich wielkość, przyczynę powstania i układ [2].
Podłoże powinno być trwałe, nośne i odpowiednio wysezonowane (w wypadku betonu – od jednego miesiąca do trzech w zależności od warunków otoczenia) oraz oczyszczone z substancji pogarszających przyczepność. Substancje oleiste, tłuszcze, smary, woski, bitumy należy całkowicie usunąć z podłoża przez skuwanie lub frezowanie. Podobnie postępuje się z warstwami kruchymi i łuszczącymi się.
Zobacz także: Jak przyklejać okładziny ceramiczne na trudne podłoża?
Spękania trzeba poszerzyć, a ubytki uzupełnić zaprawą do napraw lub zaprawą wyrównawczą. Należy przede wszystkim ustalić przyczynę uszkodzeń i upewnić się, czy pęknięcia się ustabilizowały i czy nie istnieje ryzyko dalszych uszkodzeń w wyniku osiadania, skurczu czy odkształceń konstrukcji. Wykonywanie podkładu na spękanym, nieustabilizowanym podłożu może spowodować przeniesienie się spękań na posadzkę (fot. 1).
Przed podjęciem prac na podłożach trzeba zawsze sprawdzić ich twardość. Głębokość rysy można badać za pomocą rysika Re-Re (fot. 2). Należy też ocenić zwięzłość i odporność na rozerwanie za pomocą metody pull-off. Badania mogą zadecydować o dalszych środkach zaradczych: odpowiednim gruntowaniu wzmacniającym, frezowaniu lub wymianie podłoża.
Ważne jest, żeby podkład podłogowy był wykonywany na podłożu o ograniczonej i jednolitej we wszystkich miejscach chłonności. Dlatego też podłoża betonowe (na zewnątrz) lub podłoża stanowiące konstrukcję stropu (wewnątrz) zaleca się zagruntować preparatami zmniejszającymi nasiąkliwość lub wzmacniającymi.
Podkłady zespolone mogą być wykonywane jako średnio‑ i grubowarstwowe (co najmniej 2 cm) oraz cienkowarstwowe (do 2 cm). Jeśli podkład grubowarstwowy wykonywany jest bezpośrednio na gruncie, konieczne jest usunięcie warstwy humusu i mechaniczne zagęszczenie gruntu lub jego stabilizacja przy użyciu chudego betonu zagęszczanego metodą „mokrą”.
W niektórych wypadkach podłoże stabilizuje się przez wysypanie i zagęszczenie mechaniczne warstwy tłucznia lub otoczaków polnych. Kolejnym etapem robót jest wykonanie szalunku wyznaczającego pole robocze planowanego podkładu (fot. 3). Wysokość górnej krawędzi szalunku powinna tworzyć profil projektowanego spadku umożliwiającego odprowadzanie wód opadowych.
Jeśli zachodzi taka konieczność (np. pole podkładu przekracza 10–12 m2 lub długość przekątnej pola roboczego wynosi ponad 8 m), należy wykonać dylatacje dzielące pole robocze na mniejsze fragmenty.
Dylatacje na ścianach uzyskuje się przez przyklejenie pasma piankowej taśmy dylatacyjnej o grubości 0,5–1 cm (fot. 4) lub pasków styropianu o grubości do 2 cm. Wysokość wkładek dylatacyjnych (taśm) powinna być o ok. 2–3 cm większa niż planowana całkowita grubość podkładu. Zawsze trzeba uwzględnić wykonanie dylatacji konstrukcyjnych i brzegowych (przyściennych).
